Κι όμως γυρίζει

Αγαπητέ Πιτσιρίκο,

Μονάχα δυο λόγια να προσθέσω στο εκπληκτικό κείμενο του Άρη. Είναι ίσως η πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου όπου ο παγκόσμιος πλούτος είναι τόσο εξωπραγματικά μεγάλος και ταυτόχρονα η παραγωγή του εξαρτάται όλο και λιγότερο από την αναγκαιότητα της εργασίας του ανθρώπου.

Οι τεχνολογικές και επιστημονικές εξελίξεις των τελευταίων ετών μαζί με την επανάσταση στον τομέα της τεχνικής νοημοσύνης που αναμφισβήτητα θα χαρακτηρίσει την επόμενη δεκαετία.

Η αντικειμενική βάση της αταξικής, κομουνιστικής κοινωνίας διαμορφώνεται πολύ γρήγορα. Ο καθένας ανάλογα με τις δυνατότητες του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του.

Όπως πολύ συχνά γράφει και ο Πιτσιρίκος, ο άνθρωπος πια δεν χρειάζεται να εργάζεται. Η σκλαβιά της μισθωτής εργασίας θα μπορούσε να είναι πια παρελθόν.

Ο κάθε άνθρωπος θα μπορούσε να καλύπτει τις ανάγκες του βιοπορισμού του χωρίς να εργάζεται. Εκείνο όμως που η ανάπτυξη των μέσων της παραγωγής το επιτρέπει, εμποδίζεται από τις σχέσεις παραγωγής που ισχύουν.
   
Εμποδίζεται από τον καπιταλισμό. Τον αδίστακτο, ληστρικό καπιταλισμό της καταστροφής.
Η τρομακτική αυτή αντίθεση καθορίζει και την πορεία των πραγμάτων. Το σύστημα αυτό έχει ήδη πεθάνει.

Περιμένουμε απλά να δούμε το πιστοποιητικό θανάτου υπογεγραμμένο, να σκάψουμε τον λάκκο που θα χώσουμε το πτώμα και να χαράξουμε πάνω στην μαρμάρινη πλάκα τα στοιχεία του εκλιπόντος. Καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής, 17 αιώνας – 21 αιώνας της ιστορίας του ανθρώπου στην γη.
Αγωνίζονται να αποτρέψουν την γέννηση του νεκροθάφτη τους. Του Οδηγητή που έγραφε ο Κώστας Βάρναλης.

Χρειάζεται μια νέα οργάνωση των πολλών, χρειάζεται νέο θεωρητικό οπλοστάσιο που θα βασίζεται στον θησαυρό του Μαρξισμού, στον πλούτο των μεγάλων εργατικών επαναστάσεων, στην εμπειρία της προηγούμενης -και δυστυχώς αποτυχημένης- προσπάθειας για την οικοδόμηση της αταξικής, της ελεύθερης κοινωνίας, και φυσικά στα πανανθρώπινα αιτήματα του παγκόσμιου οικολογικού κινήματος.

Χρειάζεται σκέψη και όραμα. Χρειάζεται αποτελεσματική οργάνωση. Χρειάζεται αγώνας. Η νίκη όμως δεν είναι μακριά. Ζούμε την νύχτα. Μια νύχτα παράξενη που δεν περνά παρά μόνο αν σπρώξεις τους δείκτες του ρολογιού με τα χέρια μπροστά.

Μα όταν ξημερώσει η νέα αυγή της ανθρωπότητας, όλα θα είναι όμορφα. Κι ας μην είμαστε εκεί για να την απολαύσουμε.

Αν και ποτέ δεν ξέρεις. Εγώ τουλάχιστον δεν ξέρω.

Βλέπω πχ όλα εκείνα που συγκλονίζουν την μητρόπολη του καπιταλισμού, την Αμερική κι αντιλαμβάνομαι ότι οι άνθρωποι που συγκρούονται με τους Ρόμποκοπ του κράτους γνωρίζουν ότι δεν είναι μονάχα μαύροι, γνωρίζουν ότι είναι και φτωχοί. Κυρίως φτωχοί. Φτωχοί στην πιο πλούσια χώρα του κόσμου.

Κάποια χρόνια πριν, που θεωρούσα τον εαυτό μου περισσότερο επαναστάτη, από ότι σήμερα δεν ήξερα λέξη για την αντικαπιταλιστική πολιτική – γιατί όχι και ταξική – συνείδηση που οι Μαύροι Πάνθηρες αντιπροσώπευαν στις ΗΠΑ. Δεν ήξερα για τον αταλάντευτο και ηρωικό τους αγώνα μέσα στην φωλιά του καπιταλιστικού λύκου.

Τώρα γνωρίζω ότι κάτω από την θάλασσα των λαϊκών κινητοποιήσεων που συγκλονίζουν πολλές πολιτείες των ΗΠΑ υπάρχει σίγουρα κάτι πιο οργανωμένο. Κάτι που δεν μας αφήνουν να δούμε τα εκτυφλωτικά φώτα του internet και τα ψέματα των καθεστωτικών ΜΜΕ σε ολόκληρο τον κόσμο.
​

Πάντα όμως το ανέβασμα της ρόδας στην πλαγιά είναι το πιο δύσκολο έργο. Στην κατηφόρα πολλά από όσα πρέπει να γίνουν πηγαίνουν μόνα τους, ​

Το «με φιλιά από την Εσπερία​» ​εδώ ​ δεν πάει. Οπότε, κλείνω όσο πιο απλά μπορώ.
Ηλίας

Υ.Γ. Είναι αστείο αλλά θυμάμαι –να μην πω νιώθω– ξεκάθαρα την απογοήτευση μετά την πτώση του υπαρκτού. Θυμάμαι πως τότε μάζεψα σε κούτες τους τόμους από τα άπαντα του Βλαδίμηρου, και τους χάρισα σε έναν πρώην σύντροφο από την σχολή· φτωχό παιδί που είχε τους γονιούς του μετανάστες στην Γερμανία. Κράτησα μόνο τα βιβλία των Μαρξ και Ένγκελς κλεισμένα χρόνια σε ένα ντουλάπι. Τώρα πια, πού και που χαμογελώ καθώς διασχίζω τον διάδρομο που οδηγεί στην πόρτα, ψιθυρίζοντας μέσα από τα δόντια ​μου ​ τα λόγια του Γαλιλαίου. «Κι όμως γυρίζει»!

(Αγαπητέ Ηλία, κι όμως γυρίζει. Ηλία, θα αλλάξει ο κόσμος. Και θα γίνει φωτεινός. Μπορεί να μην είμαστε εδώ να το ζήσουμε αλλά η ανθρωπότητα είναι μια συνέχεια. Δεν άρχισαν όλα με εμάς και δεν θα τελειώσουν όλα με εμάς. Κι αν δεν είμαστε εμείς εδώ, αυτά τα κείμενα στο διαδίκτυο θα είναι εδώ για πολλά χρόνια. Έστω κάποιοι λίγοι συνάνθρωποί μας θα ξέρουν πως προσδοκούσαμε ο κόσμος να γίνει μια δροσερή πηγή. Και θα γίνει. Για να πιούν οι επόμενοι από εμάς και να ξεδιψάσουν οι ψυχές μας. Να είσαι καλά, Ηλία.).


Πηγή: pitsirikos