Μετά από κάθε ανθρώπινη συμφορά και τραγωδία -που κοστίζει ανθρώπινες ζωές-, οι άνθρωποι διακατέχονται από νευρικότητα και νιώθουν την ανάγκη να γίνουν δικαστές και να δικάσουν τους πάντες.
Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι πάρα πολύ απλός:
Οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο.
Μάλιστα, δεν είναι ανάγκη ο θάνατος του νεκρού να προέρχεται από ενέργεια άλλου ανθρώπου, για να εκραγούν οι άνθρωποι.
Βλέπουμε ανθρώπους να πεθαίνουν στον ύπνο τους, και μετά συγγενείς και φίλοι σκοτώνονται μεταξύ τους και ψάχνουν να βρουν τον «ένοχο».
Πρέπει να βρουν οπωσδήποτε κάποιον ένοχο.
Πρέπει να βρουν οπωσδήποτε κάποιον να του φορτώσουν τον θάνατο.
Δεν υπάρχει ένοχος, όλοι θα πεθάνουμε.
Ο θάνατός μας είναι γραμμένος στη γέννησή μας.
Αλλά είναι δύσκολο οι περισσότεροι άνθρωποι να αποδεχτούν πως θα μπορούσαν να είναι στην θέση αυτού που περίμενε στην στάση και τον πήρε παραμάζωμα η νταλίκα, στην θέση αυτού που βούλωσαν οι αρτηρίες του, στη θέση του πρόσφυγα που πνίγηκε, στην θέση κάποιου άλλου.
«Μα πέντε λεπτά πριν πεθάνει μιλούσα στο τηλέφωνο μαζί του και γελούσε» ακούς να λένε συχνά στις κηδείες.
Ε ναι, γελούσε.
Οι ζωντανοί γελάνε, οι νεκροί είναι κάπως ανέκφραστοι.
Είναι τεράστιος ο φόβος του ανθρώπου για τον θάνατο.
Και ο φόβος για τον θάνατο μεγαλώνει όσο δεν ζεις.
Όσο αναβάλλεις τη ζωή για αργότερα, τόσο πιο πολύ φοβάσαι τον θάνατο.
Γιατί δεν ζεις.
Ο σημερινός τρόπος ζωής στις δυτικές κοινωνίες είναι -για τους περισσότερους- μια διαρκής αναβολή της ζωής.
Μόνο που η ζωή είναι τώρα.
Δεν δουλεύουμε πρώτα και ζούμε μετά. Μαζί τα κάνουμε αυτά.
Και μετά τους τσακωμούς και τα βρισίδια για τους ενόχους για τον θάνατο -υπαρκτούς ή ανύπαρκτους-, αρχίζουν τα αστεία και τα ανέκδοτα.
Φυσικά, ο στόχος αυτών των αστείων δεν είναι οι νεκροί ή τα θύματα αλλά η προσπάθεια του ανθρώπου να ξορκίσει τον φόβο του για τον θάνατο.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως υπάρχουν χιλιάδες ανέκδοτα για τα πιο τραγικά γεγονότα, από το Ολοκαύτωμα και τις γενοκτονίες μέχρι τους θανατηφόρους σεισμούς και τυφώνες.
Γιατί αν ο άνθρωπος δεν ξορκίσει τον φόβο του για τον θάνατο, θα πεθάνει ή θα τρελαθεί.
Αυτά τα ήξεραν κάποτε οι άνθρωποι -ήξεραν πως δεν υπάρχει κηδεία χωρίς γέλιο και αστεία- αλλά σήμερα πρέπει να τα εξηγείς αυτά, γιατί οι άνθρωποι δεν ζουν πια σε κοινωνίες αλλά ο καθένας στην καρακοσμάρα του.
Πάντως, από την Ποιητική του Αριστοτέλη, διαπιστώνουμε πως κάποιοι άνθρωποι ήξεραν, από 2400 χρόνια πριν, πως το γέλιο διώχνει τον ανθρώπινο φόβο για το άγνωστο· και ο θάνατος είναι η κορυφαία συνάντηση με το άγνωστο.
Είναι δύσκολο να αποδεχτεί ο άνθρωπος πως την επόμενη στιγμή μπορεί να μην είναι στη ζωή.
Κι όμως, εκατοντάδες περιστατικά μας αποδεικνύουν καθημερινά πως από τύχη ζούμε.
Ναι, από τύχη ζούμε.
Αν το αντιληφθούμε πως ζούμε από τύχη, θα γελάμε πιο συχνά.
Θα γελάμε και θα φοβάται ο θάνατος.
Άλλωστε, ο άνθρωπος είναι το μόνο πλάσμα που γελάει.
Γελάω, άρα είμαι άνθρωπος.
Άλλωστε, και τον νεκρό να γελάει τον θυμάσαι.
(Αυτό το κείμενο το έγραψα, με αφορμή ένα ακόμα τραγικό γεγονός. Βέβαια, το γεγονός δεν υπάρχει στο κείμενο. Τα τραγικά γεγονότα δεν θα σταματήσουν ποτέ. Γι’ αυτό, να αγαπάτε. Και να γελάτε. Να γελάτε και με τους εαυτούς σας. Είναι ένδειξη ευφυΐας. Και χαρίζει χρόνια.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου