Πέμπτη 23 Ιουνίου 2016

Συνέντευξη: Ορέστης Ντάντος


Τον Ορέστη Ντάντο τον άκουσα πρώτη φορά κάπου το 2009-2010, τότε που «έσκασε μύτη» στην ελληνική σκηνή και αμέσως ένιωσα ότι με συγκινεί πολύ αυτό που κάνει.
Έχοντας φιλτράρει ό,τι καλό προσέφερε το ελληνόφωνο ροκ της δεκαετίας του ’90 και προσθέτοντας στη συνταγή τη δική του μοναδική και καλλιεργημένη αισθητική στη μουσική και στο στίχο, κατάφερε να γίνει ένας από τους σημαντικότερους τραγουδοποιούς της γενιάς του και σίγουρα ο αγαπημένος μου.
Εν μέσω ενός διαδικτυακού διαγωνισμού που τρέχει αυτή τη περίοδο
(τσεκ εδώ για περισσότερα) και που αν όλα πάνε καλά θα του δώσει την ευκαιρία να συνεχίσει την όμορφη πορεία του απρόσκοπτα, βρεθήκαμε για μπίρες κάπου στο Κεραμεικό, είπαμε μεταξύ άλλων πάρα πολλά που θα θέλανε… 2-3 Υπόγεια για να καταγραφούν, αλλά η ουσία της κουβέντας ηχογραφήθηκε στο θρυλικό δημοσιογραφικό γκάτζετ του Υπογείου και μετουσιώθηκε σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και από καρδιάς συνεντεύξεις που έχει παρουσιάσει το site μας.  Άλλωστε ο Ορέστης έτσι και αλλιώς, είναι ένας τύπος που και στη μουσική του και στη προσωπικότητα του, η αυθεντικότητα και η ψυχή πρωταγωνιστούν.
Ιδού λοιπόν η πολύ ωραία συζήτηση που κάναμε για το Υπόγειο…

http://www.ypogeio.gr/Dynamicpics/interviews/62_2_orestis3.jpg
Το Υπόγειο: Ορέστη σε ευχαριστώ για αυτή τη συνάντηση! Ένας χρόνος πέρασε από τότε που κυκλοφόρησες το «Θα το ΄κανα ξανά». Θα το ξανάκανες;
Θα το ξανάκανα εννοείται! Είμαι πολύ περήφανος για αυτόν τον δίσκο.

Το Υπόγειο: Είσαι ευχαριστημένος από το feedback που εισέπραξες;
Ναι, κοίτα… Μετά τη κοιλιά που είχαμε κάνει από τον δεύτερο δίσκο, ο τρίτος ήταν πραγματικά “
come back” που λέει και η Άντζελα (γέλια).

Το Υπόγειο: Αυτό το τρίτο άλμπουμ κυκλοφόρησε ανεξάρτητα και όχι σε φυσική μορφή, ενώ  τα δύο πρώτα είχαν βγει από τη Sony. Θεωρείς πως η κατάσταση «δισκογραφία» έχει τελειώσει πια για σένα;  Και όχι μόνο για σένα…
Για μένα δε θα ήθελα να έχει τελειώσει, αλλά κατά κάποιο τρόπο έχει τελειώσει γενικότερα. Κοίτα, εγώ πρόλαβα τη πτώση. Ήταν σα να κοίταξα από τη κλειδαρότρυπα και να είδα το πώς συνέβαιναν τα πράγματα πριν από το 2009 που βγήκε ο πρώτος δίσκος. Ουσιαστικά αμέσως μετά μπαίνουμε σε κατάσταση κρίσης και από κει και πέρα καταστρέφεται το σύμπαν και στα θέματα δισκογραφίας. Η ίδια η
Sony, το ελληνικό τμήμα της το διέλυσε. Απλά πρόλαβα να δω πόσο ωραία περνάγανε πριν οι συνάδελφοι (γέλια)!

Το Υπόγειο: Πρόλαβες απλώς να δεις πως λειτουργούσε το πράγμα πριν καταρρεύσει…
Μιλάω με ανθρώπους που τα είχαν καταφέρει κάπως σε εποχές 2004-2005, οι οποίοι μετά από αυτή τη κατάρρευση υποφέρουν πιο πολύ, γιατί είχαν μάθει αλλιώς. Εμείς έτσι και αλλιώς είμαστε μια γενιά
DIY, που ξέρουμε ότι πρέπει να τα κάνουμε όλα μόνοι μας, έτσι ξεκινήσαμε και έτσι πάει.

Το Υπόγειο: Στο κομμάτι «Κάνω Ό,τι Μπορώ» που χρησιμοποιείς ένα σαφέστατο στιχουργικό δάνειο από τον Παύλο Παυλίδη, ακούγοντας το σου αφήνει την αίσθηση ότι η ζωή είναι πια ένας άνισος αγώνας. Πέρα από τη πιθανή γενικότερη έννοια που θες να δώσεις, πιστεύεις ότι οι εποχές που η μουσική σκηνή της χώρας γένναγε κάποιον Παυλίδη ή κάποιον Αγγελάκα και κυρίως του «επέτρεπε» να εκτοξευτεί έχει περάσει ανεπιστρεπτί;
Αναφορά κανονικότατη στον Παύλο! Κοίτα, το ανεπιστρεπτί δε μπορώ να το πω. Όσο ζούμε ελπίζουμε. Σίγουρα στις αρχές τη δεκαετίας του ’90 υπήρχε ένας κόσμος που το ανεξάρτητο αυτό τραγούδι που κάνανε οι Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθιά και γενικότερα οι ροκ μπάντες της εποχής, το είδε σαν μια απάντηση στο τότε
life style του Κωστόπουλου και των ιδιωτικών καναλιών. Σήμερα δε φαίνεται κάτι αντίστοιχο.  Ενώ συζητάγαμε ότι η κρίση ίσως έφερνε ένα πιο ποιοτικό τραγούδι, ή μάλλον την ανάγκη του κόσμου για ένα πιο συγκινησιακό και λυτρωτικό τραγούδι (εγώ έτσι το θέτω, δε βάζω ταμπέλες άλλου είδους), φάνηκε το αντίθετο τελικά. Αυτή η ελαφρότητα της διασκέδασης συνεχίζεται και μάλιστα με απίστευτο ρυθμό. Δεν υπάρχουν απλώς τα λεφτά για να πάνε σε πολλά μαγαζιά, αλλά αυτή η ανάγκη για ελαφρότητα συνεχίζεται κανονικά.

 

Το Υπόγειο: Η συζήτηση που λέει «είμαι μουσικός και ζω από αυτό που κάνω» νομίζεις πως έχει τελειώσει;
Έχει τελειώσει για τη μεγάλη πλειοψηφία. Είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι αυτοί που μπορούν να το καταφέρουν πια. Έχει μεγαλώσει πολύ η ψαλίδα από τους πολύ επιτυχημένους, από τους –ας πούμε- «μεσαίους». Ουσιαστικά δεν υπάρχουν πια «μεσαίοι». Υπάρχουν 4-5 ονόματα που συγκεντρώνουν όλο το ενδιαφέρον του κόσμου, ο οποίος δε μπορεί να διαθέσει τα χρήματα και το ανάλογο ενδιαφέρον για τους πιο «μικρούς», οπότε αυτοί προφανώς και δεν μπορούν να επιβιώσουν κάνοντας μουσική.

Το Υπόγειο: «Να ήμουν οπουδήποτε αλλού εκτός από εδώ» μας λες στο κομμάτι «Επαρχία». Ξέρω ότι έχεις ζήσει στην επαρχία σαν εκπαιδευτικός.  Πιστεύεις ότι η πραγματικότητα στην ελληνική περιφέρεια, είναι ένα αγιάτρευτο κακό σπυρί που θα κρατάει μονίμως τα πράγματα πίσω;
Δε ξέρω αν τα κρατάει πίσω, ξέρω όμως δυστυχώς, ότι η επαρχία είναι ένας εξαναγκασμός του «ίδιου» και μια πίεση του διαφορετικού. Είναι πολύ δύσκολο να παραμείνεις εκεί αν διαφέρεις από αυτό που σου επιβάλει η πλειοψηφία του κόσμου. Το έζησα αυτό και το κατάλαβα. Οι διαφορετικοί άνθρωποι φεύγουν και πάνε στις πόλεις γιατί βιώνουν μια πολύ συντηρητική κατάσταση. Είναι δύο οι χώρες που ζούμε στην Ελλάδα. Μερικές φορές συζητάμε εμείς εδώ στον μικρόκοσμο της Αθήνας και νομίζουμε ότι έτσι είναι και στην υπόλοιπη χώρα. Δεν υπάρχει καμία σχέση. Οι πανηγυριώτικες καταστάσεις ας πούμε ,που στην Αθήνα θεωρούνται κάπως σαν ανέκδοτο, εκεί είναι κάτι που οι άνθρωποι ζουν με αυτό. Αν δε το δεις δε μπορείς να το πιστέψεις πραγματικά. Το οποίο βέβαια δε το θεωρώ κακό, ειδικά όταν γίνεται με κάποιο ποιοτικό τρόπο αν και είναι σπάνιο αυτό. Είναι πάντως γενικά ένα εντελώς άλλο πράγμα η ζωή στη περιφέρεια.

Το Υπόγειο: «Ρίζωσε βαθιά σε αυτούς που αγαπάς». Το απαραίτητο καταφύγιο της επιβίωσης σήμερα;
Αυτό το κομμάτι, ο «Μάρτης», είναι ένα τραγούδι στη πραγματικότητα για το πώς βλέπω εγώ τη κρίση. Πρέπει να κρατήσουμε αυτό που έχει σημασία. Οκ, είμαστε φτωχοί πλέον. Τέλος. Πάντα ήμασταν, απλώς κοροϊδευτήκαμε για λίγο, οπότε ας κρατήσουμε αυτό που μας βοηθάει να υπάρχουμε, το οποίο είναι κατά βάση η αγάπη. Η αγάπη για πράγματα που κάνουμε και για τους ανθρώπους φυσικά.

Το Υπόγειο: «Μια ξεχασμένη γωνιά, για αυτούς που δεν ανήκουν πουθενά». Ποιοι είναι αυτοί κατά τη γνώμη σου;
Αυτοί είναι οι άνθρωποι που υπεραναλύουν και κρίνουν με έναν δικό τους προσωπικό τρόπο, που νιώθουν ότι δε μπορούν να πάρουν ένα έτοιμο πλαίσιο ερμηνείας από μια ομάδα, να ενταχθούν δηλαδή κάπου που θα τους δώσουν έτοιμες απαντήσεις. Αυτοί είναι και οι λιγότεροι. Η πλειοψηφία μπαίνει σε ομάδες αποδεχόμενη ένα πλαίσιο. Δεν εννοώ ότι απαραίτητα εντάσσονται στους οπαδούς μιας ποδοσφαιρικής ομάδας, ή στην εκκλησία, ή στη ΚΝΕ για παράδειγμα, είτε σε οποιαδήποτε ομάδα προσφέρει κάτι έτοιμο. Ακόμα και το
lifestyle που σου λέει για παράδειγμα ότι μέχρι τα 30 πρέπει να έχεις πάει πανεπιστήμιο, να έχεις πιάσει μια δουλειά, να κάνεις οικογένεια κλπ, κι αυτό μπορεί να είναι κάτι που μπορεί να μην έχεις αμφισβητήσει μέσα σου ποτέ. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι οπαδοί διάφορων πλαισίων. Εγώ μιλάω για αυτούς που δεν είναι.

 

Το Υπόγειο: Θεωρώ ότι στιχουργικά αλλά και μουσικά, είσαι ένας τραγουδοποιός που χαρακτηρίζεται από ευαισθησία και δύναμη. Η ταπεινή μου άποψη είναι πως είσαι ένας από τους κορυφαίους αυτής της γενιάς στο  τομέα του στίχου. Παρά το δικό σου προσωπικό χάρισμα, βρίσκεις ότι είναι άδικο όταν τραγουδάς στη γλώσσα σου, να «πρέπει» να είσαι πολύ καλός για να προχωρήσεις, αφήνοντας ενδεχομένως σε δεύτερη μοίρα τη μουσική;
Καταρχήν σε ευχαριστώ! Πολύ τιμητικό αυτό που μου λες. Φαντάζομαι για τα αγγλόφωνα
θες να μιλήσουμε…

Το Υπόγειο: Όχι, για το ελληνόφωνο θέλω κυρίως, με την έννοια ότι υπάρχει ένας ψυχαναγκασμός που λέει ότι ο στίχος πρέπει να είναι πολύ καλός, διαφορετικά το κομμάτι δε θα ακουστεί…
Δε νομίζω ότι ισχύει αυτό… Έχουμε ακούσει κομμάτια που έχουν γίνει επιτυχίες με άθλιο στίχο.

Το Υπόγειο: Εννοώ κυρίως σε ό,τι αφορά την ανεξάρτητη σκηνή. Ενδεχομένως ο Παυλίδης και ο Αγγελάκας δε θα είχαν γίνει αυτοί που γίνανε αν δε γράφανε πολύ καλό στίχο.
Έχουμε μια παράδοση στίχου σε αυτή τη χώρα τρομερά υψηλή, την οποία ο κόσμος την έχει σαν ένα πήχη. Όταν έχουν περάσει στιχουργοί και στιχουργοί, και μελοποιήσεις φοβερές, γιατί και στη ποίηση επίσης έχουμε πολύ υψηλό επίπεδο, το τραγούδι έχει περάσει φοβερές στιγμές στα λόγια του. Πιστεύω ότι ο κόσμος μέσα του έχει πολύ υψηλό κριτήριο, καταλαβαίνει πότε ένας στίχος στέκει ή όχι. Στα αγγλόφωνα τραγούδια, ακόμα και στην ίδια την Αγγλία, δεν ισχύει τόσο αυτό. Εστιάζουν περισσότερο στη μουσική. Γενικώς στη κουλτούρα μας πιστεύω ότι υπάρχει η υψηλή στιχουργική.

Το Υπόγειο: Κομμάτια που είχες κυκλοφορήσει το 2009 όπως το «Γιατί είναι Σάββατο» ή το «Όταν Γυρνάς το Βράδυ απ’ τα Ξενύχτια», κατά τη γνώμη μου αποτελούν «φωτογραφία» του τρόπου ζωής των νέων ανθρώπων της εποχής. Καλώς ή κακώς με όλα αυτά που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια, τα πράγματα έχουν αλλάξει δραματικά. Πως σου ακούγονται σήμερα αυτά τα τραγούδια;
Ωραία ερώτηση… Μιλάω και στα
live για αυτό. Το «Γιατί Είναι Σάββατο» αν θυμάσαι αναφέρεται στη γενιά αυτή που λέγαμε τότε των 700 ευρώ. Τώρα γελάμε με αυτό γιατί όλοι θα θέλαμε να είμαστε μια τέτοια γενιά. Το πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα από το 2009 έως σήμερα σε όλους τους τομείς, κανείς δε θα το πίστευε. Τώρα βρίσκεις απλώς μια δουλειά με τα μισά λεφτά και πανηγυρίζεις που λέει ο λόγος. Όταν γράφτηκε αυτό το κομμάτι είχε αρχίσει απλώς να φαίνεται μια δυσκολία κι αυτό ήταν όλο. Ναι, μου φαίνεται μας ξεπέρασε η εποχή.

 

Το Υπόγειο: Όταν ερμηνεύεις τώρα αυτά τα τραγούδια νιώθεις περίεργα;
Το «Όταν Γυρνάς το Βράδυ απ’ τα Ξενύχτια» σίγουρα μιλάει για κάτι που δεν έχει αλλάξει ούτε σήμερα. Για το «Σάββατο» νιώθω ότι να «σπαταλάς το μεροκάματο» που λέει ο στίχος, τώρα πια που δεν υπάρχει μεροκάματο καν, αυτό το σκέφτομαι για να είμαι ειλικρινής (γέλια).

Το Υπόγειο: Ακούς σήμερα ανθρώπους που γράφουν τη μουσική και το στίχο που σε κάποια χρόνια θα λέμε ότι αυτοί ήταν οι καλλιτέχνες που γέννησε η κρίση; Και αν ναι, θα υπάρξει τρόπος να βρουν το δρόμο τους μέσα σε αυτό το χάλι;
Δε μπορώ να κάνω τον προφήτη, ούτε έχω τις δυνατότητες να καταλάβω αν θα έχει κάτι αξία σε μερικά χρόνια. Οι προσδοκίες μου πάντως από τα τραγούδια της κρίσης δεν επιβεβαιώθηκαν… Περίμενα ότι η κρίση θα φέρει πολιτισμικά μια άνθιση. Και ότι το κοινό και οι δημιουργοί (γιατί πάνε μαζί αυτά, το τι έχει ανάγκη να ακούσει ο κόσμος είναι αλληλένδετο με το τι παράγεται) δε φαίνεται να ανταποκρίνονται σε αυτή τη πρόκληση. Ούτε οι καλλιτέχνες, αλλά ακόμα περισσότερο, ούτε ο κόσμος.

Το Υπόγειο: Εγώ διαφωνώ λιγάκι εδώ. Πιστεύω ότι υπάρχει μια καλλιτεχνική έκρηξη τα τελευταία χρόνια…
Που να συνδέεται με τη κρίση; Γιατί πιστεύω αυτό με ρώτησες…

Το Υπόγειο: Ναι, έχεις ένα δίκιο αν μείνουμε στη κυριολεκτική έννοια της ερώτησης. Αυτό όμως που εγώ νιώθω είναι πως είναι απόρροια της κρίσης αυτή η καλλιτεχνική έκρηξη. Πολλοί άνθρωποι τραβιούνται πια προς τη δημιουργία.
Θεωρείς δηλαδή ότι γράφονται πιο πολλά πράγματα. Πιθανόν, το κοινό όμως δε δείχνει να εκτιμάει αυτή τη πραγματικότητα που περιγράφεις. Αυτό πιστεύω. Και επίσης η παραγωγή από πλευράς ποιότητας, δε θεωρώ ότι βρίσκεται στη πιο πλούσια περίοδο. Μπορώ να πω ότι στο
hip-hop έχω εντοπίσει περισσότερο κάποια πράγματα που μου αρέσουν πολύ, κυρίως στιχουργικά. Κατά τα άλλα δε νομίζω ότι μπορούμε να μιλήσουμε για σκηνή, ούτε για κάποιο ρεύμα που δείχνει ότι κάτι πάει να γίνει. Δε φαίνεται κάτι τέτοιο, εκτός κι αν δεν έχει πέσει στην αντίληψη μου.

Το Υπόγειο: Πως βλέπεις γενικά το μιντιακό σύστημα σήμερα στη προώθηση νέας μουσικής; Γίνεται τίποτα ή ίντερνετ και ο θεός βοηθός…
Οκ, η τηλεόραση ως το πιο βασικό μέσο και το πιο δυνατό δεν υπάρχει. Είναι ένα ανέκδοτο. Τα ραδιόφωνα από τα
playlists και μετά (γιατί και αυτό ήταν ένα μεγάλο πλήγμα αυτά τα χρόνια) επίσης δεν υπάρχουν πια, αφού οι παραγωγοί είναι απλώς διεκπεραιωτές. Όχι, δεν υπάρχει τίποτα ουσιαστικά. Υπάρχει μόνο το internet, αλλά κι αυτό τι να προσφέρει μέσα στο χάος του... Γενικά παγκοσμίως θεωρώ ότι είναι μια μεταβατική περίοδος. Όλα αυτά τα τελευταία πολλά χρόνια και μετά την εμφάνιση του internet, η ανθρωπότητα ψάχνει να βρει τον τρόπο που θα λειτουργεί. Πιστεύω πως μετά από 150 χρόνια, θα θεωρούν αυτή τη περίοδο μεταβατική.

Το Υπόγειο: Έγινες πιο γνωστός σε ένα ευρύτερο κοινό όταν το κομμάτι «Θα Πάω Όταν Γουστάρω» άρχισε να παίζετε στο ραδιόφωνο. Καλώς ή κακώς είναι απαραίτητη αυτή η συνθήκη για να μαθευτείς παραπάνω;
Ο
Freedom και ο Μελωδία ήταν βασικά αυτοί που βοήθησαν. Θα σε πάω πάλι λίγο πίσω στη κουβέντα, σε αυτό που έλεγα ότι πρόλαβα ίσα-ίσα ένα σύστημα, που οκ, λειτουργούσε με ένα τρόπο. Η αλήθεια είναι ότι πρόλαβα και βοηθήθηκα και από αυτούς τους σταθμούς (όσο τέλος πάντων λειτουργούσαν και σαν σταθμοί, αλλά και πριν μπουν στη λογική του playlist) και από τη Sony. Αμέσως μετά όμως όλα αυτά λήξανε.  Ίσα που πρόλαβα και να βοηθηθώ και να καταλάβω πως δούλευε όλο αυτό το σύστημα.

 

Το Υπόγειο: Οι παλιότεροι και «καταξιωμένοι» ας το πούμε Έλληνες καλλιτέχνες θεωρείς ότι προσπαθούν να βοηθήσουν τους νεώτερους τους ή από ένστικτο επιβίωσης κλείνονται στο ασφαλές καβούκι τους;
Εδώ θα είμαι λάβρος! Αυτό που εγώ διακρίνω είναι ένας αυτισμός. Δε λέω ότι κάτι κάποιος το κάνει από πρόθεση ή επειδή νιώθει ότι «απειλείται», αλλά σε καμία περίπτωση δε βλέπω ανθρώπους που ενδιαφέρονται να φτιαχτεί η σκηνή, ανθρώπους που να είναι γενναιόδωροι στα σχόλια τους. Δες πόσοι άνθρωποι που έχουν τη δύναμη, κάνανε ένα δίσκο σε κάποιον που εκτιμούσαν, λέγοντας μια κουβέντα για αυτόν σε μια συνέντευξη τους ή δίνοντας του την ευκαιρία με μία θέση
support σε ένα live. Δε θέλω να πω ονόματα, νομίζω πως ο καθένας μπορεί να καταλάβει για το αν οι άνθρωποι που έχουν τη δύναμη, έχουν ασχοληθεί να περάσουν σε κάποιους άλλους τη σκυτάλη. Αντίθετα βλέπουμε πολλές φορές ενώ δε παρακολουθούν καθόλου τη σκηνή, να λένε πολύ εύκολα και με ελαφρά τη καρδία, ότι δε υπάρχει τίποτα σπουδαίο σήμερα ενώ γνωρίζουμε ότι δε ψάχνουνε καν!

Το Υπόγειο: Στο δικό τους μικρόκοσμο μπορεί και να μην υπάρχει…
Ναι ακριβώς…
  Θεωρώ ότι ειδικά ακριβώς στο χώρο, τον μη-mainstream, θα πρέπει να έχουμε πάντα υπόψη μας για τι ποσοστό του κοινού μιλάμε και αφορά αυτό το πράγμα που συζητάμε. Το ότι εγώ και εσύ και όλοι οι άλλοι φίλοι μας, μπορεί να ακούμε Θανάση Παπακωνσταντίνου και Αγγελάκα, πρέπει να συνειδητοποιούμε ταυτόχρονα το πόσο μικρό είναι αυτό το κοινό. Και ότι οι ίδιοι 5.000 είναι που πάνε στο έναν ή στον άλλο σε όλη την Αθήνα, δεν είναι παραπάνω. Άρα στη πραγματικότητα  θα έπρεπε όλοι οι άνθρωποι που κάνουν κάτι διαφορετικό από το mainstream, να έχουν τρομερή αλληλεγγύη μεταξύ τους, γιατί μόνο έτσι στηρίζεις ένα κόσμο που βλέπει τα πράγματα αλλιώς. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να πω ότι το βλέπω αυτό, βλέπω όμως πολύ αυτισμό και ανθρώπους κλεισμένους στον εαυτό τους.

Το Υπόγειο: Πως βλέπεις τα πράγματα γενικά τώρα πια που μας τελείωσαν (κοινοβουλευτικά τουλάχιστον) και οι αριστερές αυταπάτες; Τη πατήσαμε;
Αυτό που με στεναχωρεί είναι ότι όλες οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων, οδηγήσανε σε μια τρομερή αδράνεια. Σε μια συνολική και απίστευτη απογοήτευση. Νιώθω ότι αυτή τη στιγμή ο κόσμος είναι παραδομένος και έτοιμος να δεχτεί τα πάντα. Δε θα αντιδράσει πια σε οτιδήποτε. Αυτό τελικά «πετύχαμε». Ψυχολογικά εκεί οδηγηθήκαμε…

Το Υπόγειο: Περά από τα παγιωμένα οικονομικά προβλήματα, υπάρχει η γενικότερη αίσθηση μιας πολύ μεγάλης έντασης. Ακροδεξιοί, προσφυγικό, τρομοκρατία, ξύλο και φασαρία παντού. Ποιος πιστεύεις ότι είναι ο ρόλος των (ακόμα) υγιώς σκεπτόμενων ανθρώπων σε αυτή τη κατάσταση;
Δυστυχώς, ενώ η ομαδοποίηση έχει μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, συνήθως οι άνθρωποι που είναι σκεπτόμενοι λειτουργούν ως μονάδες. Αυτό είναι κάτι οξύμωρο φυσικά και είναι και πρόβλημα.
  Παρόλα αυτά, πάντα οι άνθρωποι που έχουν ιδέες, που σκέφτονται δημοκρατικά, που λειτουργεί το μυαλό τους κριτικά, πρέπει να κάνουν ό,τι είναι δυνατό για να σπρώξουν τα πράγματα στη σωστή κατεύθυνση γιατί μπορούν. Μπορούν στη δουλειά τους, στο περιβάλλον τους και στις παρέες τους. Συνήθως δεν είναι άνθρωποι που οργανώνονται, εκεί θέλει ανθρώπους ενταγμένους σε κάποιο πλαίσιο όπως λέγαμε νωρίτερα, αλλά πιστεύω πως ο κόσμος προχωράει πάντα μπροστά από αυτούς που λειτουργούν ως μονάδες, όχι από τους υπόλοιπους, τους οπαδούς…

Το Υπόγειο: Ας επιστρέψουμε πάλι σε πιο μουσική κουβέντα. Βλέπω ότι με κάποιο τακτικό σχετικά ρυθμό πραγματοποιείς κάποια live. Η αλήθεια είναι ότι έχω καιρό να σε δω ζωντανά οπότε δεν έχω άποψη. Είσαι ευχαριστημένος από αυτό που εισπράττεις σήμερα από τις ζωντανές σου εμφανίσεις;
Κοίτα, Ο κόσμος που έρχεται είναι κόσμος πιστός και ακούει. Αυτό που χαίρομαι πολύ είναι ότι στα δικά μου
live ο κόσμος συμμετέχει και κάνει πραγματικά ακρόαση, δεν είναι εκεί απλά για το θεαθήναι. Είναι ένας αγώνας και θα παίζουμε όσο μπορούμε.

Το Υπόγειο: Υπάρχουν κάποια live αυτή τη στιγμή που μπορείς να μας ανακοινώσεις;
Ναι, παίζουμε Πέμπτη 23 του μήνα και ώρα 21:00 στη πλατεία Βαρνάβα στο Παγκράτι στα πλαίσια της Γιορτής της Μουσικής, ενώ στις 4 Αυγούστου θα εμφανιστούμε στο Νεστόριο και στο
River Party.
http://www.ypogeio.gr/Dynamicpics/interviews/62_3_orestis2.jpg
Το Υπόγειο: Τώρα σε τι φάση είσαι; Γράφεις τίποτα; Και γενικά, ποια είναι η συνθήκη που μπορεί να σε οδηγήσει στη κιθάρα ή στο πιάνο για να ξεκινήσεις να δημιουργείς κάτι;
Γράφω συνέχεια! Νομίζω πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος να υπάρχω. Δεν έχει να κάνει πια με εξωτερικές συνθήκες. Ανά –γρήγορους- κύκλους, θα είμαι εκεί και κάτι θα προσπαθώ να κάνω. Πιστεύω πια πως θέλει και πολύ δουλειά. Η φάση αυτή η ρομαντική του τύπου «περπατάω στο δρόμο πίνοντας μπίρες και θα σκάσει μια ιδέα», οκ συμβαίνει, αλλά θα σου σκάσει αυτή η ιδέα μια φορά στα 5 χρόνια. Δε λειτουργεί έτσι το πράγμα, θέλει δουλειά και τριβή.

Το Υπόγειο: Περνάς περιόδους που δε θες καν να πιάσεις τη κιθάρα στα χέρια σου ή η μουσική είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας σου;
Ε ναι, βέβαια… Και νιώθω και άσχημα για αυτό, αλλά ναι, συμβαίνει.

Το Υπόγειο: Κατά τη γνώμη μου η φάση «τραγουδοποιός» πολλές φορές αφήνει μια αίσθηση μοναξιάς, εννοώ κυρίως στο ότι όχι μόνο γράφεις μόνος, αλλά πολλές φορές νιώθεις ότι παλεύεις μόνος για να ακουστείς λίγο παραπάνω. Θα φανταζόσουν τώρα τον εαυτό σου ως μέλος μιας μπάντας, σε μια συνθήκη που θα μοιραζόσουν με άλλους ανθρώπους ένα κοινό μουσικό όραμα αλλά και το ανάλογο τρέξιμο;
Καταρχήν να σου πω κάτι που δε το λέω συχνά. Ήμουν μέλος μιας μπάντας στο παρελθόν και είχαμε κάνει και δίσκο, λεγόταν Ρίξε Το Πέντε. Έχω ζήσει τη φάση της μπάντας, ξέρω πως είναι και έχει το τρομερό καλό του να μοιράζεσαι και το βάρος και τα καλά κι αυτό συναισθηματικά είναι πολύ σπουδαίο. Πολύ δύσκολο πάντως να έχεις μπάντα και θέλει πολύ τύχη. Σκέφτομαι κάποιες φορές όλες τις μεγάλες μπάντες σαν τους
Beatles, τους Zeppelin, τους Floyd και μου κάνει πάντα εντύπωση η τύχη του να έχουν βρεθεί αυτοί οι άνθρωποι μαζί. Παίζει θα έλεγα υπερβολικά μεγάλο ρόλο η τύχη στα συγκροτήματα.
Θα μου άρεσε να είμαι μέλος σε μία μπάντα, αλλά νομίζω πως είναι κάτι που μπορείς να κάνεις εύκολα σε πιο μικρές ηλικίες, που ο εγωισμός δεν είναι ακόμα μεγάλος, ούτε για σένα, ούτε για τους συμπαίχτες σου. Παρόλα αυτά θα πρέπει να πω, πως οι συνεργάτες που έχω είναι σα μπάντα μου. Άνθρωποι όπως ο Λεωνίδας ο Πετρόπουλος που είμαστε μαζί από την αρχή και είναι ένας άνθρωπος που είναι δίπλα μου συνέχεια ή ο Γιώργος ο Καρδιανός που μπήκε πριν λίγα χρόνια στη παρέα και ο Στέφανος ο Σακελλαρίου ο νέος ντράμερ που έχει ενταχθεί κι αυτός άψογα, δείχνουν ότι δεν είμαι κάποιος που αλλάζει τους μουσικούς σα τα πουκάμισα και γενικά τους ανθρώπους δίπλα μου.

Το Υπόγειο: Συνεισφέρουν οι συνεργάτες σου στο τελικό μουσικό αποτέλεσμα;
Συνεισφέρουν πάρα πολύ! Όχι μόνο μουσικά, αλλά και συναισθηματικά, κάτι που εγώ έχω μεγάλη ανάγκη, δε μπορώ να λειτουργήσω διαφορετικά.

Το Υπόγειο: Από μουσικές τι ακούς τώρα; Είσαι άνθρωπος που οι μουσικές αναφορές του παραμένουν αναλλοίωτες στο χρόνο ή είσαι από αυτούς που ψάχνονται και εμπλουτίζουν συνεχώς τα ακούσματα τους;
Όχι, προσπαθώ να ψάχνομαι συνέχεια. Εννοείται πως υπάρχουν πράγματα που έχουν πολύ μεγάλη αξία μέσα μου και ανατρέχω εκεί όποτε θέλω να νιώσω τα ίδια βαθιά συναισθήματα, αλλά συγχρόνως ψάχνω και νέα πράγματα. Αγαπώ πολύ τους
The Dresden Dolls για παράδειγμα, ενώ ο τελευταίος δίσκος που μου άρεσε πολύ είναι του Antony and the Johnsons με το νέο όνομα ως Anohni.

 

Το Υπόγειο: Η δουλειά που κάνεις για τα προς το ζην είναι καθηγητής μουσικής. Πως βλέπεις την επαφή των νέων παιδιών με τη μουσική; Την αγαπάνε στο σχολείο ή είναι απλώς ένα ακόμα μάθημα;
Είναι πολύ δύσκολο έτσι και αλλιώς να υπάρχει άνθρωπος που δεν αγαπάει τη μουσική. Το ζήτημα είναι τι εννοούμε με τη μουσική. Εγώ στο σχολείο κάνω βιωματικά πράγματα, παίζουμε πολύ, οπότε το μάθημα μου το απολαμβάνουν. Προσπαθώ να μη κάνω όλα αυτά που δε μου αρέσανε όταν ήμουν εγώ μαθητής. Αλλά το ότι τα παιδιά από την άλλη είναι μια αντανάκλαση της κοινωνίας εντελώς (αυτό πάει με αυτό που λέγαμε πριν για τα ποσοστά των ανθρώπων που ακούνε διαφορετική μουσική), εκεί νιώθω ότι το πράγμα με γειώνει. Με την έννοια ότι βλέπω ποιό είναι το σύνολο του πληθυσμού, τι ακούει και τι μου προτείνουν να παίξω. Εκεί καταλαβαίνει κανείς, ότι όσοι από εμάς λειτουργούμε διαφορετικά δεν είμαστε παρά ένα μικρό ποσοστό.

Το Υπόγειο: Και τώρα η αγαπημένη μου κοινή ερώτηση σε κάθε συνέντευξη που κάνω… Ορέστη πέρα από επιτυχίες, αποτυχίες, καλές και κακές στιγμές, τι είναι η μουσική για σένα;
Η μουσική είναι το πιο σταθερό πράγμα που έχω μέσα μου! Έρχεσαι σε ένα κόσμο που είναι όλα ευμετάβλητα. Και η ίδια σου η ζωή και οι απώλειες που σε χτυπάνε η μία μετά την άλλη, μέχρι να φτάσεις και στη δική σου. Όλοι ψάχνουν να βρουν ένα νόημα. Το νόημα δεν υπάρχει, εσύ το φτιάχνεις. Η μία σταθερά στη ζωή είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, αλλά αυτές είναι τρομερά ευμετάβλητες. Οπότε για μένα η μουσική είναι η σταθερά για να υπάρχω. Το ξέρω φυσικά ότι αυτό είναι κάτι που έχω φτιάξει μόνος μου, δεν είναι κάτι που υπάρχει ελέω θεού, ο καθένας μόνος του επιλέγει κάτι για να πορευτεί. Για μένα είναι αυτό το μαδέρι που υπάρχει στη θάλασσα και πιάνεσαι πάνω του όταν είσαι έτοιμος να πνιγείς και ταυτόχρονα το μόνο πράγμα που δε μπορεί να σου πάρει κανένας. Γιατί όλα τα άλλα μπορούν να στα πάρουν…

Το Υπόγειο: «Θα το κανά ξανά». Τελικά μάλλον δεν έχει νόημα για να μετανιώνουμε για τίποτα στη ζωή μας…
Το να μετανιώνουμε έχει νόημα, γιατί έτσι καταλαβαίνουμε το τι δε πρέπει τώρα να κάνουμε. Το να μας ταλαιπωρεί
  αυτό όμως στο τώρα, αυτό δεν έχει κανένα νόημα. Το να είσαι σκεπτόμενος άνθρωπος και να καταλαβαίνεις για ποιο λόγο κάτι θα ήταν λάθος να το επαναλάβεις ή δε θα είχε τώρα κανένα νόημα, αυτό δείχνει ότι είσαι κάποιος που λειτουργεί σωστά στη ζωή. Το να σε ταλαιπωρεί το παρελθόν με τέτοιο τρόπο που να μη μπορείς να ζεις στο τώρα, τότε αυτό είναι πια παθολογικό.

Το Υπόγειο: Κλείνοντας σιγά – σιγά, μίλησε μας για τα άμεσα αλλά και πιο μακροπρόθεσμα μελλοντικά σχέδια σου.
Αυτή τη περίοδο τρέχει
ο διαγωνισμός του jumpingfish, ο οποίος σε περίπτωση που κερδίσουμε θα μπορέσουμε να ηχογραφήσουμε εύκολα τα επόμενα κομμάτια (υπάρχει έτοιμο νέο υλικό) και σε κάθε περίπτωση αυτός είναι ο στόχος. Από κει και πέρα όσο μπορώ, θέλω να συνεχίσω να πραγματοποιώ ζωντανές εμφανίσεις παρέα με τους συνεργάτες μου. Και γενικότερα στη κατάσταση που βρισκόμαστε που έχουμε φτάσει να θεωρείται ύβρης να ζητάς παραπάνω πράγματα και μόνο που συνεχίζω και κάνω αυτό που αγαπάω, θα πρέπει να νιώθω ευγνώμων. Νιώθω ευγνώμων!

Το Υπόγειο: Τέλος επειδή έχουμε ένα κολληματάκι με τις λίστες στο Υπόγειο, θα ήθελα τους 5 μουσικούς ή συγκροτήματα που σε οδήγησαν να παίξεις μουσική.
(σ.σ. μετά από αρκετή σκέψη)
Pink Floyd, Τρύπες, Cure, The Doors (μεγάλη αγάπη…), Ξύλινα Σπαθιά. Δε μπορώ όμως να μην πω +1 τους Smiths.

Το Υπόγειο: Ορέστη σε ευχαριστούμε πολύ! Κλείσε με μια ευχή και μια κατάρα!
Η ευχή μου είναι με ένα τρόπο ο κόσμος να βρει καταφύγιο στη Τέχνη, όχι όμως στην επιφάνεια αλλά στην ουσία της. Αυτό θα ήθελα.
Κατάρα θα ήθελα να ρίξω σε όσους φανατίζονται και λειτουργούν ως οπαδοί, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Αυτός νομίζω ότι είναι ο καρκίνος, όχι απλά της χώρας, αλλά όλου του πλανήτη…

Πηγή: ypogeio

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου