Μόνο οι προλετάριοι έχουν πατρίδα…

     Η πραγματικότητα διέψευσε τον Κάρολο και τη Ρόζα       

Διονύσης Χαριτόπουλος*

Από το 1924 η ιδέα για ένα παγκόσμιο κράτος προλετάριων αποδείχτηκε ανεφάρμοστη. Η Σοβιετική Ενωση αναδιπλώθηκε εντός των συνόρων της και η μαρξιστική πάλη περιορίστηκε εντός των ορίων των εθνικών κρατών. Η πραγματικότητα διέψευσε τον Μαρξ και τη Ρόζα, ότι οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα. Οι εξελίξεις απέδειξαν πως οι προλετάριοι και πατρίδα έχουν και την υπερασπίζονται μέχρι θανάτου.


Αυτό που συνέβη είναι ότι, αντί να διεθνοποιηθεί το εργατικό κίνημα, διεθνοποιήθηκε το κεφάλαιο. Κι αφού πλέον «το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα», πατρίδα έχουν μόνο οι προλετάριοι. Αποτελεί τη μόνη καταφυγή τους. Εντός των σαφών και συγκεκριμένων ορίων της, μπορούν να υπερασπιστούν πιο αποτελεσματικά τα ταξικά τους συμφέροντα, αντί σε ένα άξενο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, που εκτός από ανάλγητο είναι απρόσωπο και χαώδες.

ΤΟ ΛΥΚΟΦΩΣ ΤΟΥ ΝΑΤΟ

του Τιερύ Μεϊσάν

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΕ ΜΟΡΦΗ PDF

Η ιστορία του ΝΑΤΟ και των τρεχουσών δραστηριοτήτων του μάς επιτρέπουν να κατανοήσουμε πώς η Δύση έχει εξυφάνει τα ψεύδη της και γιατί σήμερα έχει παγιδευτεί μέσα σε αυτά. Τα στοιχεία που εμπεριέχονται σε αυτό το άρθρο είναι συγκλονιστικά, αλλά είναι αδύνατον να διαψεύσει κανείς τα γεγονότα. Η μοναδική άλλη λύση είναι να προσκολληθεί κανείς στα ψέματα και να επιμείνει σε αυτά.

Κατά την διάρκεια της συνόδου τους στην Κωνσταντινούπολη, στις 13 Μαΐου 2015, οι ηγέτες των χωρών–μελών του ΝΑΤΟ, μετά την ολοκλήρωση του επισήμου γεύματός τους, με συνοδεία άφθονου οινοπνεύματος, τραγούδησαν το τραγούδι «Είμαστε ο κόσμος» (‘We are the world’), κοροϊδεύοντας τους ανόητους που πιστεύουν στην ρητορεία τους περί ειρήνης. Σε αυτό το προκλητικό βίντεο μπορούμε να αναγνωρίσουμε τον στρατηγό Φίλιπ Μπρίντλοβ [Philip Breedlove] Τζενς Στόλτενμπεργκ [Jens Stoltenberg], Φεντερίκα Μογκερίνι [Federica Mogherini] και πολλούς άλλους υπουργούς Αμύνης.

 Η σύνοδος των αρχηγών των κρατών και των κυβερνήσεων των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στην Βαρσοβία (7 & 8 Ιουλίου 2016). Θα έπρεπε να ήταν ο θρίαμβος των Ηνωμένων Πολιτειών επί του υπολοίπου κόσμου, αλλά στην πραγματικότητα ήταν η αρχή της πτώσης τους.

Ας θυμηθούμε όμως πρώτα τι είναι το ΝΑΤΟ.

ΤΙ ΗΤΑΝ ΤΟ ΝΑΤΟ

Όταν οι ευρωπαϊκές ελίτ, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, είχαν πανικοβληθεί με την ιδέα μιας πιθανής ανάρρησης των Κομμουνιστικών Κομμάτων στην εξουσία, το 1949 αναζήτησαν καταφύγιο υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Πολιτειών. Πάνω απ’ όλα, τούτο ήταν γι’ αυτές ένα μέσον απειλής προς τους Σοβιετικούς για να τους αποτρέψουν να υποστηρίξουν τους Δυτικούς κομμουνιστές.

Τα κράτη της Δύσης σταδιακά επέκτειναν την συμμαχία τους, συγκεκριμένα προσθέτοντας σε αυτήν, το 1955, την Δυτική Γερμανία, η οποία είχε μόλις λάβει την έγκριση να ανασυστήσει τον στρατό της. Όντας ανήσυχη σχετικά με τις δυνατότητες της Συμμαχίας, η ΕΣΣΔ απάντησε δημιουργώντας το Σύμφωνο της Βαρσοβίας έξι χρόνια μετά την δημιουργία του ΝΑΤΟ.

Με τον Ψυχρό Πόλεμο, ωστόσο, οι δύο συμμαχίες εξελίχθησαν σε ένα είδος αυτοκρατορίας, όπου αφενός στο ΝΑΤΟ προΐσταντο οι Ηνωμένες Πολιτείες, και σε μικρότερο βαθμό το Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ αφετέρου στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας προΐστατο η Σοβιετική Ένωση. Ως αποτέλεσμα του γεγονότος αυτού κατέστη αδύνατη η εγκατάλειψη αυτών των δομών. Το ΝΑΤΟ δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει το δίκτυο Γκλάντιο [Gladio] για να οργανώσει διάφορα πραξικοπήματα και διάφορες προληπτικές πολιτικές δολοφονίες, ενώ το Σύμφωνο της Βαρσοβίας εισέβαλε απροκάλυπτα στην Ουγγαρία και την Τσεχοσλοβακία, οι οποίες είχαν δώσει δείγματα ότι επιθυμούσαν την ανεξαρτησία τους.

Πριν ακόμη από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, η Σοβιετική Ένωση έδωσε τέλος σε αυτό το σύστημα. Ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ επέτρεψε σε κάθε χώρα-μέλος του Συμφώνου της Βαρσοβίας να διακηρύξει την ανεξαρτησία της («My Way»), γεγονός το οποίο, κατά ειρωνικό τρόπο, ο ίδιος ονόμασε «δόγμα Σινάτρα». Όταν κατέρρευσε η ΕΣΣΔ, οι σύμμαχοί της διασκορπίσθηκαν και χρειάστηκαν αρκετά χρόνια σταθεροποίησης προτού συσταθεί ο σημερινός Οργανισμός του Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας (ΟΣΣΑ-CSTO). Έχοντας μάθει από τα λάθη του παρελθόντος, ο ΟΣΣΑ βασίζεται στην πλήρη ισότητα μεταξύ των κρατών-μελών του.

Η μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη

 

Του ΣΤΑΘΗ*

 

Ο Μεγάλος Πόλεμος, όπως στην εποχή του απεκαλείτο ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, δεν ήταν ένας ιδεολογικός πόλεμος, κατά τη διάρκειά του όμως «άλλαξε ο τρόπος που οι άνθρωποι έβλεπαν τον κόσμο» και μετά το τέλος του αυτοκρατορίες είχαν συντριβεί, μαζικά κινήματα είχαν αναδυθεί και οι ιδεολογίες χαρακτήριζαν με το στίγμα τους την παραγωγή, τις τέχνες και τις επικοινωνίες.

 

Οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις και συνεπώς οι ιμπεριαλιστικές πρακτικές των εθνικών και πολυεθνικών κρατών οδήγησαν τους λαούς στο πρωτοφανές σφαγείο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος όμως όχι μόνον δεν τις έλυσε, αλλά επιπροσθέτως δημιούργησε κι άλλες. Η Συνθήκη Ειρήνης στις Βερσαλλίες δεν τελείωσε τον πόλεμο, αλλά άνοιξε τον δρόμο για τον επόμενο, μετατρέποντας τον Μεσοπόλεμο σε μια μεσοβασιλεία προς τις τελικές λύσεις, ένα διαρκές πρελούδιο της επόμενης σφαγής. Ομως πλέον σε δύο επίπεδα: α) των ενδοκαπιταλιστικών-ενδοϊμπεριλιαστικών αντιθέσεων και β) της αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας. Διότι μέσα απ’ τα σπλάχνα του Μεγάλου Πολέμου είχε αναδυθεί με τη μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση η Σοβιετική Ενωση, το πρώτο εργατικό κράτος, ενώ ταυτοχρόνως ο σοσιαλισμός γινόταν στη δυτική και κεντρική Ευρώπη (και με επαναστάσεις και με μεταρρυθμίσεις) το αντίπαλον δέος στην καταστροφική καπιταλιστική ανάπτυξη.

Τατσόπουλος: Μετά την μισή Αθήνα και την μισή… Ιστορία!

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Πέσαμε πάνω στις γιορτές και έτσι δεν προκάναμε να ασχοληθούμε με το θέμα τη στιγμή που αυτό έσκασε και με τον τρόπο που του άξιζε. Ωστόσο ποτέ δεν είναι αργά.

Ο λόγος για μια παρέμβαση που τάραξε τα λιμνάζοντα πολιτικά και ιστορικά ύδατα. Όχι μόνο στον τόπο μας. Επιτρέψτε μας να πιστεύουμε και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Πρόκειται για την τοποθέτηση στην οποία προέβη ο γνωστός συγγραφέας, μέγας πολιτικός, ιστορικός ογκόλιθος και – κατά δήλωσή του – διακεκριμένος «πηδήχτουλας» της μισής Αθήνας, κύριος Πέτρος Τατσόπουλος.

Τι έκανε ο Τσε Γκεβάρα όταν έγινε υπουργός; Έκανε μαθήματα οικονομικών, πήγαινε με το λεωφορείο, μάζευε ζαχαροκάλαμο και επέστρεφε τα ακριβά δώρα

Στις 16 Φεβρουαρίου του 1959 ο Φιντέλ Κάστρο, μετά από την επιτυχημένη επανάσταση, ανέλαβε τη διακυβέρνηση της Κούβας.

Αμέσως έσπευσε να καθησυχάσει τους Αμερικάνους για τις προθέσεις του και δεν ήθελε να έρθει σε ρήξη μαζί τους.

Για 18 μήνες, ο Τσε Γκεβάρα διοικούσε το φρούριο “Λα Καμπάνια”, όπου βρίσκονταν οι αντίπαλοι του προηγούμενου καθεστώτος και οι εγκληματίες πολέμου.

Χιλιάδες εκτελέστηκαν στη “Λα Καμπάνια” και αρκετοί πολιτικοί αντίπαλοι του Τσε Γκεβάρα τον κατηγόρησαν ότι εκτελέστηκαν και αθώοι.

Παρά τη φαινομενική απομάκρυνσή του στο φρούριο, ο Τσε Γκεβάρα παρέμενε στενός συνεργάτης του Κάστρο.

Τον Ιούνιο του 1959 έφυγε στο εξωτερικό. Μετά από μια περιοδεία στην Ασία και την Ευρώπη κατέληξε στη Σοβιετική Ένωση, όπου ήρθε σε συμφωνία με τον πρόεδρο Νικίτα Χρουτσώφ.
Οι Σοβιετικοί θα αγόραζαν το ζαχαροκάλαμο που εξήγαγε η Κούβα και θα τους προμήθευε με πετρέλαιο.

Ως αντάλλαγμα, η Κούβα θα ήταν ένας πιστός σύμμαχός τους εναντίον των Αμερικανών.

Χαρτονόμισμα με την υπογραφή του «Τσε» κάτω αριστερά

Όταν επέστρεψε στην Κούβα, ο Τσε Γκεβάρα πήρε τιμής ένεκεν για την προσφορά του στην επανάσταση, την κουβανική υπηκοότητα και έγινε μέλος της κυβέρνησης του Κάστρο.

Ο Τσε Γκεβάρα στις καλλιέργειες ζαχαροκάλαμων

Ανέλαβε τον τομέα Βιομηχανίας του Εθνικού Ινστιτούτου της Αγροτικής Μεταρρύθμισης και τη διεύθυνση της τράπεζας της Κούβας.

Τα νέα χαρτονομίσματα που εκδόθηκαν έφεραν την υπογραφή του, “Τσε”, για να τονίσει ότι η νέα, ανεξάρτητη Κούβα ήταν πλέον πραγματικότητα. Άσχετος από οικονομικά έκανε εντατικά μαθήματα για να μπορέσει να εφαρμόσει τις ιδέες του.

9 ΜΑΗ 1945 Η Αντιφασιστική Νίκη των Λαών

Τα κρατικά σύνορα της ΕΣΣΔ αποκαταστάθηκαν. Ο δρόμος για το Βερολίνο άνοιξε...

9 Μάη 1945: Η μέρα που η ναζιστική Γερμανία συνθηκολογεί άνευ όρων, σφραγίζοντας ουσιαστικά τη μεγάλη νίκη των λαών επί του φασιστικού ιμπεριαλιστικού συνασπισμού του «Αξονα» (η Ιαπωνία θα συνθηκολογούσε λίγους μήνες αργότερα) και των συμμάχων του. Είναι η μέρα που σηματοδοτεί τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη, του φονικότερου πολέμου που γνώρισε η ανθρωπότητα, ο οποίος συνολικά κράτησε 2.194 μέρες, απλώθηκε σε έκταση 22 εκατομμυρίων τετραγωνικών χλμ. και στοίχισε τη ζωή σε 50 εκατομμύρια ανθρώπους, εμπόλεμους και άμαχους μαζί.

 

Τη μέρα αυτή, λοιπόν, τιμάμε όσες και όσους έδωσαν τη ζωή τους, έμειναν ανάπηροι, όσες και όσους μετείχαν στον αγώνα μαχόμενοι στα διάφορα μέτωπα του πολέμου, από στεριά, θάλασσα και αέρα, στις πόλεις και τα χωριά, στα εργοστάσια και τους αγρούς, στη μάχη της παραγωγής. Εκείνες και εκείνους που πάλεψαν με το όπλο ή με την προκήρυξη στο χέρι, που πήραν μέρος στις διαδηλώσεις, στις απεργίες και τα σαμποτάζ, που κράτησαν ηρωική στάση στα κρατητήρια ή μπροστά στα εκτελεστικά αποσπάσματα. Αποτίουμε φόρο τιμής στα εκατομμύρια των νεκρών της πείνας, των στρατοπέδων συγκέντρωσης, κάθε τόπου φρίκης και μαρτυρίου, όπου η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο ξεπέρασε κάθε όριο, φτάνοντας στην απόλυτη απαξίωση της ανθρώπινης ύπαρξης.

Στη νίκη επί του «Αξονα» συνέβαλαν όλες οι δυνάμεις που μετείχαν στον αντιχιτλερικό συνασπισμό. Ξεχωριστός όμως όσο και καθοριστικός υπήρξε ο ρόλος της Σοβιετικής Ενωσης, του Κόκκινου Στρατού, καθώς και των απανταχού εθνικοαπελευθερωτικών - αντιφασιστικών κινημάτων, ψυχή, οργανωτής και κύριος αιμοδότης των οποίων υπήρξαν τα Κομμουνιστικά Κόμματα.