Αποστασήα

Πολλές φορές, για να μπορέσει κανείς να δει αντικειμενικά μια κατάσταση, χρειάζεται να πάρει μια κάποια απόσταση από τα πράγματα. Είτε πολιτικά, είτε προσωπικά. Δύο βήματα πίσω, σε πολλές περιπτώσεις, δίνουν μια καλύτερη οπτική των πραγμάτων. Βέβαια, πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να ξεφύγει η κατάσταση. Με αποτέλεσμα, αντί για την μεγάλη εικόνα, να βλέπει κανείς μικρές κουκίδες.

Από την ημέρα που η ελπίδα προσεδαφίστηκε στη χώρα έχουν περάσει 14 μήνες, ενώ από τις τελευταίες εκλογές μόλις μισός χρόνος.

Όση περίπου και η ηλικία του μικρού μας μνημονίου. Του Βενιαμίν μας.

Μέσα σε όλο αυτό το διάστημα έχουν αλλάξει πολλά σε ένα backround που μοιάζει απαράλλακτο. Η χώρα έχει γλιτώσει το Grexit από την ευρωζώνη, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Eurovision. Αυτό το κατάφερε αποσύροντας τα ευρώ, με κλειστά σύνορα και στέλνοντας κάτι σαν συμμετοχή στον πάλαι ποτέ τιμημένο θεσμό.

Σήμερα μένουμε Ευρώπη με εθνική κυριαρχία ΝΑΤΟ και Frontex, με οικονομική κυριαρχία ΕΚΤ, θεσμών και τραπεζών, με κοινωνική κυριαρχία κλειστών κέντρων κράτησης μεταναστών και προσφύγων.

Μένουμε αποθεώνοντας την λιτότητα, δεχόμενοι την βαρβαρότητα σε βάρος των πιο αδύναμων, χωρίς σοβαρές κρατικές δομές πρόνοιας και δίχως, ουσιαστικά, καμία ελπίδα για βελτίωση στο άμεσο μέλλον.

Το αποτέλεσμα είναι εμφανές από την πραγματική ζωή έως τον διαδικτυακό κόσμο. Το ποσοστό των ανθρώπων που σήμερα έχει αποφασίσει να σταματήσει να ενημερώνεται είναι τέτοιο που, εάν ένας ιπτάμενος δίσκος προσγειωθεί απόψε στην πλατεία Συντάγματος, λίγοι θα το πάρουν γραμμή.

Αφενός είναι αδύνατον να ενημερωθείς για κάτι που συμβαίνει εάν επιλέγεις να μένεις πλήρως αποστασιοποιημένος. Και αφετέρου, ακόμα και εάν το έδειχναν τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, και πάλι ελάχιστοι θα το πίστευαν. Ποιος πιστεύει άλλωστε τα κανάλια πλέον;

Όταν όμως ο αγρότης παρατάει το χωράφι στην τύχη του, είτε εκείνο θα γεμίσει αγριόχορτα, είτε κάποιος άλλος θα πάει να το σπείρει.

Αυτή η σπορά συμβαίνει εδώ και καιρό, με την ενημέρωση να έχει γίνει λάφυρο στα χέρια διαφόρων «ενημερωτικών» πόρταλ που μαζί με τον Στέφανο Χίο μας ενημερώνουν για την «αλήθεια για τους πρόσφυγες» και το τέλος του κόσμου, διάφορα «αληθινά» αντικειμενικά μέσα που συμμερίζονται τον πόνο του ΔΝΤ και των εγχώριων και μη εταίρων, καθώς και «ειδήσεων» που κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα, με τις πληροφορίες να έρχονται κατευθείαν από τον «μπατζανάκη της αδελφής της γυναίκας του αφεντικού της τρίτης μου ξαδέρφης, που έχει έναν γείτονα που είναι γραμμένος στην τοπική του ΣΥΡΙΖΑ και ξέρει».

Αποτέλεσμα, να μην γνωρίζει κανείς πλέον τι είναι αλήθεια και τι ψέμα. Ή καλύτερα, να αρνείται να τα διαχωρίσει. Τι πραγματικά συμβαίνει και τι είναι μύθος.

Όλα είναι ίδια. Όλα είναι ισοπεδωμένα. Όλα είναι δυνατά.

Οι μόνοι που μένουν έξω από αυτό το πανηγύρι είναι και οι μόνοι που μπορούν να δώσουν και μία ελπίδα. Οι αλληλέγγυοι του προσφυγικού, έξω από κομματικά (στις περισσότερες των περιπτώσεων), στέκονται στο ύψος των περιστάσεων και ακυρώνουν στην πράξη όλη αυτή την απόσταση των δύο βημάτων.

Η απάντηση όταν τα πράγματα μοιάζουν θολά, δεν είναι τελικά να κάνεις δύο βήματα πίσω.

Αντιθέτως, ένα βήμα μπροστά είναι που χρειάζεται. Να δεις, να μυρίσεις, να καταλάβεις. Και όλα τα άλλα θα βρουν τον δρόμο τους.

Κι εμείς θα ξαναβρούμε τον δικό μας.

Πηγή: rebeliskos