Μετανάστευση, Πολιτική και Γεωπολιτική

Γρηγόρης Σουλτάνης

Οι μαζικές μεταναστευτικές ροές είναι ένα μέσο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την επίτευξη ετερόκλητων σκοπών. Μερικοί από αυτούς μπορεί να είναι: η οικονομική και στρατιωτική αποδυνάμωση της χώρας ή των χωρών από τις οποίες προέρχονται οι μεταναστευτικές ροές, η αμφισβήτηση της κυριαρχίας και των συνόρων της χώρας προορισμού, η πρόκληση πολιτικής αστάθειας, η πρόκληση οικονομικής κατάρρευσης και ο οικονομικός εκβιασμός, η χρήση των μεταναστών ως ταξικού όπλου εναντίον μιας εθνικής εργατικής τάξης, η ανθρωπολογική μετάλλαξη μιας κοινωνικής δομής με εθνική ομοιογένεια, η πραγμάτωση ιδεολογικών ή θρησκευτικών σκοπών και τέλος, η χρησιμοποίηση των μεταναστευτικών ροών ως άλλοθι για στρατιωτικές παρεμβάσεις γεωπολιτικού ή εθνικιστικού χαρακτήρα.


Σε κάθε περίπτωση, η αποτελεσματικότητα του μεταναστευτικού όπλου είναι ασύγκριτη, αφού η διεθνής εμπειρία έχει δείξει ότι το ποσοστό επιτυχίας του, αναφορικά με τους σκοπούς που θέτουν όσοι το κατευθύνουν, είναι υπερδιπλάσιο από μια στρατιωτική επέμβαση, γεγονός που οφείλεται στο ότι μπροστά στη μαζική μετανάστευση υπάρχει σχεδόν πλήρης ακινητοποίηση της άμυνας μιας χώρας.


Σε πολλές περιπτώσεις, δεν είναι ευδιάκριτο το ποιος σχεδιάζει, ποιος κινεί και ποιος ωφελείται από τις μαζικές μεταναστευτικές ροές, λόγω του ότι μπορεί να εξυπηρετούνται ταυτόχρονα πολλαπλοί σκοποί από διαφορετικούς δράστες.


Σε γενικές γραμμές-όπως έχει δείξει η K. M. Greenhill-σε μια μαζική μεταναστευτική ροή που χρησιμοποιείται ως όπλο ή μέσω εκβιασμού, εμπλέκονται τρείς παράγοντες: αυτοί που έχουν σχεδιάσει την όλη διαδικασία, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις ώστε να ξεκινήσει μια ροή, εκείνοι που άμεσα εμπλέκονται στη δημιουργία της ροής και τέλος, οι καιροσκόποι που εκμεταλλεύονται την ύπαρξή της, με τρόπο ώστε να αποκομίσουν τα μέγιστα οφέλη.


Το Μάρτιο του 2015, ο εκπρόσωπος του Γενικού Εθνικού Κογκρέσου (GNC) της Λιβύης, δήλωσε ότι αν η ΕΕ δεν αναγνωρίσει tο GNC ως την επίσημη κυβέρνηση της χώρας, τότε αυτό εξετάζει πρόταση, για να νοικιάσει πλοία και να στείλει στην ΕΕ Αφρικανούς και Ασιάτες που έχουν μπει παράνομα στη Λιβύη και βρίσκονται στα παράλιά της.

Τα κοινά αγαθά: η νέα εποχή των περιφράξεων

Η ιδιωτικοποίηση της παρθένας φύσης του μεγαλύτερου πνεύμονα του πλανήτη, του Αμαζονίου, αποτελεί έναν από τους κρίκους της γιγαντιαίας επιχείρησης για την ιδιωτικοποίηση του κόσμου

 

Χάρης Ναξάκης*

 

Οι Ινδιάνοι Καγιαπό, που ζουν στα παρθένα δάση της κοιλάδας της βροχής του Αμαζονίου, χρόνια τώρα αντιστέκονται στην αρπαγή της γης τους από τους μεγαλοκτηνοτρόφους, τις βιομηχανίες καουτσούκ, τις εταιρείες ξύλου και τις μεταλλευτικές επιχειρήσεις.

Τα τελευταία χρόνια, παρ’ όλες τις προσπάθειες για την εξαγορά της σιωπής τους από την κατασκευάστρια κοινοπραξία eletrobras, παλεύουν ενάντια σε ένα καταστροφικό φράγμα που θα αφανίσει τη γη τους.

Η ιδιωτικοποίηση της παρθένας φύσης του μεγαλύτερου πνεύμονα του πλανήτη, του Αμαζονίου, αποτελεί έναν από τους κρίκους της γιγαντιαίας επιχείρησης για την ιδιωτικοποίηση του κόσμου και την απίσχανση των κοινών και δημόσιων αγαθών, της κοινής μας κληρονομιάς.

Η κορωνίδα δε της προσπάθειας των πολυεθνικών επιχειρήσεων, ή καλύτερα των διεθνικών απάτριδων επιχειρήσεων και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, να ιδιωτικοποιήσουν τον πλανήτη και να τον μετατρέψουν σε μια απέραντη δεξαμενή εξαγωγής κερδών, είναι η ΤΤΙΡ.

Η υπό διαμόρφωση, δηλαδή, συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και Ε.Ε. για τη Συνεργασία Διατλαντικού Εμπορίου και Επενδύσεων, που επιδιώκει να εξαλείψει και τα τελευταία εμπόδια του εθνικού κράτους στην ελευθερία κίνησης των πολυεθνικών, κυρίως στους τομείς της ασφάλειας τροφίμων, στις εργασιακές σχέσεις, στους περιβαλλοντικούς περιορισμούς και στην πρόσβασή τους στις δημόσιες υπηρεσίες.

Συμβουλή από τον Πλάτωνα

Τα λόγια των αρχαίων μας σοφών είναι διαχρονικά.

Οι συμβουλές και οι παροτρύνσεις τους αντηχούν στην αιωνιότητα για να καθοδηγούν εμάς, τους απογόνους τους, όπως και τους Έλληνες που θα διαδεχθούν τη δική μας γενιά, στην οδό της Πολιτικής Αρετής, της Ελευθερίας και του Μεγαλείου.

Δυστυχώς, το σάπιο και κατοχικό εκπαιδευτικό μας σύστημα φρόντισε να μη διδαχθούμε ποτέ τους φιλοσόφους μας, από το φόβο μην εμπνευστούμε από τα λόγια τους και ξεσηκωθούμε απέναντι στους τυράννους μας. 

Το ίδιο εκπαιδευτικό σύστημα που αναλώνει τις ώρες διδασκαλίας σε γνώσεις σχολαστικές, θεοκρατικές, στείρες και αποβλακωτικές και το οποίο τώρα, με τις μεταρρυθμίσεις της Διαμαντοπούλου, ολοκληρώνεται ως σκοταδιστικός μηχανισμός. (Αλλά αυτά είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση).