Ο ιστός της αράχνης

του Παντελή Μπουκάλα

Πολλαπλά διδακτικές οι νέες αποκαλύψεις για τις φιλότιμες προσπάθειες της τράπεζας HSBC να προσφέρει στους λαμπρούς πελάτες της τον επί γης παράδεισο. Και μάλιστα έναν παράδεισο όπου έχουν καταργηθεί επιτέλους οι θρησκευτικοί και οι εθνικοί διαχωρισμοί και οι εξ αυτών απορρέουσες διαφορές και γκρίνιες. Αυτό είναι άλλωστε το πρώτο δίδαγμα, το πρώτο μάθημα: ότι ενώ το προτρεπτικό περισσότερο παρά επιβεβαιωτικό δόγμα «οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα» παραμένει άδειο σύνθημα πολλές δεκαετίες αφότου ειπώθηκε, αντίθετα, η πλουτοκρατία διαθέτει όντως πνεύμα οικουμενικό. Και δικαιώνοντας δεκάδες παρηγορητές του ανθρώπινου γένους, πολιτικούς οραματιστές και ουτοπικούς φιλοσόφους, δίνει επιτέλους σάρκα και οστά στην ωραία διακήρυξη ότι «πατρίδα μας είναι όλη η Γη». Αρα και οι νήσοι Κέιμαν, ως ισοτίμως ανήκουσες στη Γη, και όχι στον Αρη π.χ. ή την Ανδρομέδα. Και οι Μπαχάμες επίσης. Οσο για την ανέκαθεν φιλόξενη Ελβετία, ούτε λόγος πως είναι η ευσυγκίνητη καρδιά του πλανήτη μας.

Το δεύτερο δίδαγμα θα μπορούσε να επιγράφεται «Νόμος είναι το δίκιο του πελάτη» ή, πιο σωστά, «Νόμος είναι το κέρδος του πελάτη». Μπορεί τα κράτη, το καθένα χωριστά ή πολλά οργανωμένα σε σύνολα, να προσπαθούν να επιβάλουν τους δικούς τους νόμους, με απειλές ή και με παρακάλια, το άγχος τους όμως αυτό δεν αφορά το αγέρωχο τραπεζικό σύστημα. Ο Ανάχαρσης άλλωστε δεν διαψεύστηκε ποτέ. Και κρατούν ακόμα ακέραιη την αλήθεια τους όσα διάσημα πια είπε απογοητευμένος στον Σόλωνα, ελέγχοντας την αποτελεσματικότητα του νομοθετικού του έργου· ότι δηλαδή οι νόμοι είναι σαν τον ιστό της αράχνης («μηδέν των αραχνίων διαφέρειν»): πιάνουν τους αδύναμους, αλλά οι δυνατοί και οι πλούσιοι τούς σπάζουν. Απογοητευμένος και ο Πλούταρχος, γράφει πως «όλα πήγαν όπως τα πρόβλεψε ο Ανάχαρσης, και όχι όπως έλπισε ο Σόλωνας».

Εμείς όμως γιατί να απογοητευτούμε; Μπορεί οι ευνοημένοι των αδιάφθορων μεγαλοτραπεζών να χαίρονται στο περιορισμένο χρονικό διάστημα μιας ζωής τα ανούσια αγαθά του επί γης παραδείσου (όσο τους το επιτρέπει η αγωνία για το πώς θα γλιτώσουν τους επί των τόκων φόρους), στον ουράνιο εντούτοις παράδεισο δεν θα τους έχουμε άπληστους συνδαιτυμόνες μας. Και θα τον απολαμβάνουμε μόνοι μας εις τους αιώνας των αιώνων. Το ξέρουμε άλλωστε, το έχουμε χωνέψει, ότι «ευκοπώτερον γαρ εστι κάμηλον διά τρυμαλιάς ραφίδος εισελθείν ή πλούσιον εις την βασιλεία των ουρανών». Σ’ αυτό ποντάρει η αρετή μας. Ενδεχομένως και η χαιρεκακία μας.

Κι ένα τελευταίο δίδαγμα: Οσο λαβυρινθώδες και καλά αυτοπροστατευόμενο κι αν είναι ένα σύστημα (εξαπάτησης, παρανομίας, λαθραίας παρακολούθησης κτλ.), όσο δυνατός κι αν είναι ο ιστός της αράχνης που καλύπτει τη χυδαία δράση του, αρκεί ένας τίμιος άνθρωπος για να τον διαρρήξει. Συνέβη με τον Εντουαρντ Σνόουντεν και τη CIA. Συνέβη και με τον Ερβέ Φαλσιανί και την HSBC. Θα ξανασυμβεί.

Πηγή – Καθημερινή