Έζησε με το τίποτα

Αγαπητέ Πιτσιρίκο,

ήρθε λοιπόν το καλοκαίρι, «η χρυσή εποχή των φτωχών».

Το κλίμα είναι ήδη πιο ανάλαφρο, εσύ από καιρό αραχτός στην παραλία και ζητάς να σου γράψουν οι αναγνώστες για έρωτες, ο Αλέξης παίζει μπασκετάκι με τον Γκάλη και στο ημίχρονο υπογράφει και κάνα δυο μνημόνια -έτσι, για να γουστάρει- και η ζωή συνεχίζει να κυλάει ήρεμα.


Δεν έχω σκοπό λοιπόν να διαταράξω αυτή την ηρεμία με κανενός είδους πολιτικές και κοινωνικές αναλύσεις.


Δυο πραγματάκια θα σου γράψω μόνο πολύ γρήγορα και να βάλω κλείνοντας μια μουσική νότα στο μπλογκ, αν μου επιτρέπεις.


Μου έχει συμβεί αρκετές φορές, μπροστά σε κάποια γεγονότα, να ανακαλώ στη μνήμη μου συνειρμικά τα λόγια και τις πράξεις κάποιων ανθρώπων, που είτε επιβεβαιώνονται από την ιστορία, είτε απλά έβλεπαν αυτό που όλοι οι υπόλοιποι αδυνατούσαμε ή δεν θέλαμε να δούμε.


Στο γράφω αυτό γιατί τον τελευταίο καιρό ανακάλεσα στη μνήμη μου τα γραφόμενα σου αρκετές φορές.


«Ρε τον μπαγάσα τον Πιτσιρίκο και σε αυτό μέσα έπεσε; Και γι’ αυτό έχει γράψει;»
Την τελευταία φορά που σε θυμήθηκα ήταν για ένα κείμενο που είχες γράψει το 2012: «Περισσεύετε».


Πριν από λίγο λοιπόν έφερα στο μυαλό μου κάποιον άλλο, που έγραφε στα τραγούδια του αυτά που οι υπόλοιποι δεν θέλαμε και δεν θέλουμε ακόμα και σήμερα να δούμε· τον μεγάλο Άκη Πάνου.
Και ακούγοντας την «Προσευχή του καλού ραγιά», ανακάλυψα ένα άλλο μεγάλο του τραγούδι που αγνοούσα μέχρι σήμερα, με τίτλο «Έζησε με το τίποτα».

Και κάνοντας συμβιβασμούς με τη συνείδησή του
για μια σταγόνα έλεος πουλώντας την ψυχή του
και κάνοντας συμβιβασμούς με τη συνείδησή του
έζησε με το τίποτα και πέθανε μαζί του


Μια προτροπή λοιπόν προς όλους μας -γιατί συμβουλές δεν μπορώ να δώσω σε κανέναν-:   
Να ζήσουμε με το κάτι παιδιά. Όχι με το τίποτα.


Να κάνουμε κάτι. Και να γίνουμε κάτι.


Ας ξεκινήσουμε με το γίνουμε άνθρωποι. Χωρίς συμβιβασμούς.


Χαιρετισμούς από τη Ρώμη και με το βλέμμα στραμμένο στο Αιγαίο,


Σταύρος


(Αγαπητέ φίλε, δεν ζούμε με το τίποτα, ζούμε το τίποτα. Και μας αρέσει κιόλας.
Δεν πέφτω πάντα μέσα. Την έχω πατήσει αρκετές φορές. Όταν δεν ακούω το στομάχι μου, την πατάω.
Αγαπάω τον Άκη Πάνου και με τιμάει αυτό που γράψατε, αν και δεν ισχύει.
Στον ίδιο δίσκο, στο «Θέλω να τα πω», το πιο αγαπημένο μου τραγούδι είναι το «Ο δρόμος είναι δρόμος».

Κάποιοι από τους στίχους:
«Δεν είναι εύκολο ν’ αλλάξεις, όταν χαλάσεις εντελώς,
δεν έχεις μάτια να κοιτάξεις ποιος είναι ο δρόμος ο καλός…
Δεν είναι εύκολο ν’ αλλάξεις, έχει κι η λάσπη ηδονή…»
Εδώ είναι οι Έλληνες σήμερα.
Οπότε, ο καθένας τον δρόμο του.
Να είστε καλά. Σας ευχαριστώ.)


πηγή: pitsirikos