Είχα που λες μια κοπελιά, Πιτσιρίκο, στην πρώτη λυκείου, η πρώτη που είχα και εγώ σαν παιδί, κλασικοί εφηβικοί έρωτες κλπ. Ήδη από τότε φαινόταν πως κάτι δεν πήγαινε πολύ καλά σε εκείνο το κορίτσι.
Θα μου πεις, τα έφτιαξε με εσένα ρε βόιδι, τι άλλο θες;
Ας το παραβλέψουμε αυτό και ας πιάσουμε την σχέση από την οποία την «έσωσα», πού να μην έσωνα.
Τρία χρόνια μεγαλύτερο μας το αγοράκι, ομορφόπαιδο αλλά αλάνι και ήδη πεσμένο στα ντραγκς. Όμορφος και καταραμένος που λένε.
Με τα πολλά, και χωρίς να χρειαστεί να πω και τίποτα τρομερό για τον δικό της γιατί βουνό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει, τον έστειλε και έπεσε στην ασφαλή αγκαλιά μου.
Ήμασταν συμμαθητές από το νηπιαγωγείο βλέπεις, και, αφού ξεπεράσαμε την κλασσική αντιπαλότητα των πιτσιρικίων -με το συμπάθιο κιόλας- είχαμε ήδη από την πρώτη γυμνασίου αρχίσει και συμπαθιόμασταν.
Για να μην τα πολυλογώ, γιατί αν με αφήσεις θα το κάνω, πήγε η σχέση μας πάνω-κάτω για κανένα χρόνο και κάτι πριν λήξει. Τσακωμοί, κλάματα, παρακάλια, καλές, κακές, απειλές από τον πρώην κατά παντός υπευθύνου κλπ.
Ξέρεις, οι κλασικοί παιδαράδες που μαζεύονταν 10 δεκαοχτάρηδες για να τρομάξουν έναν δεκαπεντάρη, και μαζί με τον πρώην και διάφοροι μνηστήρες γιατί η κοπελιά ήταν κορμάρα και τράβαγε τα βλέμματα των μεγαλύτερων.
Τότε έπαιξα και το πρώτο μου βρωμόξυλο σαν «μεγάλο» παιδί, σε μια τέτοια υπέροχη περίσταση με έναν από τους πανύβλακες αυτούς.
Αφού λοιπόν η συμπεριφορά της είχε κάπου ξεφύγει, και αναγκαστικά έκοψα πέρα γιατί κάτι ύποπτο και σκοτεινό υπήρχε στην όλη φάση, πήγε και αυτή και ξανάπεσε στην ίδια λούμπα, με έναν άλλο λιγότερο όμορφο αλλά εξίσου καταραμένο.
Άντε πάλι απειλές από τον νυν της στον πρώην (εμένα) και διάφορα θέματα που δεν καταλάβαινα από πού δημιουργούνται και πώς σκατά μπλέκομαι εγώ…
Σε φάση που αναγκάστηκα όταν με ξεμονάχιασε ο τύπος, να του πω αυτολεξεί «βρε δεν πάτε να βγάλετε τα μάτια σας πια και να με αφήσετε ήσυχο, τραβιέμαι με την πάρτη σας κοντά δυό χρόνια».
Γούρλωσε τα μάτια και με κοίταζε σα μαλάκας, δεν ήξερε τι να πει. Ανοιχτή παρότρυνση να πάει να πηδηχτεί με την πρώην μου δεν φανταζόταν ο καψερός, να δείρει είχε έρθει.
Στο τέλος, αφού δεν κατάφερνε να μου μπει στο ρουθούνι με όποιο ρεμάλι και να γύρναγε, πήγε και τα έφτιαξε με τον πιο χαζό της παρέας μας.
Σου λέει, να με προστατέψει δεν τον κόφτει πλέον.
Να με βλέπει με το βόδι όμως κάθε μέρα στην τελευταία χρονιά του σχολείου, δεν θα του γυρνάνε τα άντερα;
Δεν μου γύρναγαν Πιτσιρίκο. Το σχολείο είχε πάρει φωτιά, ήμασταν θέμα συζήτησης για μήνες και δεν μου καιγόταν καρφί.
Κάποιοι συμμαθητές μας την έστηναν συστηματικά στο αγοράκι γιατί θεωρούσαν πως είχε φερθεί άτιμα στην παρέα.
Τον δούλευαν ελεεινά και απάνθρωπα, ασταμάτητα.
Του έκαναν την πενθήμερη εφιάλτη και όταν γύρισαν μου τα διηγούνταν και ψόφαγαν στα γέλια.
Για κάποιο περίεργο λόγο τον λυπόμουν. Ήταν από πριν μια περίεργη φυσιογνωμία μέσα στη χαζομάρα του, αλλά το είχαν παρατραβήξει οι κάφροι.
Μέχρι και παιδιά από άλλα λύκεια έσπαγαν πλάκα μαζί του, και όταν πλέον σε πλήρη κατάθλιψη παραπονέθηκε στον λυκειάρχη που συνόδευε την πενθήμερη, τον αποπήρε μέχρι και εκείνος.
Αλλά ξέφυγα, γιατί έτσι είναι αυτές οι ιστορίες. Την κοπέλα αυτή λοιπόν έκανα χρόνια να την ξαναδώ.
Μια μέρα, μετά από σχεδόν δέκα χρόνια, την πέτυχα φευγαλέα σε ένα καλοκαιρινό μπαράκι και την αναγνώρισα με την άκρη του ματιού από την προαναφερθείσα κορμάρα.
Δεν είχε αλλάξει καθόλου.
Μπράβο ρε Κ., σκέφτηκα, να έχεις αλλάξει από μέσα σου μόνο και να μοιάζει το μέσα με το έξω…
Και μετά από μερικά χρόνια την ξαναπέτυχα, ερχόταν από απέναντι στον δρόμο.
Την αναγνώρισα από τη φωνή αυτή τη φορά, μίλαγε με την παρέα της, παρότι την έβλεπα να έρχεται. Ούτε για λύπηση δεν ήταν…
Αυτή τη φορά σκέφτηκα πως το έξω της μάλλον μοιάζει πλέον με το μέσα της.
Την θυμήθηκα γιατί την συνάντησε πρόσφατα η μάνα μου, και νόμισε πως ήταν η κατά αρκετά χρόνια μεγαλύτερη αδερφή της.
Θυμήθηκα όλα εκείνα τα ντράβαλα, και με κάποιο τρόπο έκανα έναν παραλληλισμό με το πώς αισθανόμαστε για την Ελλάδα.
Μερικοί είναι ερωτευμένοι τρελά μαζί της, βλέπουν μόνο το έξω.
Κάποι είναι ο σοφός φίλος που λέει «έλα ρε μαλάκα, μην ασχολείσαι, δεν αξίζει».
Άλλοι παίζουν το παιχνίδι με τα καλά και τα άσχημα.
Απειλές, ξύλο, τσακωμοί, περνάνε δια πυρός και σιδήρου για να μείνουν μαζί της.
Θες για να την προστατεύσουν, θες για την πολυπόθητη στιγμή που θα απολαύσουν τα κάλλη της, θες γιατί δεν έχουν κάτι άλλο να κάνουν.
Κάποιοι την έχασαν και την αναπολούν αναστενάζοντας, και κάποιοι φίλοι τους λένε «σου τα έλεγα ρε μαλάκα, δεν τις αφήνουν τέτοιες γκομενάρες».
Εγώ είμαι εγώ, όπως και τότε. Δεν με νοιάζει πλέον, το μόνο που σκέφτομαι είναι πως σώθηκα από εκείνον τον εφιάλτη.
Τις μόνιμες απειλές, την ψυχολογική πίεση, την σωματική βία, τα σκαμπανεβάσματα που δεν με άφηναν να ησυχάσω και την αβεβαιότητα.
Όπως και τότε, με είχαν μετατρέψει σε έναν άνθρωπο που δεν αναγνώριζα.
Βασανιζόμουν ακόμα και αν μπορούσα σαν έφηβος να καμαρώνω για την όμορφη κοπέλα μου.
Δεν θέλω σαν ενήλικος να βασανίζομαι και να καμαρώνω για την σάπια εσωτερικά χώρα μου επειδή λάμπει ο ήλιος 360 ημέρες τον χρόνο.
Το έχω συνειδητοποιήσει εδώ και καιρό, η συναισθηματική μου εμπλοκή με τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα είναι ανάλογη εκείνης της περιόδου:
Δεν πάτε να βγάλετε τα μάτια σας; Κάντε ό,τι καταλαβαίνετε, δεν σώζεται η φάση.
Δεν κρίνω, δεν συγχίζομαι, δεν στεναχωριέμαι, δεν. Γενικά.
Άλλες φορές μου φαίνεται σουρεαλιστική η φάση, άλλες τραγική, άλλες γελοία.
Αλλά δεν με αγγίζει πραγματικά.
Θα μου πεις τι μας το λες; Θυμήθηκα την Κ. και πώς απομακρύνθηκα από τον εφιάλτη εκείνο, και το συνδύασα. Η εξέλιξη ήταν παρόμοια.
Το μυστικό για την νιρβάνα λένε, είναι να απομακρυνθείς από τα «θέλω» και από τα «χρειάζομαι». Κόβεις τους δεσμούς και βρίσκεις την ησυχία σου.
Με φιλικούς χαιρετισμούς από την μακρινή Σκανδιναβία
Βασίλης
Υ.Γ. Λόγω δουλειάς πλέον, μπορώ αναδρομικά να διαγνώσω το πρόβλημα της Κ. Λυπάμαι που δεν μπόρεσα να την βοηθήσω, αλλά ήμουν απλά ένα παιδί και το πρόβλημα ήταν πολύ σοβαρό. Είναι ζόρικο ακόμα και με τις γνώσεις που έχω τώρα. Της εύχομαι να βρήκε τον εαυτό της, ή τουλάχιστον έναν εαυτό που να την αφήνει να ησυχάσει.
(Αγαπητέ Βασίλη, βλέπω να έρχονται με τα πούλμαν οι Έλληνες στη Σουηδία, για να τους κάνεις ψυχανάλυση. Βασίλη, μου αρέσει πολύ ο καθαρός τρόπος που βλέπεις την Ελλάδα. Μου κάνει καλό. Επίσης, σκέφτομαι πως μπορεί ψυχίατρο να σε έκανε εκείνη η κοπέλα. Την αγάπη μου.)
Read more: http://pitsirikos.net/2016/10/%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b9%cf%87%ce%bc%ce%b9%ce%b1%ce%ba%ce%ae-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%cf%84%ce%b1%cf%81%ce%b1%cf%87%ce%ae-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b5%cf%86%ce%b7%ce%b2%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%ba%ce%b1/#ixzz4PUeMaBdD
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου