Οι πόλεμοι είναι δικοί τους, δικά μας είναι μόνο τα θύματα

«Έχουμε πόλεμο». Έτσι ακριβώς το είπε ο πρωθυπουργός της Γαλλίας, ο Μ.Βαλς: «Έχουμε πόλεμο».

Υπενθυμίζουμε:

α) Είναι η Γαλλία του κ.Βαλς, είναι η Γαλλία του «σοσιαλιστή» Ολάντ, που παρέδωσε επιθετικά όπλα στη λεγόμενη «συριακή αντιπολίτευση» και μέσω αυτής στους ισλαμοφασίστες το 2012, και τούτο παρά το εμπάργκο όπλων που είχε επιβληθεί από το 2011.

Η ομολογία είναι του ίδιου του Ολάντ και όπως γράφεται περιέχεται στο βιβλίο του δημοσιογράφου Ξαβιέ Πανόν, με τίτλο «Στα παρασκήνια της γαλλικής διπλωματίας» (εκδόσεις L’ Archipel) που κυκλοφόρησε φέτος. Εκεί σε συνέντευξή του προς τον συγγραφέα, ο Ολάντ ερωτηθείς για τις παραδόσεις γαλλικών όπλων, απαντά: «Αρχίσαμε όταν ήμασταν βέβαιοι πως θα πήγαιναν σε σίγουρα χέρια. Για τα φονικά όπλα, ήταν οι υπηρεσίες μας που προχώρησαν στις παραδόσεις»…

Ανάμεσα στα άλλα όπλα που παρέδωσε η Γαλλία στο όνομα της καταπολέμησης του Άσαντ και σε… «σίγουρα χέρια», ήταν, σύμφωνα με το βιβλίο, κανόνια διαμετρήματος 20mm, μυδραλιοβόλα, εκτοξευτήρες ρουκετών και αντιαρματικοί πύραυλοι…

Προσφυγιά και μετανάστευση, γενοκτονία και παιδομάζωμα

Μεγάλη συζήτηση στην Ευρώπη για το προσφυγικό, πρωτοσέλιδα και γεμάτες οι εφημερίδες από άρθρα, δραματικές εικόνες και σχόλια, στρογγυλά τραπέζια σε όλα τα κανάλια, διαδηλώσεις υπέρ και κατά σε πολλές πόλεις διαφορετικών χωρών, δηλώσεις πρωθυπουργών και αξιωματούχων, μακριά και λεπτομερή ρεπορτάζ από τα ανθρώπινα κύματα που φτάνουν στην κεντρική Ευρώπη και από το συνωστισμό στα ελληνικά νησιά, αλλά ούτε λέξη για τα αίτια, ούτε νύξη για την εμπλοκή των Ευρωπαίων στους πολέμους που γεννούν την προσφυγιά. Είναι τόσο βρώμικη η φωλιά των Ευρωπαίων, που έχουν στήσει ένα αδιαπέραστο πέπλο αποσιώπησης για την τεράστια ευθύνη τους για τους πολέμους και την προσφυγιά.

Η καταστροφή δεν είναι λάθος

Αυτό που γίνεται εδώ και δεκαπέντε χρόνια στην ευρύτερη Μέση Ανατολή και βόρεια Αφρική είναι πρωτοφανές. Πόλεμοι έχουν γίνει και στο παρελθόν. Αλλά η καταστροφή που συντελείται με συστηματικό, μεθοδευμένο και επίμονο τρόπο στις μέρες μας ίσως δεν έχει προηγούμενο. Ούτε οι σταυροφορίες δεν προξενούσαν τόσο μεγάλη καταστροφή, τέτοιας κλίμακας ανεπανόρθωτη ζημιά. Από τότε που οι Αμερικάνοι εισβάλανε στο Αφγανιστάν, με αφορμή τις επιθέσεις στους ουρανοξύστες κι αλλού, στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, έχει μπει σε εφαρμογή ένα σχέδιο πλήρους καταστροφής των κρατών, των χωρών, των λαών και των πολιτισμών μιας μεγάλης περιοχής, με επίκεντρο, αυτής που εμείς αποκαλούμε Εγγύς Ανατολή, αλλά πολύ ευρύτερης, γιατί φτάνει μέχρι το Πακιστάν ανατολικά, τη Λιβύη και την Ακτή Ελεφαντοστού δυτικά, μέχρι την υποσαχάρια Αφρική νότια. Και ασφαλώς πρόκειται περί σχεδίου, και όχι περί λάθους, με εμπνευστές και καθοδηγητές τους Αμερικάνους, και με την ενεργητική συμβολή των κρατών που συναποτελούν το ΝΑΤΟ, όλου του δυτικού μπλοκ, από τον Καναδά μέχρι την Αυστραλία.

Δώστε πρέζα στο(υς) λαό(ύς)

Chaos (heroin junkies in India) του Harrison Freeman

του Γιώργου Τσιάρα

 

Κάθε μέρα, εκατομμύρια νέα παιδιά, από την Αθήνα ώς το Λονδίνο κι από τη Νέα Υόρκη ώς τη Μόσχα, αγόρια και κορίτσια, πλουσιόπαιδα και φτωχόπαιδα, βγαίνουν από τα σπίτια τους με έναν και μοναδικό σκοπό: να «γίνουν» με λίγη πρέζα. Και όλοι τους, αργά ή γρήγορα, τα καταφέρνουν: ποτέ πριν στην ιστορία δεν υπήρξε τέτοια αφθονία, τέτοια υπερπροσφορά της καφέ, υπόξινης σκόνης, που διαλύει το μυαλό και την ψυχή ακόμη και του δυνατότερου ανθρώπου. Ιδού ο σκοτεινότερος θρίαμβος της παγκοσμιοποίησης: να «γίνεσαι» με 10 ευρώ στην Ομόνοια και να ψωνίζεις ένα ολόκληρο γραμμάριο με μόλις 30 ευρώ.

 

Ναρκωτικά υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα: η αναζήτηση του υπερβατικού και της προσωρινής φυγής από τα εγκόσμια είναι, όπως παραδέχονται οι περισσότεροι ειδικοί, μια δευτερεύουσα αλλά πανταχού παρούσα ανάγκη του ανθρώπου, όπως άλλωστε καταγράφεται από τη χρήση τους –παράνομη ή νόμιμη, τελετουργική ή κατά μόνας- σε όλες τις εποχές και όλους τους πολιτισμούς. Χώρια η φαρμακευτική χρήση: πριν από μερικές γενιές, πολλές μανάδες δίναν (οπιούχο) αφιόνι στα βρέφη για να μην κλαίνε και οι Ινδιάνοι στις κορφές των Ανδεων ακόμη μασούν φύλλα κόκας και πίνουν ως αφέψημα το «μάτε», για να αντέχουν στο υψόμετρο και τη σκληρή δουλειά.