Στο Βραχάτι Κορινθίας, ένας πατέρας σκότωσε τον 49χρονο γιο του -που είχε ψυχολογικά προβλήματα- και μετά αυτοκτόνησε. Στο σημείωμα που άφησε ο πατέρας, αναφέρει πως σκότωσε τον γιο του, για να απαλλάξει τον μικρότερο γιο του από την φροντίδα του αδελφού του.
Αυτή η ιστορία θα μπορούσε να γίνει ένα σπουδαίο θεατρικό έργο αλλά ποιος να το γράψει -ο Άρθουρ Μίλλερ δεν ζει πια- και, το κυριότερο, ποιος να το δει και ποιος να το νιώσει; Οι μεταλλαγμένοι άνθρωποι των αγορών; Οι αγοραίοι;
Για κάποιο λόγο που δεν καταλαβαίνω, όταν μαθαίνω κάποιες τραγικές ιστορίες, έρχομαι για κάποιες στιγμές στην θέση των προσώπων αυτών των ιστοριών.
Δεν το κάνω επίτηδες, μου συμβαίνει. Και δεν το συνιστώ.
Προφανώς, για να μου συμβαίνει αυτό, ανακαλώ προσωπικές εμπειρίες, πρόσωπα και καταστάσεις που έχω ζήσει. Θυμήθηκα τον πατέρα μου που, λίγο πριν πεθάνει, ήθελε να μας παντρέψει και να μας τακτοποιήσει οικονομικά. Τρομερή η αγωνία του για το μέλλον μας λίγο πριν πεθάνει.
Στο Βραχάτι Κορινθίας, ο πατέρας καταλαβαίνει πως το τέλος του πλησιάζει, σκοτώνει τον ένα του γιο -για να προστατεύσει τον άλλο του γιο- και αυτοκτονεί.
Και η κοινωνία τι κάνει;
Καταδικάζει τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται.
Και καθάρισε.
Νομίζει πως καθάρισε.
Κάθε ανθρώπινη ιστορία μπορεί να μας μάθει κάτι. Γιατί αφορά ανθρώπους, και είμαστε άνθρωποι ή καλούμαστε να γίνουμε άνθρωποι.
Ο πατέρας στο Βραχάτι δεν είναι δολοφόνος. Δεν γίνεσαι δολοφόνος για πρώτη φορά στα 85 σου χρόνια, ούτε το πρώτο σου θύμα είναι ο γιος σου.
Για αυτό το έγκλημα -όπως και για πολλά άλλα- έχουμε ευθύνες όλοι μας, σαν κοινωνία. Αποτυχημένη κοινωνία.
Υπάρχει μια ολόκληρη σειρά από πολύ λεπτά θέματα που οδήγησαν σε αυτό το έγκλημα. Δεν είμαι κοινωνιολόγος, ψυχολόγος ή εγκληματολόγος, οπότε δεν έχω τις γνώσεις για να αναλύσω την υπόθεση.
Βέβαια, ούτε οι ειδικοί θα το κάνουν. Θα πούμε όλοι «τραγωδία», θα κουνήσουμε τα κεφάλια μας και το θέμα έκλεισε. Σαν να μην έγινε ποτέ.
Αλλά θα ξαναγίνει. Όπως έχει ξαναγίνει.
Το να βλέπεις τη βία να φουντώνει σε όλο τον κόσμο, και εσύ να καταδικάζεις -χωρίς να αναρωτιέσαι γιατί συμβαίνει αυτό- δεν πρόκειται να βοηθήσει σε κάτι.
Η βία δεν είναι μια.
Το να λες ότι η βία είναι μία αποδεικνύει πως είσαι βαθιά ανιστόρητος και απάνθρωπος.
Στην Ελλάδα -και όχι μόνο- γίνεται μια προσπάθεια να αποδειχτεί ότι η βία είναι μια.
Ίδια βία είναι το γιαούρτωμα με την βόμβα στη Χιροσίμα.
Ίδια η βία του Καραϊσκάκη με του Χίτλερ.
Ίδια η βία του Κολοκοτρώνη με του Στάλιν.
Ίδια η σφαλιάρα του πατέρα στο γιο με τα κρεματόρια.
Γηπεδική βία, σχολική βία, οικογενειακή βία, συζυγική βία είναι ίδιες με τη γενοκτονία των Αρμενίων.
Ελάτε να καταδικάσουμε όλοι τη βία.
Ελάτε να καταδικάσουμε και τη Γαλλική Επανάσταση. Μιλάμε για βία άνευ προηγουμένου. Ακόμα τρέχει το αίμα από τα κομμένα κεφάλια.
Ελάτε να καταδικάσουμε και την Ελληνική Επανάσταση. Μακελειό.
Καλά, την Οκτωβριανή Επανάσταση την έχουμε καταδικάσει ήδη. Αν και αυτή δεν ήταν ιδιαίτερα βίαιη.
Ελάτε να καταδικάσουμε τη βία, αγνοώντας πως -στην διάρκεια της Ιστορίας- η βία έσπρωξε πολλές φορές τις κοινωνίες μπροστά και τις οδήγησε σε άλματα.
Φυσικά, δεν καταδικάζουμε ποτέ την κρατική βία, η οποία είναι η μόνη νομιμοποιημένη βία. Η κρατική βία είναι καλή βία. Άγια βία.
Επίσης, δεν καταδικάζουμε τις ύπουλες μορφές βίας -η βία έχει πολλά πρόσωπα- που καταδικάζουν εκατομμύρια ανθρώπους σε πείνα, εξαθλίωση και αφανισμό.
Όχι, βία είναι το γιαούρτωμα· δεν είναι βία η λεηλασία χωρών και ανθρώπινων ζωών.
Αφού αποβλακώσεις συστηματικά για δεκαετίες τους ανθρώπους, τους λες μετά να σκεφτούν και να εκφραστούν ελεύθερα.
Τι να σκεφτούν και τι να εκφράσουν ελεύθερα;
Αν γεμίσεις τα μυαλά των ανθρώπων με σκατά, σκατά θα εκφράσουν ελεύθερα.
Οπότε, επειδή οι άνθρωποι δεν μπορούν να σκεφτούν, θα σκεφτείς εσύ για αυτούς.
Και θα τους πεις τι πρέπει να σκέφτονται και τι να καταδικάζουν.
Εγώ θέλω να καταδικάσω την αποβλάκωση απ’ όπου κι αν προέρχεται.
Η αποβλάκωση είναι βία και οδηγεί σε περισσότερη βία.
Ταράξτε στη βία όσους προσπαθούν να σας αποβλακώσουν.
Και γράμματα γνωρίζω.
Πηγή: pitsirikos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου