Δακρυγόνα

by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Μια τιμωρία ή ένα βασανιστήριο που παραμένει κρυφό δεν έχει κανένα νόημα. Το βασανισμένο σαρκίο και το τιμωρημένο κορμί είναι εσαεί πειστήρια της δύναμης της εξουσίας. Οι βομβαρδισμοί, οι πολιτικές δολοφονίες, οι βιασμοί, φωτογραφίζονται και κινηματογραφούνται για να εκτεθούν σε μια απέραντη παγκόσμια οθόνη.

Ο παραδειγματισμός αποτελεί μια λαμπρή πολιτική ιεροτελεστία. Τελετές εκτέλεσης και τελετές αποκεφαλισμού. Θεατές που γίνονται εν δυνάμει δρώντα πρόσωπα, καθώς βάζουν τους εαυτούς τους στην κατάσταση του θύματος. Ένας παγκόσμιος κανόνας προληπτικής πειθαρχίας λειτουργεί υπόγεια μέσω ενός ακραίου ψυχολογικού σωφρονισμού της εικόνας. Όλα φανερώνονται σαν μια πλημύρα, σαν μια φυσική καταστροφή.

Ο πόλεμος και οι σφαγές σπάνε τα φράγματα των κοινωνιών. Οι σκαλωσιές που κρατούν την ανθρώπινη ύπαρξη καταρρέουν. Το ίδιο κτηνώδες και μαχητικό σύστημα σε αφοπλίζει και σε απελπίζει. Δεν υπάρχουν πανανθρώπινα αιτήματα. Μόνο παραφθαρμένες και φάλτσες ανοργάνωτες εξεγέρσεις. Ο αγώνας σου λέει είναι μάταιος.

Κι όλες αυτές οι σκιώδεις στρατιές της νεοσύλλεκτης γενιάς θα γαργαλήσουν τα αιδοία τους με τον ψηφιακό αλγόριθμο της καταστολής. Η δόνηση του κινητού θα δίνει νόημα στον αδόνητο και ατάραχο λιτό βίο. Η φωσφορίζουσα ματαιοδοξία του επιληπτικού βίου θα λαμπρύνει τα διαστήματα φθοράς. Η δράση που σου απομένει είναι ο εθελοντισμός και η καρναβαλική ελεημοσύνη.

Οι μάζες που κινούν την ιστορία απ’ το καθιστικό τους στη Δύση ή απ’ το καταφύγιό τους στην Ανατολή. Οι έγκλειστοι ευρωπαίοι που προαυλίζουν τις τύψεις τους φυτεύοντας δεντράκια την Κυριακή το πρωί, παρακολουθώντας την μεγάλη πομπή των φτωχών που ψάχνουν στα σκουπίδια τους, αυτά που πετούν με οικολογική σωφροσύνη στις τριτοκοσμικές μπανανίες τους. Μέσα στον παρασιτικό οργασμό της η κερδοσκοπική μηχανή που ζει από τη ζωή που καταπιέζει απαιτεί από όλους πειθαρχία και υπακοή.

Μέσα στις μολυσμένες πόλεις οι άνθρωποι τρέχουν και μόνο τρέχουν. Φοράνε μάσκες και βάζουν τσιρότα. Βιαστικοί υπάλληλοι και τηλέφωνα που συνεχώς κουδουνίζουν. Όλοι προσπαθούν να εισβάλουν στο χρυσό κλουβί του καπιταλιστικού παραδείσου. Με καπότες και χάπια. Με ψήφο, δημοκρατία και εκλογές. Με δημιουργική γκρίνια και ευτράπελο παροξυσμό μέσα στο ντελίριο της μικροαστικής ονείρωξης.

https://dromos.wordpress.com/2015/12/01/%CE%B4%CE%B1%CE%BA%CF%81%CF%85%CE%B3%CF%8C%CE%BD%CE%B1/