Δεν προλάβαμε να φορολογήσουμε τους πλούσιους!

Πριν λίγες μέρες, ο υπουργός οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος δέχθηκε στο γραφείο του την δημοσιογράφο του βρεττανικού Guardian Έλενα Σμιθ για να της παραχωρήσει μια συνέντευξη, η οποία βγήκε με τίτλο "Ο έλληνας υπουργός οικονομικών στο δύσκολο μονοπάτι των μεταρρυθμίσεων μετά το πακέτο διάσωσης". Θα ήταν άλλη μια άχρωμη, άοσμη και άγευστη υπουργική συνέντευξη, αν ο Τσακαλώτος απέφευγε να πει κάτι που σήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Αντιγράφω και μεταφράζω το επίμαχο απόσπασμα, υπογραμμίζοντας την κρίσιμη φράση:

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος στο γραφείο του φωτογραφίζεται για τον Guardian

Ο Τσακαλώτος αναγνωρίζει ότι δεν έγιναν αρκετά. Από την εποχή τού Β' Παγκοσμίου Πολέμου, λέει, η Ελλάδα έχει υπονομευτεί από μια ανώτερη τάξη η οποία κινήθηκε σε δικό της δρόμο αποφεύγοντας να βοηθήσει την χώρα.

Εκτιμάται ότι περισσότερα από 100 δισ. ευρώ έχουν εγκαταλείψει τις ελληνικές τράπεζες από την αρχή τής κρίσης, αναγκάζοντας την κυβέρνηση να επιβάλει ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων ώστε να αποτραπεί η κατάρρευση του συστήματος τον Ιούλιο.

“Μπορώ να κάνω πράγματα που δεν είναι ιδιαίτερα αριστερά”

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Παρατήρηση 1η:
Ένας διαδικτυακός φίλος, ο Jo Di Graphics, έκανε την εξής επισήμανση:
Ο Τσίπρας μετά την πρώτη ορκωμοσία του ως πρωθυπουργός πήγε στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής – και μετά έφερε Μνημόνιο. Τώρα, μετά την δεύτερη ορκωμοσία του ως πρωθυπουργός, πήγε στο ίδρυμα του Κλίντον στις ΗΠΑ – «φαντάζεστε τι έρχεται;», αναρωτιόταν… Τον βρίσκετε υπερβολικό;   

Παρατήρηση 2^η: Ο Σαμαράς όταν έκανε την κωλοτούμπα από τον «αντιμνημονιακό» στον μνημονιακό Σαμαρά, είχε δηλώσει εκείνο το ηρωικό«ουδείς αναμάρτητος». Από το στόμα του Τσίπρα τέτοια κουβέντα δεν έχει ακουστεί. Λένε ωστόσο ορισμένοι (κακόπιστοι, φυσικά) ότι το κενό αυτό το κάλυψε χτες η κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου, η μεγάλη χορηγός του ιδρύματος Κλίντον, η οποία ενώπιον του Κλίντον και του εκλεκτού ακροατηρίου του ιδρύματος επιδαψίλευσε δάφνες στον Έλληνα πρωθυπουργό, που ξεπέρασε το αμαρτωλό αντιμνημονιακό παρελθόν του. «Στην ελληνική πολιτική δεν είναι σύνηθες να παραδέχεται κανείς το λάθος του», ήταν τα λόγια της κυρίας Αγγελοπούλου.    
    Οι ίδιοι κακεντρεχείς προσθέτουν ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι – ακόμα και δια αντιπροσώπου – για να δηλώσει κανείς την μετάνοιά του. Όπως στο σχολείο, για παράδειγμα, όταν ο σκανδαλιάρης μαθητής καλείται να προσέλθει για εξηγήσεις με τον κηδεμόνα του.
    Η στήλη, πάντως (το ξεκαθαρίζουμε), δεν πιστεύει ότι η κυρία Αγγελοπούλου λειτούργησε, εν προκειμένω, ως «κηδεμόνας του μικρού Αλέξη». Και πολύ περισσότερο ως εγγυήτρια της μνημονιακής του μετάνοιας. Αυτό δεν θα μπορούσε επουδενί να συμβεί. Δεν το επιτρέπει, άλλωστε, το γεγονός ότι ο κ.Τσίπρας είναι «αριστερός»…   

Ομοφώνως «απαισιόδοξοι» οι θεσμοί

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Συντονισμένη απαξίωση της κυβερνητικής αισιοδοξίας για συμφωνία, με στόχο να αποσπάσουν τις μέγιστες υποχωρήσεις – Η Δρέσδη, το G7 και τα διλήμματα του Grexit

Δεν ξέρω πόσοι και πόσο έχετε σε εκτίμηση των νομπελίστα Πολ Κρούγκμαν. Προσωπικώς δεν κρέμομαι από τα γραπτά και τα λόγια του. Κυρίως για την ευκολία με την οποία προσαρμόζει τις απόψεις του στο κοινό που απευθύνεται. Αυτό λέγεται και τυχοδιωκτισμός. Προ μηνός, μιλώντας στο κατάμεστο Μέγαρο Μουσικής στην Αθήνα, περιέγραψε το ενδεχόμενο μιας εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη ως σενάριο ολοσχερούς καταστροφής. Πριν από λίγες ημέρες, όμως, διατύπωσε μια πολύ ενδιαφέρουσα υπόθεση σε άρθρο του στους New York Times: «Το μεγαλύτερο ερώτημα είναι τι θα συμβεί ένα ή δύο χρόνια μετά το Grexit, όπου ο πραγματικός κίνδυνος για το ευρώ δεν είναι ότι η Ελλάδα θα αποτύχει, αλλά ότι θα πετύχει», λέει ο Κρούγκμαν και καταλήγει με το ερώτημα: «Σκεφτείτε το, Θεσμοί- IFKAΤ (σ.σ. Institutions Former Known As Troika): Είστε πραγματικά βέβαιοι ότι θέλετε να ξεκινήσετε να πηγαίνετε προς αυτή την κατεύθυνση;».