Σχόλιο στην πολιτική συγκυρία

‘Το μισοσκόταδο πλημμυρισμένο πλούτος’. Τάκης Σινόπουλος

Mιά εβδο­μά­δα πριν τις εκλο­γές της 20ής Σε­πτεμ­βρί­ου, δια­μορ­φώ­νε­ται ένα πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό που δια­κρί­νε­ται από την από­πει­ρα επι­βο­λής στον τόπο της ακραί­ας –τα­ξι­κής T.I.N.A. (There is no alternative), πρω­τί­στως από τον με­ταλ­λαγ­μέ­νο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, τη Ν.Δ. και τα λοιπά μι­κρό­τε­ρα κόμ­μα­τα του "μέ­νου­με Ευ­ρώ­πη".

Την ίδια ακρι­βώς στιγ­μή, οι δυ­νά­μεις της ερ­γα­σί­ας μοιά­ζουν απο­προ­σα­να­το­λι­σμέ­νες, σο­κα­ρι­σμέ­νες και σχε­δον απελ­πι­σμέ­νες από τη γεί­ω­ση που υπέ­στη­σαν από την ηγε­τι­κή ομαδα του "κοι­νω­νι­κού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ" αμέ­σως μετά το δη­μο­ψή­φι­σμα του Ιου­λί­ου.

Μέσα σε μια νύκτα, η κοι­νω­νία που γέ­μι­σε το Σύ­νταγ­μα διαρ­ρη­γνύ­ο­ντας και υπερ­βαί­νο­ντας τα κομ­μα­τι­κά πλαί­σια, αλλά επι­δει­κνύ­ο­ντας συγ­χρό­νως μια σαφή τα­ξι­κό­τη­τα, με την με­γά­λη συμ­βο­λή της νε­ο­λαί­ας, βρέ­θη­κε στρι­μωγ­μέ­νη στη γωνία μα­θαί­νο­τας έκ­πλη­κτη την υπο­γρα­φή μια πα­ντε­λώς εξο­ντω­τι­κής - τα­ξι­κής συμ­φω­νί­ας για τους άνερ­γους, τους υπο­α­πα­σχο­λού­με­νους και τους προ­λε­τα­ριο­ποι­η­μέ­νους, γε­γο­νός που φαί­νε­ται να ενι­σχύ­ει τις τά­σεις από­συρ­σης ή ανά­θε­σης.

Το ΟΧΙ του 62% συ­νε­τρί­βη προς το παρόν από τις εγκλη­μα­τι­κές επι­λο­γές της ηγε­τι­κής ομά­δας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και αυτό θα πρέ­πει να προ­βλη­μα­τί­σει όλους εκεί­νους που αγω­νί­ζο­ναι για την ανα­σύ­ντα­ξη και την ανα­σύν­θε­ση των αρι­στε­ρών δυ­νά­με­ων που θα τε­θούν αντι­μέ­τω­πες με την νέα τα­ξι­κή επί­θε­ση που προ­ε­τοι­μά­ζουν οι κα­θε­στω­τι­κές δυ­νά­μεις της Ελ­λά­δας και της Ευ­ρώ­πης, που εκ­προ­σω­πούν ή φι­λο­δο­ξούν να εκ­προ­σω­πή­σουν πρω­τί­στως το χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό κε­φά­λαιο και τους συμ­μά­χους του.

Αυτή τη στιγ­μή το "κοι­νω­νι­κό 62%", που προ­φα­νώς και δεν ήταν απο­λύ­τως ομοιο­γε­νές αλλά αν μη τι άλλο ανέ­με­νε συ­νο­λι­κά μια εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κή πο­λι­τι­κή από την "κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς", έχει κα­τα­κερ­μα­τι­στεί -με κύρια ευ­θύ­νη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ- και οδη­γεί­ται στην αποχή, στην υπερ­ψή­φι­ση κά­ποιου κα­θε­στω­τι­κου κόμ­μα­τος δί­νο­ντας μα "δεύ­τε­ρη ευ­και­ρία" ή ακόμα χει­ρό­τε­ρα στην τάση προς ορι­στι­κή απο­στα­σιο­ποί­η­ση από τα πο­λι­τι­κά δρώ­με­να και στο μέλ­λον…

Ως εκ τού­του ο κίν­δυ­νος "αμε­ρι­κα­νο­ποί­η­σης" της πο­λι­τι­κής ζωής του τόπου (δη­λα­δή αποχή του 50% του πλη­θυ­σμού και πρω­τί­στως των "από κάτω") γί­νε­ται εμ­φα­νής. Σε αυτό το μεί­ζον επί­δι­κο κα­λού­νται να απα­ντή­σουν και μά­λι­στα μέσα σε δυ­σχε­ρείς χρο­νι­κές και κοι­νω­νι­κές συν­θή­κες οι αρι­στε­ρές δυ­νά­μεις και τα με­τω­πι­κά –τα­ξι­κά σχή­μα­τα τύπου ΛΑ.Ε. που συ­γκρο­τή­θη­καν βια­στι­κά, ευ­λό­γως, λόγω της συ­γκυ­ρί­ας..Το βα­σι­κό ερώ­τη­μα που πρέ­πει να απα­σχο­λεί από τώρα, αλλά και στο εγγύς μέλ­λον, είναι το πώς ο διαρ­κώς πλη­βειο­ποιού­με­νος πλη­θυ­σμός δεν θα εκτο­πι­σθεί πο­λι­τι­κά, ασχο­λού­με­νος μόνο με την ανα­ζή­τη­ση των βα­σι­κών συ­στα­τι­κών επι­βί­ω­σης και με "πο­λι­τι­στι­κά σκου­πί­δια" κατά το "άρτος και θε­ά­μα­τα" που επι­κρα­τεί σε συν­θή­κες με­γά­λης οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης και όταν δεν υπάρ­χει ορ­γα­νω­μέ­νο συλ­λο­γι­κό υπο­κεί­με­νο που μπο­ρεί να απο­τρέ­ψει αυτά τα φαι­νό­με­να που δυ­νη­τι­κά οδη­γούν στον ατο­μι­κι­σμό, στην επι­κρά­τη­ση του Θα­τσε­ρι­σμού ή ακόμα και στην ενί­σχυ­ση του φα­σι­στι­κού φαι­νο­μέ­νου.

Την ίδια χρο­νι­κή συ­γκυ­ρία, φαί­νε­ται πως επι­κρα­τεί μια με­γά­λη απο­γο­ή­τευ­ση σε με­ρί­δα αρι­στε­ρών πρώην ψη­φο­φό­ρων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ -αλλά και έντι­μων δε­ξιών που έκα­ναν τη με­γά­λη υπέρ­βα­ση και στή­ρι­ξαν αρι­στε­ρό κόμ­μα- που κυ­ριο­λε­κτι­κά συ­ντε­τριμ­μέ­νοι και εμ­βρό­ντη­τοι από τη δε­ξιό­τα­τη στρο­φή του κόμ­μα­τος που στή­ρι­ξαν, μοιά­ζουν απο­συρ­μέ­νοι και μέσα στη "με­λαγ­χο­λία" μι­λούν για αποχή.

Ας μου επι­τρα­πεί εδώ να τολ­μή­σω μια διά­κρι­ση σε υπο­κα­τη­γο­ρί­ες των πα­ρα­πά­νω..

Από τη μια πλευ­ρά υπάρ­χουν όντως εκεί­νοι που ει­λι­κρι­νά αι­σθά­νο­νται να μην υπάρ­χει διέ­ξο­δος, αλλά έχει εμ­φα­νι­στεί και μια άλλη υπο­κα­τη­γο­ρία πα­ντε­λώς υπο­κρι­τι­κή, που δια­κη­ρύσ­σει την αποχή προ­σποιού­με­νη την "με­λαγ­χο­λι­κή", με στόχο τον απο­προ­σα­να­το­λι­σμό των δυ­νά­με­ων της ερ­γα­σί­ας και των αρι­στε­ρών ψη­φο­φό­ρων - η ανα­φο­ρά δεν έχει βε­βαί­ως σχέση με φί­λους αναρ­χι­κούς που στα­θε­ρά και πάγια δια­κη­ρύσ­σουν την αποχή λόγω της ιδε­ο­λο­γί­ας τους.

Η δεύ­τε­ρη αυτή κα­τη­γο­ρία ενι­σχύ­ει στην ουσία με τη στάση της τις κα­θε­στω­τι­κές δυ­νά­μεις - και πρω­τί­στως τον με­ταλ­λαγ­μέ­νο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ- δια­δί­δο­ντας στα­θε­ρά πως δεν κα­λύ­πτε­ται από καμιά αρι­στε­ρή συλ­λο­γι­κό­τη­τα (λες και στο πρό­σφα­το πα­ρελ­θόν ήταν απο­λύ­τως σύμ­φω­νη με όσα δια­κή­ρυσ­σε ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και δεν στή­ρι­ξε και κρι­τι­κά) , ενώ την ίδια στιγ­μή δια­τη­ρεί πο­λι­τι­κές σχέ­σεις με τον νέο "κοι­νω­νι­κό ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ".

Αν κάτι έχει ιδιαί­τε­ρη ση­μα­σία στην πο­λι­τι­κή, αλλά και στην κοι­νω­νι­κή, ακόμα και στην προ­σω­πι­κή ζωή, είναι η δυ­να­τό­τη­τα του να επι­κρα­τεί η υγιής δια­δι­κα­σία του πέν­θους σε σχέση με μια απώ­λεια, μια διερ­γα­σία δη­λα­δή που επι­τρέ­πει στον πεν­θού­ντα να μην οδη­γεί­ται στη με­λαγ­χο­λία και στην κα­τά­θλι­ψη, αλλά στη συ­νέ­χι­ση της λει­τουρ­γι­κό­τη­τας και της συμ­με­το­χής…

Οι αρι­στε­ροί - και όχι μόνο- πο­λί­τες που πεν­θούν για τη διά­ψευ­ση των ελ­πί­δων τους δεν οδη­γού­νται στην απελ­πι­σία, ούτε φυ­σι­κά πα­ρα­γνω­ρί­ζουν τις δυ­σχε­ρείς πο­λι­τι­κές συν­θή­κες, ούτε όμως αντι­στρέ­φουν την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, όπως πράτ­τουν ομά­δες που πα­ρα­μέ­νουν στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που προ­πα­γαν­δί­ζουν "πα­ράλ­λη­λα προ­γράμ­μα­τα με τα μνη­μό­νια", γε­γο­νός που προ­κα­λεί αν μη τι άλλο θυ­μη­δία,.

Η μάχη που οφεί­λουν να δώ­σουν οι αρι­στε­ρές δυ­νά­μεις των με­τω­πι­κών- τα­ξι­κών σχη­μά­των, έχει εκτός των άλλων να κάνει και με το να πεί­σουν τους "απο­συρ­μέ­νους" και απο­γοη­τευ­μέ­νους να συ­μπο­ρευ­τούν φέ­ρο­ντας το πέν­θος της απώ­λειας και του χω­ρι­σμού - χι­λιά­δες μέλη απο­χώ­ρη­σαν αι­σθα­νό­με­να ητ­τη­μέ­να σπό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ- στην ενί­σχυ­ση του συλ­λο­γι­κού υπο­κει­μέ­νου της ΛΑ.Ε. ακόμα και με τις δια­φω­νί­ες τους και με τα λάθη που όντως έχουν γίνει από την μέρα που συ­γκρο­τή­θη­κε.

Εδώ και πέντε χρό­νια ζούμε σε εποχή "Κρά­τους εξαί­ρε­σης", όπου αυτό που επι­συμ­βαί­νει είναι η από­πει­ρα ορι­στι­κής επι­βο­λής των πλέον ακραί­ων κα­πι­τα­λι­στι­κών προ­ταγ­μά­των στην Ελ­λά­δα και στην Ευ­ρώ­πη, με στόχο την πε­ραι­τέ­ρω εξό­ντω­ση των "από κάτω" και την απο­τρο­πή ύπαρ­ξης τα­ξι­κών-κοι­νω­νι­κών συμ­μα­χιών που θα αντι­στα­θούν στη λαί­λα­πα.

Μέ­γι­στη ανά­γκη στη δυ­σμε­νή αυτή ιστο­ρι­κή συ­γκυ­ρία είναι να αντι­στρα­φεί το κλίμα της απο­χής και της αδρα­νο­ποί­η­σης των "υπο­τε­λών τά­ξε­ων" και η συ­σπεί­ρω­σή τους σε πρώτο επί­πε­δο για τη μάχη των εκλο­γών της 20ής Σε­πτεμ­βρί­ου, με προ­ο­πτι­κή της διεύ­ρυν­σης της συλ­λο­γι­κό­τη­τας της ΛΑ.Ε. χωρίς ηγε­μο­νι­σμούς και προ­σω­πο­λα­τρεί­ες αμέ­σως μετά..

Αν μά­λι­στα ανα­λο­γι­στού­με πως με­γά­λο τμήμα της νε­ο­λαί­ας και μά­λι­στα δια­φο­ρε­τι­κής δια­στρω­μά­τω­σης, μόρ­φω­σης κ.λ.π. γύ­ρι­σε την πλάτη της στο δη­μο­ψή­φι­σμα σε "επαϊ­ο­ντες" του "μέ­νου­με Ευ­ρώ­πη", δί­νε­ται η δυ­να­τό­τη­τα προ­σέγ­γι­σης και σε αυτή την πλη­θυ­σμια­κή ομάδα, μαζί με τις λοι­πές δυ­νά­μεις της ερ­γα­σί­ας (ή και της ανερ­γί­ας δυ­στυ­χώς).

Η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά, που εκ­φρά­ζε­ται και μέσα στη ΛΑ.Ε. φέρει την με­γά­λη ευ­θύ­νη να δια­σώ­σει ότι δια­σώ­ζε­ται αυτή την πε­ρί­ο­δο, να απο­τρέ­ψει τα φαι­νό­με­να απο­χής και από­συρ­σης και χωρίς με­γα­λε­πή­βο­λα σχέ­δια να βάλει τις βά­σεις για το άμεσο μέλ­λον.

Δια­φο­ρε­τι­κά υπάρ­χει ο κίν­δυ­νος, που ο Ίμρε Κέρ­τες πε­ριέ­γρα­ψε ανα­τρι­χια­στι­κά στο συ­γκλο­νι­στι­κό του βι­βλίο για τα στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης "Ο άν­θρω­πος χωρίς πε­πρω­μέ­νο", oι πλη­βειο­ποιού­με­νοι να ανα­ζη­τούν την "ευ­τυ­χία των στρα­το­πέ­δων" –όπως κά­ποιοι τότε κρα­τού­με­νοι που επι­βί­ω­σαν από τον ζόφο, πα­ρα­μέ­νο­ντας απο­γυ­μνω­μέ­νοι από κάθε αν­θρώ­πι­νο συ­στα­τι­κό και κυ­ριαρ­χού­με­νοι μόνο από το έν­στι­κτο βιο­λο­γι­κής επι­βί­ω­σης, που με μα­θη­μα­τι­κή ακρί­βεια οδη­γεί στον πλήρη κα­τα­κερ­μα­τι­σμό της κοι­νω­νί­ας και στην ανα­ζή­τη­ση "σω­τή­ρων", που θα τους προ­σφέ­ρουν "ένα πιάτο φα­γη­τό, λίγη μαρ­με­λά­δα και μαρ­γα­ρί­νη" , γε­γο­νός που θα απο­τε­λέ­σει όχι μόνο τον εντα­φια­σμό της Αρι­στε­ράς και της Κομ­μου­νι­στι­κής Ανα­νέ­ω­σης για πολλά χρό­νια,αλλά και την απώ­λεια της αν­θρω­πιάς μας.

rproject.gr