πριν από δύο χρόνια γνώρισα τον Πάκο από τον Ισημερινό. Βέβαια, δεν είχα την τύχη να πάω στην ορεινή χώρα της Λατινικής Αμερικής εγώ αλλά βρεθήκαμε και οι δύο στη Γαλλία.
– Έλα ρε Πάκο, πως βρέθηκες εδώ στη Γαλλία από το Κίτο;
– Ε να, ο πατέρας μου (55άρης) ήρθε να κάνει διδακτορικό εδώ γιατί ο νέος πρωθυπουργός έβαλε σαν προϋπόθεση το διδακτορικό για τους καθηγητές πανεπιστημίων.
Σωστός ο πρωθυπουργός, συμφωνώ κι εγώ μαζί του.
Εντάξει, δεν λέω ότι ο καλός δάσκαλος πρέπει να έχει διδακτορικά, αλλά για να διδάξει κανείς σε πανεπιστήμιο και να μπορέσει δείξει στον κόσμο πως, εκτός από το να τα καταπίνει όλα αμάσητα, υπάρχει και η επιλογή της σκέψης, θα πρέπει να έχει σκεφτεί και ο ίδιος πρώτα κάποια στιγμή στη ζωή του, αποδεδειγμένα.
Επόμενη σκέψη, τελικά υπάρχουν και κράτη “αδύναμα”, με κυβερνήσεις όμως που μεριμνούν και για την πρόοδο της κοινωνίας και όχι μόνο για την επανεκλογή τους.
Ο πρωθυπουργός για τον οποίο μιλούσε ο Πάκο ήταν ο Ραφαέλ Κορρέα.
Επειδή την Κυριακή ο Ισημερινός είχε εκλογές και είναι στις σελίδες το ειδησεογραφικών πρακτορείων θυμήθηκα.
Θυμήθηκα πως δεν είναι μόνο η Ισλανδία που δίνει πόνο, αλλά και ο Ισημερινός.
Ίσως όχι στον ίδιο βαθμό αλλά με αρκετά γενναία πολιτική στάση και πολλά αποτελέσματα.
Διάφορα έχει κάνει ο Κορρέα από το 2007. Υπάρχουν αναλύσεις, βικιπέδια με πολλές πηγές, ραπόρτα και γνώμες αντιπάλων για όποιον ενδιαφέρεται.
Και ο Πάκο μου είπε πολλά καλά για τον Κορρέα.
Μου είπε βέβαια πως δεν είναι και τέλειος, του αρέσει λέει η εξουσία και προσπαθεί να αυξήσει τη δύναμη και τις αρμοδιότητές του.
Μέχρι που άλλαξε και το σύνταγμα για να μπορέσει να διεκδικήσει την επανεκλογή του για τρίτη φορά (δεν το έκανε εχθές).
Μετά την κουβέντα με τον Πάκο, έψαξα λίγο παραπάνω για τον Κορρέα.
Λοιπόν ο τύπος, ενώ η χώρα του ήδη βίωνε κρίση ετών όταν ξέσπασε η διεθνής οικονομική κρίση, ήταν ένας κυβερνήτης που δεν ήξερε τι του γίνεται.
Ήθελα να ήξερα πως του δώσανε διδακτορικό οι Αμερικάνοι.
Το νόμισμά του (δολάριο ΗΠΑ) και το πετρέλαιο κατρακυλούν, η χώρα του βυθίζεται στη κρίση, η φτώχεια εξαπλώνεται και η κοινωνία διαλύεται. Η ανεργία παίρνει την ανηφόρα και το 10% του πληθυσμού μεταναστεύει.
Αντί ο άσχετος να πάρει το χέρι των ειδικών, ΔΝΤ, παγκόσμια τράπεζα κλπ, τι πάει και κάνει;
Στέλνει το ΔΝΤ πίσω στα γραφεία του
Δημιουργεί επιτροπή ελέγχου του δημοσίου χρέους
Κάνει στάση πληρωμών για το απεχθές μέρος του χρέους
Νομοθετεί για το πλαίσιο λειτουργίας των ΜΜΕ (κάτι κονέ με τράπεζες έπαιζαν)
Βάζει τις κοινωνικές επενδύσεις πάνω από την εξυπηρέτηση εξωτερικού χρέους
Αυξάνει την παρεμβατικότητα του κράτους στην οικονομία προς όφελος των ασθενέστερων
Επενδύει στην παιδεία
Αυξάνει τις δαπάνες για την υγεία
Πάει δηλαδή και υλοποιεί τον εφιάλτη κάθε σύγχρονου οικονομολόγου που “σέβεται” τον εαυτό του.
Και τον εφιάλτη του κάθε φιλελεύθερου.
Παράλογα πράγματα τελείως.
Καρφί για χρεοκοπία δηλαδή ο Ισημερινός, τίποτα δεν τους έσωνε έλεγαν τότε οι “ειδικοί”.
Προς έκπληξη όλων, όμως, ο Ισημερινός δεν καταποντίστηκε.
Η φτώχεια μειώθηκε πάνω από 1/3, η ανεργία έπεσε κάτω από το 5%.
Το κοινωνικό κράτος διευρύνθηκε, διπλασιάστηκαν οι δαπάνες για την παιδεία και το κράτος μαζεύει τρεις φορές περισσότερους φόρους (πιο δίκαιους).
Όλα αυτά έγιναν με το δολάριο ΗΠΑ σαν ισοτιμία της χώρας.
Το θέμα δεν είναι να είναι κανείς φανατικός της δραχμής, ούτε και υπέρμαχος της προβληματικής ευρωζώνης.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο εκεί και ο Κορρέα δίνει ένα καλό παράδειγμα.
Φυσικά και υπάρχουν διαφορές μεταξύ της Ελλάδας και του Ισημερινού. Υπάρχουν όμως και ομοιότητες.
Το πρόβλημα του Ισημερινού δεν το έλυσε το ΔΝΤ. Ούτε η παγκόσμια τράπεζα, ούτε οι ΗΠΑ που ούτε τον Ντόναλντ δεν είχαν τότε. Ούτε το έλυσε ο Κορρέα μόνος του.
Το πρόβλημα του Ισημερινού λύθηκε όταν ένα κομμάτι της κοινωνίας τερμάτισε και αποφάσισε πως κάτι πρέπει να αλλάξει.
Ταμπουρώθηκε πίσω από τον τότε “γραφικό” Κορρέα.
Αυτός τους επέστρεψε δικαιοσύνη και πραγματική αλλαγή.
Αυτό τους συσπείρωσε πίσω του ακόμα περισσότερο.
Και σταμάτησε να θεωρείται γραφικός σαν την Κωνσταντοπούλου, το Βαρουφάκη και το Λαπαβίτσα.
Μια αλλαγή για την Ελλάδα δύσκολα θα έρθει από κάποιον μεγάλο ηγέτη. Που να βρεθεί; Και ποιος να τον καταλάβει;
Η αλλαγή θα έρθει όταν η κοινωνία θα θελήσει να αλλάξει. Το έχεις πει πολλές φορές και είναι απλά σωστό διάολε.
Δεν χρειαζόμαστε από μηχανής θεό. Να σεβαστούμε τον εαυτό μας, τη νοημοσύνη μας και την παιδεία μας χρειάζεται (έχουμε;).
Οι πολιτικοί θα συνεχίσουν την “δουλειά” τους ανενόχλητοι για όσο τους το επιτρέπουμε και μόνο τόσο.
Η κοινωνία πρέπει να σπρώξει πρώτα αυτή για να βγει και ο Έλληνας “Κορρέα”.
Μπορεί να τον λένε Πελετίδη, ή και Τσολιαδομπουζουκόπουλο.
Δεν έχει καμία μα καμία σημασία.
Αυτό που έχει σημασία είναι η κοινωνία να μιλήσει επιτέλους σοβαρά, να στηρίξει και να μην εγκαταλείψει.
Και πιο σημαντικά από όλα είναι να το πιάσει τον “Κορρέα” μας και να μην τον αφήσει σε χλωρό κλαρί αν πάει να ξεστρατίσει.
Ο Ισημερινός είναι κι αυτός μια κουτσουλιά σε μια ταραχώδη περιοχή.
Για το μέγεθος της Ισλανδίας ας μην μιλήσουμε καλύτερα.
Καλές οι δικαιολογίες περί γεωπολιτικής θέσης, μεγέθους της οικονομίας, πληθυσμού, επιρροής.
Σωστά είναι όλα αυτά, αλλά με τι τίμημα; Πόσες γενιές αξίζει να θυσιαστούν;
Αλλιώς, θα καθόμαστε για άλλα (δέκα)επτά χρόνια και θα λέμε:
– Είδες η Ισλανδία;
– Αλλά και ο Ισημερινός…
Άπραγοι, άτολμοι και το άλλο από “σ” πως θα αντέξουμε ο ένας τον άλλο;
Χαιρετισμούς από το Βερολίνο,
Νίκος
(Αγαπητέ Νίκο, ο Ισημερινός και η Ισλανδία μας αποδεικνύουν πως το σημαντικότερο είναι οι πολίτες να αγαπούν τη χώρα τους και την κοινωνία τους. Αυτό δεν συμβαίνει στην Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι μια χώρα άκεφη. Δεν τραγουδάει, δεν χορεύει, δεν μπορεί ούτε ένα τραγούδι να γράψει. Μόνο την πέφτει ο ένας στον άλλον. Ανόητο, βαρετό και αναποτελεσματικό. Είναι προφανές πια πως οι Έλληνες δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα στη χώρα τους. Το βλέπουμε όλοι αυτό. Η ελληνική κοινωνία εκφυλίστηκε, εξέπεσε ηθικά, έχασε τις σταθερές της και διαλύθηκε. Έχει ενδιαφέρον αυτό αλλά δεν είναι ενδιαφέρον να ζεις μέσα σε αυτό. Πολύ κουραστικό. Γι’ αυτό, όποιος μπορεί φεύγει. Όπως έφυγες κι εσύ. Να είσαι καλά.)
Πηγή: pitsirikos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου