Θα γίνω ποτέ μάνα επί Μνημονίου;

Της Ντίνας Δασκαλοπούλου

«Γιατί είμαι κουρασμένη. Γιατί μπούχτισα να έχω χέρια και να μην μπορώ να χαρώ μ’ αυτά κάτι δικό μου. Γι’ αυτό είμαι λυπημένη, ταπεινωμένη αβάσταχτα. Να βλέπω τα στάρια να μεστώνουν, τις βρύσες να τρέχουν αδιάκοπα, τα πρόβατα να γεννάνε. Ολάκερη η χώρα βάλθηκε να μου δείξει πόση ομορφιά έχει η νιότη κι εγώ νιώθω κατάξερη» 
«Γέρμα», του Φ..

Γέρμα στα ισπανικά σημαίνει «στείρα», «άτεκνη». Και δεν υπάρχει ίσως κείμενο άλλο που να αποτυπώνει με τρόπο πιο ακριβή την οδύνη μιας γυναίκας που λαχταράει ένα μωρό και δεν μπορεί να το αποκτήσει. Η Γέρμα δεν μπορεί να χαρεί τη μητρότητα, αφού ο άντρας της είναι στείρος κι «είναι μια πίκρα ολάκερη». Περίπου 80 χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμά της, η Γέρμα -αν γραφόταν σήμερα- δεν θα είχε κανένα πρόβλημα με τη στειρότητα του Χουάν, αφού οι θεραπείες για την υπογονιμότητα έχουν εξελιχθεί τόσο, ώστε ελάχιστες περιπτώσεις πια είναι μη αντιμετωπίσιμες. Ομως η λαχτάρα της για έναν γιο θα έμενε πιθανότατα και πάλι ανεκπλήρωτη. Γιατί η Γέρμα σήμερα -άνεργη, ανασφάλιστη, απλήρωτη εργαζόμενη- δεν θα είχε τα υλικά μέσα, για να ικανοποιήσει την επιθυμία της.

«Χρειαζόμαστε μια φεμινιστική επανάσταση νέου τύπου», ξεκινάει την κουβέντα μας η Ελένη, άνεργη δημοσιογράφος που εδώ και δύο χρόνια δοκιμάζει την τύχη της και τις αντοχές της στο Βερολίνο. «Οι μητέρες μας διεκδικούσαν το δικαίωμα να μην κάνουν παιδιά, αν δεν το ήθελαν. Εμείς τώρα πρέπει να διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας να κάνουμε παιδιά, αν το θέλουμε. Σε λίγο καιρό κλείνω τα 42, τα περιθώριά μου στενεύουν. Οταν ξεκίνησε η κρίση, ήμουν 37 χρόνων: ώριμη πια, επαγγελματικά καταξιωμένη, ασφαλής. Ημουν έτοιμη να κάνω παιδιά, το ήθελα πολύ. Επειτα απολύθηκα, άλλαξε η ζωή μου. Τώρα εδώ παλεύω να βγάλω 1.000 ευρώ τον μήνα από μεταφράσεις. Το όνειρό μου για παιδιά απομακρύνεται».

 

Οι πολιτικές οικογένειες-.Από την πρώτη γερμανική κατοχή 1941-1944, μέχρι το 2014 (Στην Δεύτερη Ναζιστική Κατοχή 2009-2014)

Του Δημοσθένη Κούκουνα

Όπως ακριβώς τονίζω στο νέο βιβλίο μου "Τα ένοχα μυστικά της Κατοχής" (βλ. και το ιστολόγιο aera2012.blogspot.gr), που θα κυκλοφορήσει στα μέσα Μαΐου 2014, στα τελευταία χρόνια βιώνουμε ένα ιδιότυπο κατοχικό καθεστώς, που αν προχείρως συγκριθεί με την τελευταία ιστορική περίοδο κατά την οποία η χώρα μας τελούσε υπό ξενική κατοχή, μεταξύ 1941 και 1944, θα διαπιστώσουμε πολλές ομοιότητες. Ίσως η πιο σημαντική ομοιότητα είναι ότι κυρίαρχοι ήταν τότε, όπως και τώρα, οι Γερμανοί, λιγότερο ή περισσότερο εκλεπτυσμένοι. Το πιο ενδιαφέρον είναι όμως ότι πέριξ των κατακτητών τότε, όπως και τώρα συμβαίνει, λειτουργούσε ένα εγχώριο πολιτικοοικονομικό σύστημα με ποικίλες προεκτάσεις.

Η κλασική ρήση ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, εδώ έχει μια αξιοπρόσεκτη εφαρμογή. Και επειδή η ιστορική αλήθεια είναι ανώτερη από κάθε επιμέρους πολιτική ή άλλη σκοπιμότητα, αξίζει να εμβαθύνουμε σε κάποιες άγνωστες πτυχές που θα έπρεπε να επισημανθούν. Δυστυχώς επειδή η σύγχρονη ιστορία, ιδιαίτερα δε η κρίσιμη δεκαετία 1940, έχει μέχρι σήμερα συστηματικά κακοποιηθεί ένθεν κακείθεν, πολλά είναι τα αξιοσημείωτα που έχουν αποκρυβεί ή διαστρεβλωθεί. Περισσότερο παρά ποτέ, τώρα είναι η ώρα να τα εντοπίσουμε, να τα μελετήσουμε με υπευθυνότητα, να τα δούμε με ανοιχτή ματιά και οπωσδήποτε ανεπηρέαστα από προκαταλήψεις ή σκοπιμότητες. Η άγνοια και η ημιμάθεια συνέβαλαν σε μια παραμόρφωση του πολιτικού συστήματος κατά τη μεταπολεμική περίοδο, με αποτέλεσμα να καταστεί αυτό ένα επικίνδυνο μόρφωμα για τη χώρα μας, που αδίστακτα οδήγησε τον λαό μας στην εξαχρείωση και την εξαθλίωση.

Οι πολιτικές οικογένειες

Το μέγα ζητούμενο είναι κάποτε να ξαναδούμε υπό άλλη οπτική γωνία την πορεία των πολιτικών οικογενειών που διαχρονικά κυριαρχούν. Στην κατοχική περίοδο 1941-44 εμφανίζονται κάποιες τέτοιες οικογένειες, οι επίγονοι των οποίων συνεχίζουν μέχρι σήμερα να διαχειρίζονται τις τύχες της χώρας. Κατά κανόνα πρόκειται για γενάρχες οικογενειών, που – αν και αρχικά συνεργάστηκαν με τον κατακτητή – πρόλαβαν να καλύψουν την όποια επιλήψιμη δραστηριότητά τους.

Ο εγγονός Γιώργος Παπανδρέου θεωρείται σήμερα ο υπαίτιος της τόσο δραματικής εμπλοκής της χώρας μας στο μνημόνιο. Ίσως ποτέ να μην λογοδοτήσει για τις συγκεκριμένες ευθύνες του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ιστορικά θα βγει ανέγγιχτος. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με τους άλλους δύο αδελφούς του, εκ των οποίων ο ένας φέρεται να κερδοσκόπησε με τα cds και ο άλλος να ανέλαβε μυστικές αποστολές στο εξωτερικό.

Όμως ο παππούς Γεώργιος Παπανδρέου, που μεταπολεμικά υπήρξε τρεις φορές πρωθυπουργός, στην αρχή της γερμανικής κατοχής υπήρξε μυστικοσύμβουλος του στρατηγού Τσολάκογλου (βλ. και το προσφάτως εκδοθέν βιβλίο μου «Ιστορία της Κατοχής», Εκδ. Λιβάνη, τόμ. α΄, σελ. 250), αναπτύσσοντας τη θεωρία πώς «να τα έχουμε καλά με τον κατακτητή». Οι ιταλικές εφημερίδες της εποχής είχαν φιλοξενήσει δηλώσεις του Γ. Παπανδρέου υπέρ της μεσογειακής πολιτικής της φασιστικής Ιταλίας!