Δεν αλλάζει τίποτε στο Προτεκτοράτο

Στις 6 Σεπτεμβρίου του 1833, συνελήφθησαν από το πρώτο καθεστώς της Βαυαροκρατίας -με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας- ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Δημήτρης Πλαπούτας, ο Κίτσος Τζαβέλας, ο Νικηταράς και άλλοι. 

  

Ένα χρόνο αργότερα ολοκληρώνεται στο Ναύπλιο η δίκη του Γέρου του Μοριά κι εκδίδεται η ετυμηγορία του ειδικού δικαστηρίου.

Εις θάνατον!

Δύο μέλη του δικαστηρίου ψηφίζουν υπέρ της αθώωσης των κατηγορουμένων αλλά μειοψηφούν. Ο Αναστάσιος Πολυζωίδης –πρόεδρος του δικαστηρίου– και ο Γεώργιος Τερτσέτης.

Μάταια οι αυλικοί του ανήλικου τότε Όθωνα και του πανίσχυρου αντιβασιλέα Μαουερ πιέζουν τον Πολυζωίδη να υπογράψει την θανατική καταδίκη των αγωνιστών για την ανεξαρτησία του έθνους.

Καλύτερα να μου κόψετε το χέρι παρά να υπογράψω, τους φωνάζει στα μούτρα ο έντιμος δικαστής.

Λίγες μέρες αργότερα ο Κολοκοτρώνης –στα 63 του χρόνια– ρίχνεται στο μπουντρούμι του Παλαμηδίου από όπου θα απελευθερωθεί με βασιλικό διάταγμα δύο χρόνια αργότερα από τον ενήλικο πια βασιλιά Όθωνα κι αφού νωρίτερα η ποινή του –μπροστά στην γενική κατακραυγή– έχει μετατραπεί σε ισόβια κάθειρξη.

Αυτά συνέβησαν σχεδόν 190 χρόνια νωρίτερα την εποχή της πρώτης Βαυαροκρατίας-Γερμανοκρατίας.

Η δικαιοσύνη είναι ένα φίδι που δαγκώνει τους ξυπόλητους

«Δικαιοσύνη; Θα βρεις δικαιοσύνη στον άλλο κόσμο. Σ’ αυτή τη ζωή έχουμε μόνο νόμους.»William Gaddis, 1922-1998, Αμερικανός συγγραφέας

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ο Τάσος Θεοφίλου αθωώθηκε τελικά. Όμως έμεινε στη φυλακή 5 χρόνια κι όπως λέει ο ίδιος ονειρευόταν τη στιγμή που θα βγει έξω, για να πιει μια μπύρα το βράδυ, για να περπατήσει στον δρόμο, για να δει τ’ αστέρια.

Το πρώτο έγκλημα του Θεοφίλου ήταν η ιδεολογία του. Το δεύτερο, και πιο σημαντικό: Δεν ήταν Κάποιος. Αν ήταν πλούσιος, αν ήταν βουλευτής, αν ήταν διάσημος έστω, η αμερόληπτη δικαιοσύνη θα τον είχε κρίνει αλλιώς.

Όμως βαυκαλιζόμαστε αν πιστεύουμε ότι μόνο στην Ελλάδα η δικαιοσύνη είναι μια εξαρτημένη εξουσία. Μεταθέτουμε το πρόβλημα. Από παγκόσμιο το κάνουμε εθνικό -όπως ακριβώς συνηθίζουμε να κάνουμε με τον οικονομικό πόλεμο, που νομίζουμε ότι έχει ως στόχο τους Έλληνες.

Δεν είναι καν ένα πρόβλημα σύγχρονο του νεοφιλελευθερισμού ή έστω του κλασικού καπιταλισμού. Είναι τόσο παλιό όσο κι ο κόσμος.

 

Πριν τον νεοφιλελευθερισμό, πριν τον Μαρξ, πριν τον καπιταλισμό του Σμιθ, πριν ακόμα και τη φεουδαρχία, η δικαιοσύνη ήταν ένα φίδι που δάγκωνε τους ξυπόλητους.

Τάσος Θεοφίλου. Ένας «ένοχος» αθώος.

Μιας και έχουν γραφτεί πολλά για τον Τάσο Θεοφίλου, για το ποιός είναι, για τι κατηγορείται, σε τι μη-βάση στέκεται το κατηγορητήριο του κλπ, κάθε επιπλέον σχόλιο από μεριάς μου θα ήταν περιττό. Όμως θα ήταν τραγική αβλεψία, αν δεν επεσήμαινα πως το κείμενο που ακολουθεί, είναι ο ορισμός της ανάληψης της πολιτικής ευθύνης. Όχι αυτής που σηκώνει το βάρος μιας πράξης, αλλά μιας ανάληψης η οποία σηκώνει στην πλάτη της ολόκληρη την ύπαρξη ενός πολιτικού ατόμου.

Με άπειρο σεβασμό λοιπόν προς το πρόσωπο του Τάσου Θεοφίλου, και στην στάση του απέναντι στο εκδικητικό δικαστικό σύστημα, ακολουθεί το κάτωθι κείμενό του.
Καλή ανάγνωση.

——————————————–

Στις 21 Νοεμβρίου έπειτα απο αναβολή εννέα μηνών ξεκινάει το εφετείο μου, τρία χρόνια σχεδόν από τη λήξη της δίκης μου σε πρώτο βαθμό, στην όποια μου επιβλήθηκε ποινή κάθειρξης 25 ετών για τα σχετιζόμενα με την ληστεία στις 10/8/2012 στην Πάρο γεγονότα, για τις κατηγορίες της απλής συνέργειας σε ανθρωποκτονία και της ληστείας, απαλλάσσοντας με κατά πλειοψηφία από αυτές της συμμετοχής μου στη ΣΠΦ και της ανθρωποκτονίας ως άμεσο αυτουργό. Μια πολιτικά -και όχι δικαστικά- συμβιβαστική απόφαση, αποτέλεσμα της σύγκρουσης μεταξύ της αστυνομικής και μιντιακής επένδυσης που έγινε στη συγκεκριμένη υπόθεση κατά τις ημέρες της σύλληψής μου από τη μια και της απουσίας οποιουδήποτε στοιχείου καθώς και της αλληλεγγύης που εκφράστηκε τόσο στο ακροατήριο όσο και σε επίπεδο αντιπληροφόρησης από την άλλη. Έτσι προέκυψε η προσωρινή σολομώντεια λύση της μερικής απαλλαγής μου από τις κατηγορίες, μεταθέτοντας την προοπτική της τελικής απόφασης για το εφετείο. Δεδομένου μάλιστα ότι εκτός από την πλευρά μου, που άσκησε έφεση υπέρ της πλήρους απαλλαγής μου από τις κατηγορίες, έφεση «υπέρ του νόμου» άσκησε επίσης ένας κύριος Δράκος, κάποιος εισαγγελέας που προφανώς επιλέχθηκε λόγω ονόματος και προκειμένου να επιτευχθεί ένας ακόμα συμβολισμός στο παραμύθι της αντιτρομοκρατικής, αξιοποιώντας τη διχογνωμία μεταξύ του προεδρεύοντος κυρίου Χατζηαθανασίου, ο οποίος ψήφισε την καταδίκη μου για όλες τις κατηγορίες κατά το κατηγορητήριο, και των δύο άλλων μελών της έδρας, τα όποια επέλεξαν την πιο ήπια λύση που τελικά πλειοψήφησε. Ο κύριος Δράκος λοιπόν μάλλον έκρινε ότι 25 χρόνια κάθειρξης χωρίς στοιχεία δεν είναι αρκετά, μετατρέποντας με αυτόν τον τρόπο το εφετείο απλώς σε μια επανάληψη της πρωτόδικης διαδικασίας, αφού έστω και οι σολομώντειες για κάποια αδικήματα αθωωτικές αποφάσεις με αυτόν τον τρόπο ακυρώθηκαν, ανοίγοντας ξανά την πιθανότητα όχι μόνο να μην απαλλαχθώ από όλες τις κατηγορίες αλλά η τελική μου ποινή να είναι μεγαλύτερη της ισόβιας κάθειρξης.