Κράμα μπόλικης
αμηχανίας και αντιφατικότητας απέπνεαν
τα σχόλια ενός τμήματος της εγχώριας Αριστεράς ή – για να μιλήσουμε με
όρους ανθρώπων κι όχι «χώρων» – ενός φάσματος αριστερών, στον απόηχο του
δημοψηφίσματος στη Σκοτία. Δεν πρόκειται μόνο για τους «συνήθεις» κατ’ ευφημισμόν αριστερούς κι αυτό είναι το
ενδιαφέρον.
Άνθρωποι με ειλικρινείς ανησυχίες, με προβληματισμούς που δεν
καταλήγουν (τουλάχιστον όχι κατά κανόνα) σε «συστημικής» αιγίδας «δια ταύτα»,
ούτε σε «κοσμοπολίτικες» ρηχότητες,
έδειχναν έως και διχασμένοι. Ενδεικτικά:
«Από την μια πλευρά εκνευριζόμουν βλέποντας όλους τους σιχαμένους στυλοβάτες
του ‘στάτους κβό’, από τον Κάμερον μέχρι
την Κομισιόν, να πανηγυρίζουν για το αποτέλεσμα. Από την άλλη όμως δεν ήθελα να
πάρει εθνικιστικό χαρακτήρα η
διαμαρτυρία των Σκοτσέζων». Άλλη εκδοχή, περισσότερο κατηγορηματική: «Δεν είναι
δυνατόν η Αριστερά να πρωτοστατεί σε κινήσεις που αλλάζουν χάρτες». Και άλλα παρεμφερή.
Το πρώτο που
αξίζει να επισημανθεί είναι κάτι
που αποσιωπήθηκε είτε
υποβαθμίστηκε είτε βρήκε επιβεβαίωση στο γνωστό «απορία ψάλτου, βηξ»: την
άποψη, τη μάχη της ίδιας της σκοτσέζικης
Αριστεράς. Επειδή μάλιστα έλκουν την πολιτική – ιδεολογική καταγωγή τους από το παλιό
«ευρωκομμουνιστικό» ρεύμα πολλοί εξ όσων ανησύχησαν με την προοπτική της
σκοτσέζικης απόσχισης, λέμε να βάλουμε
λίγη . βιωματική χροιά στις σκέψεις μας: ρε παιδιά, συζητώντας για κάτι τέτοια φάγαμε τα νιάτα μας, κατά καιρούς
και τα . μουστάκια μας, σε διαξιφισμούς αμφιθεατρικούς και σε
«πηγαδάκια» πλατειών. Τι απέγινε εκείνη η παλιά αρχή του σεβασμού στις θέσεις
και τις επεξεργασίες της Αριστεράς σε κάθε χώρα; Τι απέγιναν οι εκκλήσεις για κατανόηση των
«εθνικών ιδιαιτεροτήτων» και «εθνικών συνθηκών»; Επειδή τώρα δεν υπάρχει ένα ενιαίο διεθνές
«επαναστατικό κέντρο», θα αντικαταστήσουμε
άραγε την νομεγκλατούρα που
χάρασσε γραμμή για λογαριασμό όλων με κάτι άλλο; Γιατί; Και ποιο είναι αυτό το
άλλο;
