Ή θα γυαλίζει το μάτι σου ή θα κλωσσάς τα αυγά σου

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,

Λίγο το επερχόμενο Brexit, λίγο το -πλέον- απίθανο Grexit και λίγο το πόσο μπαλόνια μας τα έχουν κάνει, με οδηγούν στο συμπέρασμα πως το «διάλειμμα» 70 χρόνων μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου φτάνει πανηγυρικά στο τέλος του.

Το κοινωνικό κράτος πέθανε, ζήτω οι αγορές.
Όπως οι γιατροί προετοιμάζουν διεξοδικά τον ασθενή πριν το χειρουργείο, έτσι και οι αγορές μας προετοίμασαν για τη στιγμή που θα πετάξουν στη θάλασσα όλες τις κοινωνικές διεκδικήσεις.
Με τη διαφορά ότι ο γιατρός παλεύει να σώσει τον ασθενή.
Οι αγορές, από την άλλη, θα κάνουν τα πάντα για να μην ξανασηκωθεί από τη χειρουργική κλίνη.
Την ίδια στιγμή, δισεκατομμύρια πολίτες σε όλο τον κόσμο δείχνουν ανήμποροι ή αδιάφοροι μπροστά στον επερχόμενο ολοκληρωτισμό.

Είναι εύκολο να πούμε πως είναι όλοι χάπατα και να ξεμπερδεύουμε, αλλά έχω την εντύπωση πως απλά ζούμε ακόμα το παραμύθι του αμερικάνικου όνειρου.
Πραγματικά σατανικό.
Μας έδωσαν μια μικρή γεύση από τη ζωή που δεν θα ζήσουμε ποτέ μας και θα καθόμαστε τώρα έξω από τη βιτρίνα να θυμόμαστε τη γλύκα εκείνης της μπουκίτσας.
Δισεκατομμύρια εξαθλιωμένοι άνθρωποι παρηγοριούνται με το να ονειρεύονται πως μια μέρα θα γίνουν ο επόμενος Ρονάλντο ή η επόμενη Σουίφτ.
Πως θα συνωμοτήσει το σύμπαν να το πετύχουν, γιατί το θέλουνε πολύ και με όλη τους την ψυχή.
Βέβαια, σε έναν κόσμο που το 80% των ανθρώπων ζει με λιγότερα από 10 δολάρια τη μέρα -με τον αριθμό αυτόν να αυξάνεται συνεχώς- μάλλον πρέπει να αναθεωρήσεις και σύντομα.
Και σε πόσους θα χαμογελάσει η τύχη;
Αν μας έχει διδάξει κάτι η ιστορία, είναι πως το ασχημόπαπο δεν θα γίνει ποτέ του κύκνος.
Και αν καταφέρει και γίνει, ε δεν θα γίνει απαραίτητα το ίδιο με τα υπόλοιπα ασχημόπαπα.
Σ’ έναν κόσμο με άνισες ευκαιρίες και το παιχνίδι στημένο από την αρχή, είσαι καταδικασμένος να φας τα μούτρα σου.
Για τον ίδιο λόγο που κανείς δεν είναι ασφαλής στην Ελλάδα, καθώς ο πήχης ανέβηκε πολύ ψηλά.
Δεν είναι δα και πυρηνική φυσική.
Είναι το παιχνίδι με τις μουσικές καρέκλες, ηλίθιε.
Μόνο που οι περισσότερες θέσεις είναι καβατζωμένες από αυτούς που σου κουνάνε το δάχτυλο και που σου λένε ότι ζεις πάνω από τις δυνατότητες τους.
Χόρευε τώρα σαν χαζός και όταν σταματήσει η μουσική και δεν θα βρίσκεις καρέκλα για να κάτσεις, ίσως τότε να με θυμηθείς.
Κάποιοι άλλοι -για να παρηγορηθούν- μιλάνε για τα απολυταρχικά καθεστώτα του κομμουνισμού και του ναζισμού -η περίφημη θεωρία των δυο άκρων- αδυνατώντας (sic) να συνειδητοποιήσουν ότι ζούνε μέσα σε ένα τέτοιο απολυταρχικό καθεστώς.
Καλά, ας παραβλέψουμε την εξίσωση -που όλως τυχαίως αποτελεί και επιταγή της ΕΕ- και ας πάμε στο κομμάτι που μιλάνε πχ για την καταδίκη της ολιγαρχίας και της μοναρχίας, αυτοί που ζούνε σε μια δικτατορία.
‘Οπως και να το δεις είναι γελοίο.
Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το εξηγήσω, γιατί εμένα προσωπικά με ξεπερνάει.
Και φυσικά δεν ακούς ποτέ σε τέτοιες συζητήσεις τη λέξη «καπιταλισμός».
Τι διάολο, καλά ξέρω γιατί γίνεται αλλά για χάρη της συζήτησης.
Στην εποχή του ίντερνετ και της υψηλότερης μόρφωσης που είδε ποτέ ο άνθρωπος ως σήμερα, δεν μπορείς να λες πως δεν ξέρεις τι είναι ο καπιταλισμός ή να προσποιείσαι πως δεν τον ζεις.
Δηλαδή, οι άνθρωποι ξέρουν τι είναι ο κομμουνισμός που δεν τον έχουν ζήσει, αλλά τον καπιταλισμό μέσα στον οποίον ζουν, όχι;
Επίσης, δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται ή κάνουν πως δεν το βλέπουν, πως όσο επικρατεί η ελεύθερη οικονομία τόσο απογειώνονται και οι εθνικιστές σε όλο τον κόσμο.
Γιατί άραγε οι φασίστες ευδοκιμούν τα τελευταία σχεδόν 100 χρόνια και ειδικά μετά την τεράστια κρίση του 2007;
Τι σύστημα είχαν στη Γερμανία του Μεσοπολέμου;
Φεουδαρχία;
Κάποιοι μάλιστα -λένε- πως αυτό γίνεται επειδή η αστική δημοκρατία δέχεται επίθεση από τους ακραίους (sic).
Πραγματικά, είναι τέτοια η επιτυχία του συστήματος που όχι μόνο έχει επιτάξει τους υπηρέτες του αλλά τους έχει λοβοτομήσει κιόλας.
Βλέπεις χιλιάδες άρθρα, σχόλια, συζητήσεις και… τιτιβίσματα που εμπεριέχουν τις λέξεις δημοκρατία, ισότητα, ελευθερία αλλά ούτε μια αναφορά στον καπιταλισμό μέσα στον οποίον φυτοζωούν ή δεν ζουν και καθόλου αυτές οι αξίες.
‘Η το άλλο το γελοίο;
Να κοροϊδεύει όλη η περίφημη Δύση τον γνωστό Βορειοκορεάτη βουτυρομπεμπέ -λες και από την απέναντι πλευρά ο Ολάντ, ο επερχόμενος Τραμπ, ο Κάμερον, η Μέρκελ είναι κελεπούρια.
Το πιο αρχαίο κόλπο.
Αν ο Τσίπρας είναι απατεώνας, τότε ο Μητσοτάκης είναι άγιος· και το ανάποδο.
‘Ετσι, ο καπιταλισμός μας παίζει στα δάχτυλα με τα δίπολα και τρίπολα του.
Λες πολλές φορές για τους άντρες που τα έκαναν όλα μαντάρα, κομπανιέρο -και συμφωνώ-, αλλά κιχ για τη μαμά χαχα.
Θυμήθηκα την μανούλα που, όταν ήμουν μικρός, μου έλεγε ή θα φας τώρα το φαγητό σου ή θα κάτσεις στο τραπέζι μέχρι να το φας.
Η δημοκρατία στα καλύτερα της χαχαχα.
Τέλος πάντων.
Φτάσαμε στο σημείο που ο καπιταλισμός έχει συντριβεί, αλλά δεν πάει κανείς να τον θάψει και να του σιγοψιθυρίσει «ελαφρύ να ‘ναι το χώμα που θα σε σκεπάζει».
Και έτσι τα μαλακόμετρα βαράνε υπερωρίες γιατί αυτό συμβαίνει όταν αρνείσαι να δεις την πραγματικότητα.
Εδώ βγαίνει το σάψαλο ο Σόρος και δίνει συμβουλές στους ζωντανούς για το πώς θα ζήσουν.
Χιλιάδες άνθρωποι δημιουργοί, παραγωγοί κτλ κάθονται και περιμένουν από τα σάψαλα και τα κουφάρια στις αγορές να τους δώσουν ευκαιρίες να δημιουργήσουν, υπέροχο;
Και δεν είναι η ηλικία του Σόρος που τον κατατάσσει ως σάψαλο.
Είναι το ηθικό του βαρόμετρο και η ερμηνεία του για το πώς πρέπει να είναι η ζωή.
‘Ενας άνθρωπος που το μόνο που έμαθε στη ζωή του είναι να τρώει λεφτά, να μιλάει για τα λεφτά και να κατουράει λεφτά, έφτασε να δίνει συμβουλές για καλύτερη ζωή σ’ αυτούς που μπορούν να ζήσουν χωρίς τα λεφτά -αρκεί να το θέλουν, γιατί στην πραγματικότητα δεν τα χρειάζονται.
Ο πλούτος δεν είναι στα λεφτά ή στις αγορές.
Ο πλούτος είναι στον πλανήτη, στην ανθρώπινη εφευρετικότητα και στην ίδια την εξέλιξη της ανθρωπότητας.
Πλούτος είναι τα γεωργικά προϊόντα, οι βιομηχανικές εγκαταστάσεις και το εργατικό δυναμικό που τις συντηρεί, τα τεχνολογικά προϊόντα, οι κοινωνικές υπηρεσίες.
Πλούτος είναι αυτό που παράγει η ανθρώπινη εργασία και η φύση.
Δεν είναι πλούτος η φάτσα της Θάτσερ πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί.
Τρελαίνομαι όταν βλέπω αγρότες να πετάνε τόνους γάλατος ή ροδάκινων για να τους δώσουν χρήματα οι τεχνοκράτες, που δεν μπορούν να φυτέψουν ούτε στη γλάστρα τους.
Αν πάρεις τα λεφτά απ’ όλους αυτούς τους γραβατωμένους, τι ακριβώς ξέρουν να κάνουν στη ζωή τους για να μην πεινάσουν;
Και δηλαδή τι θα συμβεί στους υπόλοιπους αν πάψουν τα λεφτά έτσι ξαφνικά;
‘Αμα σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε τα λεφτά που αυτοί τυπώνουν ποιος θα χρεωκοπήσει στ’ αλήθεια, ρε πoύστη μου;
Θα χαθεί η τεχνολογία;
Θα χαθεί η γνώση;
Θα χαθούν οι οπωρώνες;
Θα ξεχάσει ο αγρότης να φυτεύει ή ο γιατρός να γιατρεύει;
Θα πέσουν τα σπίτια μας να μας πλακώσουν;
Αλλά δεν πειράζει, δεν θέλουμε.
Θέλουμε να υπάρχουν οι αγορές, οι τράπεζες και τα παζάρια, γιατί τα λεφτά τελικά είναι το παν και είναι βλάκας αυτός που είπε ότι τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία.
Και όταν όλα αυτά τα μιάσματα τζογάρουν με τις ζωές μας, μετά νιώθουμε και αδικημένοι από πάνω.
Και άλλωστε, γιατί να είσαι άνθρωπος όταν μπορείς να είσαι πετυχημένος;
Αναρωτιέμαι, σε ποιο σημείο ακριβώς πρέπει να φτάσουμε μέχρι να δούμε στην αποτυχία του σημερινού κόσμου, την δικιά μας;
Βλέπεις τους ανθρώπους να πανικοβάλλονται όταν τα λεφτά στην τσέπη τους χάνουν την αξία τους και σου ‘ρχεται να αλλάξεις πλανήτη.
Ο πυρετός του χρυσού.
Λες και οι ντομάτες στο περιβόλι σάπισαν ή οι αγελάδες στέρεψαν από γάλα.
Ο Βάρναλης το έλεγε μοναδικά:
«Αλίμονο στον αφτόδουλο πολίτη, που φτασμένος στα έσχατα της απελπισιάς, παραδίνεται για να σωθεί, στο έλεος του Θεού και στους νόμους των κλεφτών».
Αλίμονο μας.
Στη Γαλλία, στη Βενεζουέλα, στην Ελλάδα, στην Αγγλία και σε κάθε γωνιά της γης, το σύστημα που λέγεται καπιταλισμός και οι αγορές που το ελέγχουν, πετάει τους ανθρώπους στη θάλασσα, αλλά το κυρίαρχο πολιτικό θέμα είναι οι δοκιμές στη Βόρεια Κορέα και αν ο Λένιν κατουρούσε όρθιος.
Ο καπιταλισμός με τις αντικομμουνιστικές υστερίες κατάφερε και προχώρησε όλα τα χρόνια μετά το 1945.
Αλλά μετά έπεσε το τείχος και του τελείωσαν οι «φθηνές» δικαιολογίες.
Για την κρίση του 2007 που ακόμα βιώνουμε, δεν μπορεί πια να κατηγορήσει ένα «άλλο» σύστημα.
Μόνος του είναι.
Σε όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου έχει πια επικρατήσει ο καπιταλισμός και τα παραμύθια περί των γαλατικών χωριών που αντιστέκονται σθεναρά είναι κυριολεκτικά παπαριές, όπως επίσης και η ρητορική περί «αριστερών» ή «δεξιών» πολιτικών.
Δεν υπάρχει εναλλακτική πολιτική στον καπιταλισμό, αλλά μόνο μια.
Εκείνη που εφαρμόζουν αυτοί οι λίγοι που κατέχουν τα μέσα παραγωγής.
Ούτε παίζουν ρόλο τα «εμπόδια» και οι… «λαϊκισμοί» στην απόλυτη εφαρμογή του.
Ο καπιταλισμός έχει εφαρμοστεί απολύτως και εφαρμόζεται απολύτως.
Το βλέπεις καθημερινά.
Εδώ η σκέψη αποχώρησης από μια οικονομική ένωση, αντιμετωπίζεται ως αυτοκτονία.
Φυσικά, από τη στιγμή που οι πολίτες δεν ασκούν πολιτική, τότε δεν έχει καμία σημασία αν θα είσαι όρθιος ή καθιστός ή στα αριστερά ή στα δεξιά όταν θα σε ψάξουν οι αγορές για να σου φορέσουν κολάρο.
Θα το φας καλά, όπως και να έχει.
Επίσης όσοι πιστεύουν ότι μπορούν να το ρίξουν εκ των έσω μάλλον τρέφουν αυταπάτες.
Είναι πολύ μακρύς ο δρόμος για την Ιθάκη.
Και έτσι βασιλεύει η υποκρισία και η βλακεία.
Μια ανθρωπότητα που καταδικάζει τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται, αλλά ονειρεύεται επαναστάσεις, δεν ξέρει τι της γίνεται.
Ή θα γυαλίζει το μάτι σου ή θα κλωσσάς τα αυγά σου.
Και τα δυο μαζί δεν γίνονται.
‘Εχουμε και το παράδοξο να πέφτουν ανά χιλιάδες τα κορμιά καθημερινά, αλλά οι πάντες να το παίζουν μοναχοί και παναγίτσες.
Ακούς τον άλλον να στεναχωριέται για τον άστεγο και μόλις πάρει τη προαγωγή άλλος «ε θα τον γ@μήσω, γιατί αυτός και όχι εγώ;».
Μια ανθρωπότητα που διψάει για αίμα αλλά αηδιάζει στην όψη του χυμένου αίματος, είναι μια ανθρωπότητα που δεν ξέρει τι της γίνεται.
Ξανά πίσω στον καπιταλισμό.
Αρκετοί έχουν την τάση να σε λένε κολλημένο, όταν κατηγορείς τον καπιταλισμό, πιστεύοντας πως αυτοί δεν είναι.
Προσωπικά δεν έχω κόμπλεξ με τον καπιταλισμό.
Ούτε καν με το «άλλο σύστημα», γιατί σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι και δεν θεωρώ τίποτε δεδομένο.
Ο λόγος για τον οποίον τάσσομαι ενάντια στο σημερινό σύστημα είναι επειδή προάγει τις έννοιες του ατομικού κέρδους, του χρέους αλλά και την έννοια της αγοράς που αυτορρυθμίζεται -κάτι που δεν συμβαίνει πουθενά στο σύμπαν.
Φυσικά αυτή η περίφημη αυτορρύθμιση είναι για να μην αναζητούνται ποτέ οι υπαίτιοι της καταστροφής.
‘Ετσι θεωρώ -χωρίς να τα ξέρω όλα- πως, όσο οι άνθρωποι ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον για να αυξήσουν την ατομική τους περιουσία, τότε θα υπάρχουν και τα θύματα τους.
Το δε χρέος δεν θέλει ιδιαίτερη ανάλυση ως έννοια.
Δείτε τι προκάλεσε στην Ελλάδα -αν και μπροστά στην αποπληρωμή του είναι πταίσμα.
‘Η μήπως δεν ήταν το χρέος αυτό που διέλυσε τη χώρα απ’ άκρη σ’ άκρη;
Και στο κάτω-κάτω τι ακριβώς εξυπηρετεί το χρέος, εκτός από το να πλουτίζουν αυτοί που δεν έχουν καμία ανάγκη;
Προσέξτε μόνο να πληρώνετε όλους σας τους φόρους για να μην πεινάσουν τα χρυσά μας.
Τέλος, οι αγορές δεν είναι τίποτε άλλο από μια πλατφόρμα, μέσω της οποίας μπορούν οι «επενδυτές» να ελαχιστοποιούν τις ζημιές τους και να μεγιστοποιούν τα κέρδη τους, εις βάρος του κοινωνικού συνόλου.
Αυτά όλα άρχισαν στον καπιταλισμό -ή εξελίχθηκαν περαιτέρω μέσα σ’ αυτόν όπως το χρέος που ουσιαστικά ξεκίνησε μαζί με την ανθρώπινη εκμετάλλευση στα αρχαία χρόνια- και είναι έννοιες που πιθανόν θα τελειώσουν με τον καπιταλισμό, αν και αυτό δεν μπορώ να το γνωρίζω.
Πάντως, χωρίς αυτά δεν νοείται καπιταλισμός.
Και αυτά τα λέω χωρίς να θέλω να τον δαιμονοποιήσω -όπως άλλοι αντίθετα τον αγιοποιούν.
Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που πρόσφερε στην ανθρωπότητα πολύ περισσότερα από τον προκάτοχο του -τη φεουδαρχία.
‘Ηταν αποτέλεσμα της ανθρώπινης εξέλιξης και η φυσική συνέχεια των παθογενειών και δυνατοτήτων μας ως κοινωνία.
Διατήρησε κάποια στοιχεία της φεουδαρχίας και κάποια στοιχεία του θα διατηρηθούν στο επόμενο σύστημα.
Ο δε Διαφωτισμός -που του άνοιξε το δρόμο- επέτρεψε στον πλανήτη να αποτινάξει τον Μεσαίωνα -έστω και σ’ αυτό το βαθμό.
Ο καπιταλισμός έφερε τη βιομηχανική επανάσταση που δεν μπορούσε να φέρει η φεουδαρχία.
‘Εδωσε ώθηση στην επιστήμη να δώσει απαντήσεις εκεί που δεν τολμούσε η θρησκεία.
Απελευθέρωσε το εμπόριο που επέτρεψε να φτάσουν χιλιάδες προϊόντα στα σπίτια μας -δεν μιλάμε για το τελευταίο i-Phone.
Και η αστική δημοκρατία ήταν το επόμενο βήμα μετά την μοναρχία.
Ο καπιταλισμός άνοιξε το δρόμο για όλες αυτές τις αλλαγές, αλλά δεν σημαίνει ότι είναι αποκλειστικά υπεύθυνος γι’ αυτές.
Απλώς έφτιαξε το πλαίσιο, όχι το περιεχόμενο.
‘Ενα πλαίσιο που εκτός από τα ωραία έφερε και δεινά που ίσως να τον καταρρίψουν μια μέρα όπως καταρρίφθηκε η φεουδαρχία.
Πολλοί δεν ξέρουν ή κάνουν πως δεν ξέρουν, ότι μετά τη Γαλλική Επανάσταση γεννήθηκαν δυο κουτσούβελα μέσα από τις εξεγέρσεις, ο καπιταλισμός ως φυσική συνέχεια των εξουσιαστών και ο σοσιαλισμός ως φυσική συνέχεια των εξεγερμένων.
Ο 19ος και ο 20ος αιώνας είναι γεμάτοι από τεράστιους κοινωνικούς αγώνες που εμποδίστηκαν από την εξουσία.
Το 8ωρο ήταν κοινωνικό κεκτημένο.
Το ίδιο και η αργία από την εργασία.
Αλλά ας κάνουμε πως τα έφερε ο καπιταλισμός, γιούπι.
‘Ολοι αυτοί πάντως που γοητεύονται από τον καπιταλισμό σήμερα, ας αναρωτηθούν λίγο το πιο απλό και ας αφήσουμε τις πολλές αναλύσεις: έτσι θέλουμε να είναι ο κόσμος μας;
‘Οπως είναι σήμερα;
Δεν το νομίζω.
Αυτό πάλι δεν σημαίνει ότι φτάνει ένα σύστημα για να φέρει την άνοιξη.
Το σύστημα δεν είναι τίποτε περισσότερο από την κοινωνικοπολιτική οργάνωση των ανθρώπινων κοινωνιών.
Μια κοινωνική συμφωνία ανάμεσα στους ανθρώπους ή σε δυο τάξεις ανθρώπων.
Δηλαδή, ο σοσιαλισμός και ο κάθε σοσιαλισμός δεν έρχεται από μόνος του.
Στην τελική, όλες αυτές οι θεωρίες μας υποδεικνύουν κάτι ακόμα πιο απλό:
‘Ολα είναι στο χέρι του ανθρώπου.
‘Οχι οποιουδήποτε άλλου το χέρι, αλλά στου καθενός.
Ο άνθρωπος είναι αυτός που αποφασίζει· ή, όταν δεν αποφασίζει, το κάνουν άλλοι για εκείνον.
Γιατί έτσι όπως είναι τα πράγματα σήμερα -οργανωμένα έτσι ώστε να υπηρετούν 62 εκλεκτούς- το μεγάλο φινάλε πλησιάζει.
‘Οχι το τέλος του κόσμου, ούτε της ιστορίας ηλίθιε.
Κατά Μαρξ, κατά Λένιν, κατά Φουκουγιάμα, έχει κάποια σημασία;
Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η ανισότητα και κάπου, κάποτε, κάποιος θα εξεγερθεί.
Εξάλλου υπάρχει ζωή και μετά τον καπιταλισμό, όπως υπήρχε πριν.
Και θα είναι καλύτερη γιατί αυτός είναι ο δρόμος της ανθρώπινης προόδου.
Ο άνθρωπος δεν γίνεται να γυρίσει στις σπηλιές, για τον ίδιο λόγο που ο σκύλος δεν μπορεί να ξαναγίνει λύκος.
Ποτέ στην ιστορία δεν κινήθηκε η ανθρωπότητα προς τα πίσω.
‘Αλλες φορές αργοπόρησε, άλλες σταμάτησε για δεκαετίες, αλλά ποτέ δεν πήγε προς τα πίσω.
Ακόμα και ο πόλεμος που τα ισοπεδώνει όλα, ανοίγει το δρόμο για καλύτερες εποχές.
Πόση τεχνολογία είχαμε το 1935 και πόση το 1955;
Δεν μπορείς να πετάξεις πάνω από 5.000 χρόνια κοινωνικής εξέλιξης στα σκουπίδια, έτσι απλά.
Ούτε καν με το πάτημα ενός κουμπιού.
Οπότε, η ανθρωπότητα θα προχωρήσει, όπως προχωράει πάντα· έστω και βασανιστικά αργά.
Η φασαρία γίνεται για να αναρωτηθούμε αν είναι σοφό να ζήσουμε ανούσιους πολέμους ή ακόμα χειρότερα να τ’ αφήσουμε όλα στη τύχη.
Το είχε πει άλλωστε ο Καστοριάδης:
«Η επανάσταση θα γίνει κατά τας γραφάς.
Αλλά μπορεί και να μη γίνει.»
Θέλω πάντως να πιστεύω πως η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή και πως πάντα θα βρίσκει το δρόμο μέσα από τις στάχτες.
Με εκτίμηση
Άρης
Υ.Γ. ‘Ηθελα πάντα να γράψω αυτές τις σκέψεις -για μένα το ‘γραψα, μην σκάτε- αλλά δεν κατάφερνα ποτέ να τις μετουσιώσω σε κείμενο. Καλό, κακό το κείμενο δεν με νοιάζει. ‘Ηθελα να γράψω τόσο καιρό ένα κείμενο για προσωπική εκτόνωση. Εξιλέωσις.
(Αγαπητέ Άρη, τέλειο είναι το κείμενο. Άρη, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ξέρουν τι είναι καπιταλισμός, σοσιαλισμός, δημοκρατία κλπ. Αυτά αρχίζουν να τους αφορούν μόνο όταν αδειάσει εντελώς η τσέπη τους και δεν μπορούν να επιβιώσουν. Δεν είναι οι ιδέες που αλλάζουν την πορεία της ανθρωπότητας αλλά η ανάγκη. Η ανάγκη έφτασε την ανθρωπότητα εδώ που είναι σήμερα, όχι οι ιδεολογίες. Οι μουζίκοι που ακολούθησαν τον Λένιν δεν είχαν ιδέα ούτε από μαρξισμό, ούτε από κομμουνισμό. Ήξεραν καλά, όμως, ότι πεινούσαν και δεν ήθελαν να πεινάνε άλλο. Προσωπικά, δεν βλέπω άλλη λύση για την ανθρωπότητα -αν δεν θέλει να αυτοκτονήσει- από τον σοσιαλισμό σε όλο τον πλανήτη. Ο καπιταλισμός οδηγεί στο σοσιαλισμό. Ο καπιταλισμός είναι ένα ωραίο σύστημα που πέτυχε πολλά σπουδαία επιτεύγματα για την ανθρωπότητα, τάισε περισσότερους ανθρώπους από τα προηγούμενα, αλλά η -αναπόφευκτη- εξέλιξή του οδήγησε στη βαρβαρότητα. Ξέραμε πως το πρόβλημα του καπιταλισμού είναι πως δεν μπορεί να είναι παραγωγικός παντού. Αν μπορούσε, θα ήταν σοσιαλισμός. Ουσιαστικά, είμαστε μπροστά στα ίδια ερωτήματα που απασχολούσαν την ανθρωπότητα έναν αιώνα πριν. Αλλά έναν αιώνα πριν δεν υπήρχε Διαδίκτυο. Ελπίζω εκατό χρόνια μετά, οι άνθρωποι να μην τσιμπήσουν πάλι με τον βλακώδη εθνικισμό. Πάντως, αν τσιμπήσουν πάλι με τον βλακώδη εθνικισμό, θα γελάει η Ιστορία μαζί τους. Άρη, να έχεις ένα καλό καλοκαίρι. Την αγάπη μου.)


Πηγή: pitsirikos