Αλλάζοντας ονόματα: Α & Β Μέρος

Πολιτικό-ιδεολογικός στροβιλισμός στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες

Γράφουν: Μανόλης Χριστοδούλου και Παναγιώτης Εμμανουήλ

Τι ν’ απέγιναν άραγε τα πρώην κ
υβερνώντα κομμουνιστικά κόμματα των λαϊκών και σοσιαλιστικών δημοκρατιών της Αν. Ευρώπης (της Σοβιετίας συμπεριλαμβανομένης); Έχει μείνει τίποτα που να θυμίζει κομμουνισμό και αριστερά σε αυτές τις χώρες ή τα σάρωσαν όλα οι πορτοκαλί, πράσινες, κόκκινες, κίτρινες, μπλε επαναστάσεις της περιόδου 1989 – 1991; Και τα πρόσωπα; Τι έγινε με τα πρόσωπα; Τι απέγιναν όλοι αυτοί οι «αυταρχικοί κομμουνιστές» που φυλάκιζαν και εξεδίωκαν τους πολιτικούς και ιδεολογικούς τους αντιπάλους – δημοκράτες, φιλελεύθερους και κομμουνιστές (κομμουνιστές εξεδίωκαν κομμουνιστές; Αρχίζει και μπερδεύεται το πράμα…);

Για να δούμε, λοιπόν, τι πράγματι συνέβη σ’ αυτές τις χώρες, παίρνοντας τες μια – μια

 Βαλκάνια

Βουλγαρία: Πρόεδρος κομμουνιστής (πρώην), πρωθυπουργός Βασιλιάς (επίσης πρώην).

Μια από τις ισχυρότερες πολιτικές δυνάμεις στην σύγχρονη, μοντέρνα, καπιταλιστική, δημοκρατική, ευρωπαϊκή και δυτική Βουλγαρία είναι το Βουλγαρικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (ΣΚ), το οποίο πλασάρεται ως διάδοχο κόμμα του βουλγαρικού Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος που δημιουργήθηκε στις 2 Αυγούστου 1891, για να μετονομαστεί το 1903 σε βουλγαρικό Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα (οι περίφημοι Στενοί Σοσιαλιστές – ένα από τα πιο αριστερά κόμματα της 2^ης διεθνούς) και αργότερα ως Βουλγαρικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Το κόμμα σχηματίστηκε μετά τις πολιτικές αλλαγές του 1989, όταν το Κομμουνιστικό Κόμμα εγκατέλειψε το μαρξισμό-λενινισμό και το ίδιο επανιδρύθηκε ως «Βουλγαρικό Σοσιαλιστικό Κόμμα», τον Απρίλιο του 1990.

Άρα, το κυβερνών κόμμα συνέχισε να κυβερνά, να συγκυβερνά ή να είναι μεγάλη πολιτική δύναμη, αλλάζοντας απλά τ’ όνομα του. Μάλιστα κατάφερε να εκλέξει, το 2001, τον αρχηγό του  – και πρώην θεωρητικό του κομμουνιστικού κόμματος  – Γκεόργκι Παρβάνωφ πρόεδρο της Βουλγαρικής Δημοκρατίας. Για την ιστορία, πρωθυπουργός εκείνη την περίοδο ήταν ο διάδοχος του θρόνου της Βουλγαρίας Συμεών Β’, ο οποίος είχε θριαμβεύσει στις Βουλευτικές εκλογές της ίδιας χρονιάς  – αφού προηγουμένως είχε φτιάξει ένα κεντρώο (!!!) κόμμα.

Πιο πρόσφατα, στις εκλογές του 2013,ο συνασπισμός στον οποίο ηγείται το ΣΚ πήρε 27%. Σ’ εκείνες τις εκλογές η κεντροδεξιά, η οποία και κυβερνά τώρα, είχε πάρει 30,5%.  7,3% είχε πάρει το φασιστικό κόμμα και 3,7% ένα άλλο ακροδεξιό.

Η βουλγαρική δεξιά, της οποίας οι ηγέτες είναι επίσης πρώην κομμουνιστές ή άνθρωποι του καθεστώτος – όπως ο διαβόητος Μπόικο Μπορίσοφ που διετέλεσε αξιωματικός της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφαλείας επί «κομμουνισμού», είναι αρκετά ισχυρή. Πιο ισχυρή είναι η φιλοευρωπαϊκή κεντροδεξιά, αλλά και ο ακροδεξιός ευρωσκεπτικισμός έχει – προσφάτως –  αποκτήσει επιρροή. Και πώς να μην είναι δυνατή η δεξιά, όταν οι πρώην κομμουνιστές – και νυν σοσιαλδημοκράτες – ξεπούλησαν τα πάντα

Όσο για την καθεαυτό αριστερά, οι δύο βασικές εκδοχές της αριστερής πτέρυγας του παλιού ΒΚΚ,  η Ένωση Κομμουνιστών Βουλγαρίας και η «Βουλγαρική Αριστερά», έχουν μηδαμινή απήχηση. Πήραν από 0,2% στις εκλογές του 2103, αν και η «Βουλγαρική Αριστερά» – ο ΣΎΡΙΖΑΒουλγαρίας – πήρε 0,49% στις ευρωεκλογές του 2014. Στις επερχόμενες εκλογές, του Οκτώβρη του 2014, πάντως, θα συνεργαστούν με το ΣΚΒ. Μαζί τους θα είναι και το μικροσκοπικό  Κόμμα Κομμουνιστών Βουλγαρίας (ή Κόμμα των Βούλγαρων Κομμουνιστών), ελπίζοντας να μην το μάθει ο Περισσός και του τραβήξει τ’ αυτί, αφού συμμετέχει στην πρωτοβουλία εργατικών και κομμουνιστικών κομμάτων που έχει φτιάξει – ουσιαστικά – το ΚΚΕ. Μ’ άλλα λόγια, θα έχουμε, στις επερχόμενες εκλογές, ένα ρεγιούνιον του κυβερνώντος  ΚΚ….

Αστάθμητος παράγοντας στην βουλγάρικη αριστερά, ο πολύς Γκεόργκι Παρβάνωφ, ο οποίος κατέβηκε μόνος του στις προηγούμενες ευρωεκλογές παίρνοντας 4,02%. Αφού έβαλε τη Βουλγαρία στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, τώρα έχει γίνει ρωσόφιλος και ευρώ- σκεπτικιστής…..

Από την χαώδη μετά – κομμουνιστική πολιτική σκηνή της γείτονος χώρας θα μπορούσαμε να βγάλουμε ένα κύριο συμπέρασμα: οι κομμουνιστές (όχι οι κατ’ όνομα) ήταν και πριν την κατάρρευση του «κομμουνιστικού» καθεστώτος, αλλά και μετά, μειοψηφία. Κυρίως στο ίδιο τους το κόμμα.

Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας

Κροατία

Θα περίμενε κανείς ότι στην Κροατία, στην χώρα των (συνεργατών των ναζί) Ουστάσι, η αριστερά, μετά τη πτώση του σοσιαλιστικού καθεστώτος και την αιματηρή διάλυση της ενιαίας σοσιαλιστικής Γιουγκοσλαβίας, θα είχε εξαφανιστεί. Θα έκανε μεγάλο λάθος.

Την Κροατία σήμερα κυβερνά ένας συνασπισμός πολιτικών κομμάτων με το χαρακτηριστικό  όνομα «Κουκουρίκου». Το μεγαλύτερο – μακράν –   κόμμα αυτού του συνασπισμού είναι το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (SDP), το οποίο ιδρύθηκε στις 3 Νοεμβρίου 1990 από τη δεξιά πλειοψηφία της πρώην Ένωσης Κομμουνιστών Κροατίας, του Κροατικού τμήματος της Ένωσης Κομμουνιστών Γιουγκοσλαβίας. Πρόκειται, μ’ άλλα λόγια, περί του πρώην κυβερνώντος κόμματος, το οποίο άλλαξε κι αυτό όνομα, μιμούμενο το βουλγάρικο αδερφό κόμμα. Αλλά δεν υπάρχει μόνο αυτό το κόμμα στην κροατική αριστερά:

Στην Κροατία υπάρχουν οι Εργατιστές, ένα σχετικά αριστερό κόμμα (κάτι σαν ΣΥΡΙΖΑ), που πήραν 5% το 2011 (3,5% στις ευρωεκλογές του 2014) και το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα της Κροατίας, το οποίο πήρε στις βουλευτικές εκλογές  του  2011 0,22%. Το κόμμα αυτό μάλιστα συμμετέχει στην πρωτοβουλία εργατικών και κομμουνιστικών κομμάτων. Κάτι σαν ΚΚΕ Κροατίας, αν και με κάποιες τροτσκιστικές επιρροές

Στις ευρωεκλογές του 2014 εμφανίστηκε, για πρώτη φορά, το οικολογικό κόμμα «Βιώσιμη Ανάπτυξη», μια αριστερή (λέμε τώρα) διάσπαση του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Το κόμμα αυτό πήγε πολύ καλά στην παρθενική του εμφάνιση, παίρνοντας 9,4% των ψήφων, κάνοντας μεγάλη ζημιά στο κυβερνών ΣΔΚ (κουκουρίκου)

Γενικά, η δεξιά στην Κροατία δεν κυριαρχεί, αν και είναι αρκετά ισχυρή. Η φιλοευρωπαϊκή κεντροδεξιά πήρε μεν την πρωτιά στις ευρωεκλογές, λόγω της εντυπωσιακά υψηλής αποχής (75%!!) και της διάσπασης του ΣΔΚ, αλλά υστερεί σαφώς σε σχέση με την κεντροαριστερά. Η φασιστική άκρα δεξιά κρατά ένα 6 με 7%, εκμεταλλευόμενη την αντιευρωπαϊκή ρητορεία της, αλλά και την παράδοση που έχει ο φασισμός στην χώρα αυτή. Αλλά η Κροατία δεν ήταν μονάχα η χώρα των Ουστάσι, ήταν και του Τίτο. Και αν εμφανιστεί ένα σχετικά ισχυρό αριστερό ευρωσκεπτικιστικό ρεύμα, η χώρα δε θα πέσει και τόσο εύκολα στα νύχια της άκρας δεξιάς. Σε ένα μεγάλο τμήμα του κροατικού λαού, οι προοδευτικές ιδέες και παραδόσεις είναι βαθειά ριζωμένες. Ανεξάρτητα του τι έγινε

ΠΓΔΜ: Ζει ο Βουκεφάλας;

Μπορεί να μην είναι, η ΠΓΔΜ, του Αλεξάνδρου η Χώρα, είναι όμως του Βουκεφάλα η χώρα. Δηλαδή του Νίκολα Γκρούεβσκι, ο οποίος προσπαθεί να πείσει τους συμπατριώτες του ότι είναι ο νέος Μεγαλέξανδρος, προκειμένου να προωθήσει τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή. Και τα καταφέρνει μια χαρά, αφού στις εκλογές του 2014 ξανά εκλέχθηκε πρωθυπουργός, παίρνοντας 43%. Και πώς να μην τα καταφέρνει, όταν οι πρώην κομμουνιστές αλλάζουν ονόματα. Και όχι τα δικά τους – αυτά παραμένουν τα ίδια, αλλά του κόμματος τους.

Η Ένωση Κομμουνιστών Μακεδονίας, η οποία κυβερνούσε την σοσιαλιστική γιουγκοσλαβική δημοκρατία της Μακεδονίας από το  1945 έως το 1990, μετονομάσθηκε, κι αυτή με τη σειρά της,  σε Σοσιαλδημοκρατική Ένωση της Μακεδονίας, αφήνοντας τους Σλαβομακεδόνες και αλβανόφωνους κάτοικους της δημοκρατίας αυτής στα κρύα του λουτρού και στο έλεος κάθε τυχοδιώκτη πολιτικάντη. Πάντως το κόμμα αυτό, η Σοσιαλδημοκρατική Ένωση της Μακεδονίας, πήρε 25,5% στις εκλογές του Απρίλη του 2014. Έτσι, αφού κυβέρνησε για κάμποσα χρόνια μετά την μετονομασία – μετάλλαξη της, κοιτάει τώρα τα καραγκιοζιλίκια του Νικόλα από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Η Επιλογή Πολιτών για τη Μακεδονία» είναι ένα μέτωπο που έχουν σχηματίσει κάποιοι παλιοί κομμουνιστές (η Ένωση Τιτοϊκών Αριστερών Δυνάμεων) μαζί με ένα μικρό κεντροαριστερό κόμμα και ένα σέρβικο μειονοτικό. Το ετερόκλητο αυτό μέτωπο πήρε 2,8 στις πρόσφατες εκλογές (2014). Τους τρέλανε κι αυτούς ο Βουκεφάλας

Σλοβενία:όλα τα σφάζω – όλα τα μαχαιρώνω

Οι Σλοβένοι  κομμουνιστές είχαν μεγαλύτερη φαντασία από τους συντρόφους τους των υπολοίπων Γιουγκοσλαβικών σοσιαλιστικών δημοκρατιών, αλλά και από τους βούλγαρους πρώην κομμουνιστές. Αντί να μετονομαστούν μια φορά, μετονομάστηκαν πολλές. Και αντί να διασπαστούν σε δύο κομμάτια, διασπάστηκαν σε πολλά. Άλλοι μεταμορφώθηκαν σε χριστιανοδημοκράτες, άλλοι σε φιλελεύθερους, σε σοσιαλδημοκράτες, σε οικολόγους κοκ. Οι πιο ηλικιωμένοι, μάλιστα, από δαύτους φτιάξανε, προφανώς  για να εξασφαλίσουν αξιοπρεπή γερατειά, το Κόμμα των Συνταξιούχων! Μ’ άλλα λόγια: όλα τα σφάζω – όλα τα μαχαιρώνω.

Στις εκλογές του Ιουλίου του 2014 πρώτο κόμμα αναδείχθηκε ένα κεντρώο (προς κεντροδεξιό) προσωποπαγές κόμμα, το Κόμμα του Μίρο Τσέραρ (έτσι ονομάζεται!) , που πήρε 35%, χωρίς να πει τίποτα. Και ποιος είναι ο Μίρο Τσέραρ; Είναι ο γιός του Μίροσλαβ Τσέραρ, ενός ολυμπιονίκη του 1968. Έτσι, το κόμμα θα μπορούσε να λέγεται «για τη Σλοβενία, ρε γαμώτο» ή «Σλοβενία, Κάτσε κάτω από την Μπάρα». Δεύτερο κόμμα αναδείχτηκε το Δημοκρατικό, το οποίο σχηματίστηκε από το πρώην Σοσιαλδημοκρατικό – το πρώην κομμουνιστικό δηλαδή – και ένα πρώην δεξιό, το οποίο επίσης προερχόταν από το πρώην κομμουνιστικό.

Μέσα σ’ αυτό το θέατρο του παραλόγου, το οποίο ονομάζεται σλοβένικη πολιτική σκηνή, ξεχωρίζει ένα αρκετά αριστερό κόμμα, η Ενωμένη Αριστερά, που πήρε 5,97% στις εκλογές του 2014. Παρά την αυτό – γελιοποίηση των ηγετών του τοπικού ΚΚ, οι αριστερές ιδέες φαίνεται να διατηρούν μια επιρροή σε τμήματα του σλοβένικου πληθυσμού.

Σερβία: μεταξύ ευρωπαϊσμού και εθνικισμού               

Πρώτη πολιτική δύναμη στη Σερβία αναδείχτηκε, στις εκλογές του 2014, ένας συνασπισμός κομμάτων με όνομα: «Στο Μέλλον που πιστεύουμε». Ο συνασπισμός αυτός αποτελείται από κόμματα τα οποία δεν πιστεύουν σε τίποτα, δεν ελπίζουν σε τίποτα, δε φοβούνται τίποτα, και είναι ελεύθερα:  ένα κεντροδεξιό φιλοευρωπαϊκό, το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα Σερβίας (διάσπαση του πρώην κομμουνιστικού), ένα κεντρώο πρώην μοναρχικό, ένα μοναρχικό αντικομουνιστικό  και ένα ευρώ- κομμουνιστικό, το Κίνημα Σοσιαλιστών, το οποίο είναι η μετεξέλιξη – μετονομασία του παλιού ΚΚ (της αριστερής του πτέρυγας). Ο αλλοπρόσαλλος αυτός συνασπισμός πήρε  48.35%

Ένας άλλος συνασπισμός, αυτήν τη φορά υπό την ηγεσία του Σοσιαλιστικού κόμματος, της πλειοψηφίας του πρώην κομμουνιστικού δηλαδή, πήρε 13.49%. Στον συνασπισμό αυτόν συμμετέχουν άλλα δύο κόμματα, το αριστερό κόμμα των συνταξιούχων (….) και το άκρο – δεξιό λαϊκιστικό «Ενωμένη Σερβία».

Μετά τις εκλογές του Μάρτη του 2014, οι ηγεσίες των δύο βασικών κομμάτων, του φιλοευρωπαϊκού κεντροδεξιού και του σοσιαλιστικού, δεν είχαν κανένα πρόβλημα πάντως να σχηματίσουν κυβέρνηση μεταξύ τους, αφήνοντας στα κρύα του λουτρού τους προεκλογικούς συμμάχους τους.

Η μετά – «κομμουνιστική» και μετεμφυλιακή πολιτική ζωή της Σερβίας κινείται μεταξύ επαρχιώτικού ευρωπαϊσμού, λαϊκιστικού εθνικισμού και πολιτικών σκανδάλων (οι σέρβοι πολιτικοί φαίνεται να ’χουν σπάσει κάθε ρεκόρ διαφθοράς). Μέσα σ’ αυτήν την αρρωστημένη ατμόσφαιρα, οι εναπομείναντες σέρβοι αριστεροί, που δεν είναι και τόσο λίγοι, επιλέγουν να παίζουν πότε με τον εθνικισμό, πότε με τον ευρωπαϊσμό. Αλλά η φασιστική ακροδεξιά παραμονεύει. Και μαζί της, νέα δεινά για τον Σέρβικο λαό

Βοσνία – Ερζεγοβίνη

Ένα ακόμη προτεκτοράτο, από τα πολλά που προέκυψαν από τη διάλυση της ενιαίας σοσιαλιστικής δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας. Εδώ έγιναν και οι πιο αιματηρές συγκρούσεις του εμφυλίου πολέμου (1992 – 1995). Παρ’ όλα αυτά, είναι οι σοσιαλδημοκράτες, οι πρώην κομμουνιστές δηλαδή, αυτοί που ηγεμονεύουν στη χώρα, και στις δύο κοινότητες –  βοσνιακή και  σέρβικη, και όχι η εθνικιστική  δεξιά. Τι να το κάνεις όμως, αφού πρόκειται για τομάρια τα οποία ξεπουλούν τη χώρα τους σε ντόπιους και ξένους ιδιώτες επενδυτές;

Είδαν κι απόειδαν, το λοιπόν, οι βόσνιοι εργάτες, από την συμπεριφορά των ηγετών τους, και αποφάσισαν να τα κάνουν όλα λίμπα. Το Φλεβάρη και το Μάρτη του 2014 η χώρα συγκλονίστηκε από καθημερινές αντικυβερνητικές διαδηλώσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία. Τα πνεύματα ηρέμησαν μονάχα μετά απ’ την παραίτηση κάμποσων κυβερνητικών αξιωματούχων (σοσιαλδημοκρατών κυρίως).

Θα αναγεννηθεί η αριστερά στην πολύπαθη αυτή χώρα, ή το κίνημα θα καπελωθεί από πάσης φύσεως σοσιαλδημοκράτες, εθνικιστές και άλλους μυστήριους τύπους; Θα το δούμε

Αλβανία: κομμουνιστές έτοιμοι για όλα

Το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας, το κομμουνιστικό δηλαδή, κατά τη διάρκεια του δέκατου Συνεδρίου του, τον Ιούνιο του 1991, δεν άλλαξε μονάχα το όνομά του σε Σοσιαλιστικό Κόμμα Αλβανίας, αλλά και την ιδεολογία του –  από μαρξισμό-λενινισμό σε σοσιαλδημοκρατία. Ο Φάτος Νάνο, ένας άνθρωπος της κομματικής ιντελιγκέντσιας, εξελέγη πρώτος πρόεδρος του νέου – παλιού κόμματος. Την 1η Σεπτεμβρίου 2005 ο Νάνο παραιτήθηκε από πρόεδρος του Σοσιαλιστικού Κόμματος, αφού έχει χάσει τις εκλογές. Τον διαδέχθηκε ο Έντι Ράμα, ο οποίος ξανά οδήγησε το κόμμα στην εξουσία.

Όταν τη χώρα δεν κυβερνάνε οι μεταλλαγμένοι πρώην κομμουνιστές, την κυβερνά ο χαρισματικός απατεώνας Σαλί Μπερίσα, πρώην κομμουνιστής κι αυτός, με το δεξιό Δημοκρατικό Κόμμα του, το οποίο επίσης αποτελείται από πρώην κομμουνιστές, οι οποίοι δεν πρόλαβαν να γίνουν σοσιαλδημοκράτες κι έτσι έγιναν δεξιοί εθνικιστές.

Στη χώρα υπάρχουν κάμποσα κομμουνιστικά κόμματα που ερίζουν για την κληρονομιά του Εμβέρ Χότζα: Αλβανικό Κομμουνιστικό Κόμμα της 8ης Νοεμβρίου, Αλβανικό Εργατικό Κόμμα, Αλβανικό Κομμουνιστικό Κόμμα, Λαϊκή Συμμαχία, Πραγματικό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Παίρνουν όλα μαζί γύρω στο 1%, αφού οι πραγματικοί διάδοχοι του Χότζα θεωρούνται ο Νάνο και ο Ράμα. Αφήστε που ο Αλβανικός λαός είναι πια δύσπιστος απέναντι σε όσους του λένε ότι είναι πραγματικοί κομμουνιστές, αφού οι προηγούμενοι που τους το λέγανε αποδείχτηκαν σοσιαλδημοκράτες και δεξιοί εθνικιστές

Ρουμανία: τ’ όνομα του πατέρα 

Οι Ρουμάνοι «κομμουνιστές», αφού προέβησαν σε πατροκτονία, σκοτώνοντας τον αρχηγό – πατερούλη Νικολάε Τσαουσέσκου, συνέχισαν να κυβερνάν τη Ρουμανία. Αρχικά, ως Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας και στη συνέχεια ως  σοσιαλδημοκρατικό κόμμα Ρουμανίας.  Το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα Ρουμανίας, όμως, δεν προέκυψε απευθείας από το πρώην κυβερνών κομμουνιστικό, αλλά από διάσπαση στο Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας, το οποίο είχαν συγκροτήσει οι πρώην κομμουνιστές. Στις προηγούμενες, μάλιστα, εκλογές – στις οποίες η αποχή κυμάνθηκε γύρω στο 55%! – πήρε 59% (όχι μόνο του, αλλά ως επικεφαλής ενός κεντροαριστερού συνασπισμού), αφήνοντας πολύ πίσω τα διάφορα δεξιά κόμματα – όλα μαζί πήραν 30%, και τα άπειρα μειονοτικά – όλα μαζί κοντά στο 10%.

Όσο για την (πραγματική) αριστερά, η Σοσιαλιστική συμμαχία, ένα αριστερό ευρώ- κομμουνιστικό κόμμα, πήρε, στις ίδιες πάντα εκλογές, 0,03%. Κάπως καλύτερα φαίνεται να πηγαίνει στις τοπικές εκλογές, αφού έχει καταφέρει να εκλέξει κάμποσους δημοτικούς συμβούλους. Οι αριστερές ιδέες έχουν δυσφημιστεί και κακοποιηθεί στη χώρα αυτή. Τόσο από τον Πατερούλη – Τσαουσέσκου, όσο και από τους εκτελεστές – επιγόνους του. Άντε να τις αναστηλώσεις τώρα. Ούτε κομμουνιστής μπορείς να πεις ότι είσαι πια, αφού οι πρώην κομμουνιστές έχουν απαγορεύσει, κανονικά και με το νόμο, τη χρήση του όρου.

Πολιτικό-ιδεολογικός στροβιλισμός στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες

 Κεντρική Ευρώπη

Ουγγαρία

Ο Βίκτωρ Όρμπαν, ο λαοφιλής πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, ξεκίνησε την καριέρα του ως γραμματέας μιας τοπικής οργάνωσης της κομμουνιστικής νεολαίας. Λίγο πριν την κατάρρευση του καθεστώτος, όμως, ίδρυσε την Συμμαχία των Νέων Δημοκρατών, μια ελευθεριακή αντικομουνιστική οργάνωση, η οποία του προσέφερε αντικαθεστωτικά ένσημα και μια υποτροφία (το 1989) από το ίδρυμα Σόρος. Μετά έγινε φιλελεύθερος. Αλλά ούτε κι αυτό του άρεσε, οπότε έγινε δεξιός. Ως δεξιός, κατάφερε να γίνει και πρωθυπουργός. Αλλά τα έκανε μαντάρα, με αποτέλεσμα να ξαναπάρουν την κυβέρνηση οι πρώην κομμουνιστές, που τώρα είχαν μετονομασθεί σε Ουγγρικό Σοσιαλιστικό κόμμα (από Ουγγρικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα – που ήταν η ονομασία του κυβερνώντος κόμματος επί «κομμουνισμού»), για να τα κάνουν κι αυτοί μαντάρα, ακολουθώντας την πιο φιλοευρωπαϊκή και νεοφιλελεύθερη πολιτική που μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους. Βλέποντας την ξεφτίλα των πρώην συντρόφων του, αποφάσισε να το παίξει Λαϊκιστής, εθνικιστής και ευρωσκεπτικιστής, μπας και καταφέρει να ξαναγίνει πρωθυπουργός. Και όχι μόνο τα κατάφερε, αλλά έγινε και πολύ δημοφιλής, αφού ακολούθησε μια πολύ πιο φιλολαϊκή πολιτική από εκείνην των προκατόχων του (και πρώην συντρόφων του) σοσιαλιστών.

Όσο για τους σοσιαλιστές, πάλεψαν – στις πρόσφατες εκλογές – για την 2η θέση με το ακροδεξιό (φασιστικό) ΤΖΟΜΠΙΚ – 25% και 20% αντίστοιχα. Ένα από τα κατορθώματα των πρώην κομμουνιστών και νυν σοσιαλδημοκρατών ήταν και η αναβίωση της άκρας δεξιάς στη χώρα. Όχι πως δεν είχε ρίζες βέβαια….

Στις εθνικές εκλογές του 2014 το Κόμμα των Ούγγρων εργαζομένων (ή Ουγγρικό Εργατικό Κόμμα) πήρε 0,58%. Το κόμμα αυτό ιδρύθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 1989 ως διάδοχο κόμμα του κυβερνώντος Ουγγρικού Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος – του πρώην κομμουνιστικού δηλαδή – από μια μικρή ομάδα μελών που αντιτάχθηκαν στην μετονομασία του. Αυτό είναι και το μοναδικό αριστερό κόμμα στη χώρα, αν και υπάρχουν και κάποιοι οικολόγοι – 5% στις ευρωεκλογές – οι οποίοι πάντως δεν είναι ιδιαίτερα αριστεροί. Το κόμμα αυτό, το Εργατικό Κόμμα Ουγγαρίας, συμμετέχει και στην πρωτοβουλία εργατικών και κομμουνιστικών κομμάτων. Είναι, μ’ άλλα λόγια, το αδελφό κόμμα του ΚΚΕ ….

Τσεχία: Τ’ όνομα και η χάρη

Κι όμως, στην Τσεχία οι πρώην κομμουνιστές δεν άλλαξαν τ’ όνομα τους. Ή, για να το θέσουμε ακριβέστερα, το άλλαξαν εν μέρει. Από Κομμουνιστικό Κόμμα Τσεχοσλοβακίας  (το οποίο ήταν και το μοναδικό ΚΚ της  Αν. Ευρώπης που πήρε με εκλογές την εξουσία – το 1946) το έκαναν Κομμουνιστικό Κόμμα Βοημίας και Μοραβίας, μιας και η χώρα διασπάστηκε σε Τσεχία, που αποτελείται από τις επαρχίες της Βοημίας και Μοραβίας, και Σλοβακία, για να μπορεί να την ελέγχει καλύτερα η Γερμανία. Και δικαιώθηκαν γι αυτήν τους την επιλογή, αφού παραμένουν μια από τις πιο ισχυρές πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Στις πρόσφατες εκλογές (2013) κατέλαβαν την 3η θέση με 14,9%, υστερώντας μονάχα από το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα (20,4%) και το κεντροδεξιό ΑΝΟ  2011 (18,7%). Δηλαδή από τα δύο κόμματα που συγκυβερνούν την Τσεχία αυτήν την στιγμή. Και όλα αυτά τα κατάφερε χωρίς να βάλει πολύ νερό στο κρασί του, αν και η παρουσία του – με το στάτους του παρατηρητή – στο συριζαίικο  κόμμα της ευρωπαϊκής αριστεράς ίσως να πλήγωσε το αδελφό ΚΚΕ, το οποίο δε βάζει ούτε μια σταγόνα νερό στο κρασί του.
Υπάρχουν κι άλλα αριστερά κόμματα στην Τσεχία, τα οποία όμως έχουν μηδαμινή απήχηση. Το ΚΚ Τσεχοσλοβακίας πήρε 0,6% στις ευρωεκλογές – στις οποίες η αποχή ήταν 80%, ενώ κάποια μικρά τροτσκιστικά δραστηριοποιούνται κυρίως στα κινήματα. Από κει και πέρα, Οικολόγοι και Πειρατές παίρνουν από 3 ως 4% έκαστος.

Η αριστερά στην Τσεχία είναι – σε γενικές γραμμές – αντινατοϊκή και όχι ιδιαίτερα φιλοευρωπαϊκή. Γι’ αυτό και διατηρεί σημαντική επιρροή στην τσέχικη κοινωνία. Αν δεν κρατούσε αυτήν τη στάση, το ρεύμα της ευρώ – δυσαρέσκειας θα πήγαινε – ενδεχομένως – στα κόμματα της αντιευρωπαϊκής άκρας δεξιάς, και κυρίως στο κόμμα Αυγή της Άμεσης Δημοκρατίας (το οποίο θα μπορούσε να λέγεται και Χρυσή Αυγή της Άμεσης Κατάργησης της Δημοκρατίας), το οποίο κυμαίνεται από 3 ως 7%.

Συμπερασματικά, η Τσέχικη αριστερά δεν κράτησε μονάχα τ’ όνομα, κράτησε και τη χάρη. Τα είχε – έτσι κι αλλιώς – και πριν

Σλοβακία

Οι Σλοβάκοι κομμουνιστές δεν μιμήθηκαν τους πρώην συμπατριώτες τους – τους Τσέχους. Άλλαξαν, προκειμένου να συνεχίσουν να κυβερνάν – στη μισή χώρα πια, αλλά από το ολότελα, καλή κι η Παναγιώταινα – το όνομα τους σε Κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς. Δεν τα κατάφεραν όμως, οπότε άλλαξαν ξανά τ’ όνομα τους – σε «Κατεύθυνση: Σοσιαλδημοκρατία» – και τα κατάφεραν. Τώρα παίρνουν 45% και κυβερνούν τη Σλοβακία για λογαριασμό της Φράου Μέρκελ. Όσοι από τους πρώην κομμουνιστές ζαλίστηκαν απ’ αυτές τις αλλαγές ονομάτων, (ξανά) σχημάτισαν το Κομμουνιστικό Κόμμα Σλοβακίας, το οποίο σήμερα είναι μια μικρή, αλλά υπαρκτή πολιτική δύναμη (πήρε 1.5% στις ευρωεκλογές του 2014). Το κόμμα αυτό συμμετέχει στην πρωτοβουλία εργατικών και κομμουνιστικών κομμάτων.

Ολοκληρώνοντας με την Σλοβακία, χρήσιμο θα ήταν να επισημάνουμε τη ραγδαία άνοδο της ευρωσκεπτικιστικής κεντροδεξιάς, δεξιάς και ακροδεξιάς (το νεοφασιστικό Εθνικό Κόμμα πήρε 4,55% στις εκλογές του 2012, αλλά έπεσε στο 1,7 στις ευρωεκλογές – λόγω της εμφάνισης δύο κεντροδεξιών ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων). Αιτία; Μα, ο άκρατος ευρωπαϊσμός των σοσιαλδημοκρατών…

Πολωνία

Χάλια τα πράγματα (για την αριστερά) στην Πολωνία. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Πολωνίας, που συμμετέχει στην πρωτοβουλία Εργατικών και Κομμουνιστικών Κομμάτων, είναι ανύπαρκτο. Αλλά και η σοσιαλδημοκρατία, οι πρώην κομμουνιστές δηλαδή, είναι πολύ αδύναμη – 8,24% στις εκλογές του 2011. Ένα περίεργο μεταμοντέρνο κόμμα, ονόματι κίνημα Πάλικοτ (το όνομα του ιδρυτή του – ενός πολωνού μπίζνεσμαν), που επίσης λέει ότι είναι αριστερό, πήρε 10%, ενώ το Εργατικό Κόμμα, η αντικαπιταλιστική αριστερά της Πολωνίας, πήρε 0,55%.
Σε μια χώρα όπου η συμμετοχή στις εκλογές σπάνια ξεπερνά το 50%, η χριστιανική (Καθολική) δεξιά είναι πανίσχυρη. Και πώς να μην είναι, όταν οι ηγέτες του αριστερού και εργατικού κινήματος, του Λεχ Βαλέσα συμπεριλαμβανομένου, τα ξεπούλησαν όλα.

Βόιτσεκ Γιαρουζέλσκι – Λεχ Βαλέσα: η παρεξήγηση λύθηκε. Ούτε ο Γιαρουζέλσκι ήταν ποτέ του κομμουνιστής (το παραδέχτηκε λίγο πριν αποβιώσει) ούτε και ο Βαλέσα πίστευε στην εργατική αυτοδιαχείριση (αυτός δεν το παραδέχτηκε, αλλά το κατάλαβαν όλοι οι πολωνοί, αφού τον εξέλεξαν πρόεδρο το 1990. Τώρα, ούτε να τον ακούσουν δε θέλουν)

Αξίζει, πάντως, να σημειωθεί ότι μετά τη θεραπεία σοκ που τους επέβαλε ο Βαλέσα, οι πολωνοί στράφηκαν ξανά στους πρώην κομμουνιστές – οι οποίοι στο μεταξύ είχαν μετονομαστεί σε σοσιαλδημοκράτες, εκλέγοντας πρόεδρο τον – πρώην κομμουνιστή αξιωματούχο – Αλεξάντερ Κβασνιέφσκι. Αυτός, προφανώς για να τους ευχαριστήσει για την τιμή που του κάνανε, εισέβαλε – ακολουθώντας τον Μπους – στο Ιράκ (το 2002) και έβαλε τη χώρα στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Γι’ αυτό δε θέλουν να τον βλέπουνε ούτε ζωγραφιστό οι πολωνοί. Και αυτόν.
Άντε να μιλήσεις, τώρα, για αριστερά στην Πολωνία. Και με το δίκιο τους οι άνθρωποι δηλαδή…

Λετονία: Αρμονία πριν την καταιγίδα

Αν και η Λετονία είναι μια χώρα δεξιών Λετονών, πρώτο κόμμα βγήκε, στις βουλευτικές εκλογές του 2011, ένας συνασπισμός ρωσόφωνων αριστερών, με το βουδιστικό όνομα «Κέντρο Αρμονίας». Στο συνασπισμό αυτό συνυπάρχουν – αρμονικά – σοσιαλδημοκράτες πρώην κομμουνιστές και Λετονοί νυν κομμουνιστές, το Σοσιαλιστικό Κόμμα Λετονίας, οι οποίοι συνυπάρχουν το ίδιο αρμονικά και με το ΚΚΕ στα πλαίσια της πρωτοβουλίας εργατικών και κομμουνιστικών κομμάτων! Αλλά επειδή το ΚΚΕ δεν είναι βουδιστικό μοναστήρι, τους έβαλε φαίνεται χέρι, οπότε κατεβήκανε μόνοι τους στις ευρωεκλογές του 2014, λαμβάνοντας το αξιοπρεπές 1,5%.

Το Κέντρο Αρμονίας αν και αναδείχτηκε πρώτο κόμμα στις Β. εκλογές το 2011, λαμβάνοντας το 28,5% των ψήφων, δεν κατάφερε να σχηματίσει κυβέρνηση, αφού τα δύο δεξιά φιλοευρωπαϊκά κόμματα συγκέντρωσαν αθροιστικά 42%. Την ίδια στιγμή, το 14% των Λετονών ψηφοφόρων ψήφισε τους καραμπινάτους φασίστες της «εθνικής συμμαχίας», επειδή νοστάλγησε το ένδοξο παρελθόν της 15ης Ένοπλης Μεραρχίας Γρεναδιέρων των Waffen-SS (1ης Λετονικής), αλλά και επειδή θέλει μια Λετονία καθαρή, μια Λετονία χωρίς ρώσους. Επειδή όμως οι Ρώσοι αποτελούν το 1/3ο του πληθυσμού της Λετονίας, προβλέπεται ότι τα λεβεντόπαιδα της εθνικής συμμαχίας θα έχουν τη κατάληξη των ουκρανών συναδέλφων τους.

Τιμημένα γερατειά (και φασισταριά) της Λετονίας

Λιθουανία: δισεκατομμυριούχοι ηλεκτροσυγκολλητές

Πρώτο κόμμα στη Λιθουανία είναι το Εργατικό Κόμμα, ιδρυτής και ιδιοκτήτης του οποίου είναι ένας ρώσος δισεκατομμυριούχος – πρώην ηλεκτροσυγκολλητής (εξ ου και το «εργατικό» στον τίτλο του κόμματος), ο οποίος είχε βάλει σκοπό της ζωής του να αποδείξει ότι η εργατική τάξη μπορεί να πάρει την εξουσία. Και τα κατάφερε, αφού το κόμμα του συμμετέχει τώρα στην κυβέρνηση της Λιθουανίας. Μαζί του έχει άλλα τρία κόμματα: τους σοσιαλδημοκράτες (τους πρώην κομμουνιστές δηλαδή), το δεξιό ευρώ – σκεπτικιστικό και λαϊκιστικό «Νόμος και Τάξη» και ένα πολωνικό μειονοτικό. Εκτός κυβέρνησης βρίσκεται μονάχα η πολύ -διασπασμένη κεντροδεξιά (30% όλοι μαζί) και το κομμουνιστικό «Σοσιαλιστικό Λαϊκό Μέτωπο Λιθουανίας», το οποίο πήρε το τιμητικό 1,21% στις πανεθνικές εκλογές του 2012. Πρόκειται περί του μοναδικού πραγματικά αριστερού κόμματος της χώρας αυτής, οπότε ορθά το ΚΚΕ συνεργάζεται μαζί του στα πλαίσια της πρωτοβουλίας εργατικών και κομμουνιστικών κομμάτων. Τώρα, το γιατί παίρνει τόσο χαμηλά ποσοστά, ενώ είναι τόσο συνεπές, είναι μια άλλη ιστορία. Άντε ν’ ανταγωνιστείς δισεκατομμυριούχους ηλεκτροσυγκολλητές. Εύκολο το νομίζετε;

Ο δισεκατομμυριούχος ηλεκτροσυγκολλητής πανηγυρίζει την επιτυχία του. Μαζί του (πανηγυρίζει) και ολόκληρη η λιθουανική εργατική τάξη.

Εσθονία: κεντρώοι κομμουνιστές

Το κέντρο κυριαρχεί απόλυτα στην πολιτική ζωή της Εσθονίας, αφού τα δύο κεντρώα κόμματα παίρνουν πάνω από 50%. Παρ’ όλα αυτά, οι κυβερνήσεις που προκύπτουν είναι, συνήθως, κυβερνήσεις συνεργασίας – κυρίως με τους σοσιαλδημοκράτες. Όσο για το πρώην ΚΚ, που υποτίθεται ότι κυβερνούσε τη σοβιετική σοσιαλιστική δημοκρατία της Εσθονίας, αφού άλλαξε τ’ όνομα του σε «Ενωμένη Αριστερά», τώρα παίρνει 0,1% στις εκλογές. Οι προοπτικές της Ενωμένης Αριστεράς είναι καλύτερες πάντως, αφού φιλοδοξεί να εκπροσωπήσει την πολυπληθή ρώσικη μειονότητα – που τώρα στηρίζει τους σοσιαλδημοκράτες.

Και οι πρώην κομμουνιστές; Τι απέγινε με τους υπόλοιπους κομμουνιστές; Ναι, καλά το καταλάβατε: μεταμορφώθηκαν σε κεντρώους! Και τα δύο μεγάλα κόμματα (γιατί υπάρχουν και κάμποσα μικρότερα) του κέντρου συγκροτήθηκαν από ανώτατα στελέχη του «κομμουνιστικού» καθεστώτος. Το γιατί όμως επέλεξαν να κάνουν πολλά κεντρώα κόμματα, αντί για ένα, παραμένει μυστήριο. Φαίνεται ότι τη στήσανε τη δουλειά: Να φτιάξουμε, θα είπανε, 5 – 6 κεντρώα κόμματα, να τα βάλουμε να τσακώνονται μεταξύ τους πριν τις εκλογές, αλλά μετά να τα βρίσκουν και να φτιάχνουν κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Έτσι, και την εξουσία θα διατηρήσουμε, και δημοκρατία θα πουλάμε στους πίθηκές τους υπηκόους μας. Το κόλπο μπορεί να φαίνεται απλοϊκό, αλλά έπιασε. Οι περισσότεροι κεντρώοι πρωθυπουργοί της «μετά- κομμουνιστικής» Εσθονίας ήταν πρώην κομμουνιστές .

O Άντρους Άνσιπ, πρώην πρωθυπουργός της Εσθονίας, γιορτάζει τα εκατό χρόνια παραμονής του σε δημόσια αξιώματα (εξ ου και το νούμερο 100 στην μπλούζα). Αρχικά, ως κομμουνιστής – στη συνέχεια, ως κεντρώος ευρωπαϊστής.

Πολιτικό-ιδεολογικός στροβιλισμός στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες

 πρώην Σοβιετική Ένωση

Μολδαβία

Οι κομμουνιστές της Μολδαβίας πρωτοτύπησαν. Δεν άλλαξαν τ’ όνομα τους (ακριβέστερα, το άλλαξαν μονάχα για 4 χρόνια – σε «Μέτωπο λαϊκών πατριωτικών δυνάμεων»), αλλά άλλαξαν την ιδεολογία τους, αν και ούτε την ιδεολογία τους άλλαξαν αφού δεν είχαν και καμία. Το ΚΚ Μολδαβίας έχει γίνει ένα φιλοευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό (αν και κάποιοι το χαρακτηρίζουν κεντρώο – κεντροδεξιό) κόμμα, το οποίο επιμένει να ονομάζεται κομμουνιστικό. Η επιμονή του αυτή ανταμείφθηκε πάντως, αφού εξακολουθεί να βρίσκεται στην εξουσία. Και είναι το μοναδικό ΚΚ, το κόμμα των κομμουνιστών της Μολδαβίας, που έχει καταφέρει κάτι τέτοιο. Μπορεί και στις άλλες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ να κυβερνούν τα ίδια πρόσωπα, αλλά κυβερνούν με άλλο όνομα – όχι ως κομμουνιστές δηλαδή.

Αηδιασμένοι με το θράσος των πρώην συντρόφων τους, οι ελάχιστοι αριστεροί της Μολδαβίας συγκρότησαν την «Λαϊκή Αντίσταση» και συνεργάζονται με το ΚΚΕ. Άρα, οι πραγματικοί κομμουνιστές της Μολδαβίας δεν ονομάζονται κομμουνιστές, αλλά ονομάζονται (κομμουνιστές) οι πρώην κομμουνιστές, οι οποίοι έχουν γίνει σοσιαλδημοκράτες. Καλή φάση!   

Λευκορωσία: η χώρα των ανεξάρτητων

Ο Αλεξάντερ Λουκασένκο έχει ξεχάσει από πότε κυβερνάει την Λευκορωσία. Αν και το 1990 εξελέγη αντιπρόσωπος του Ανωτάτου Σοβιέτ της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Λευκορωσίας, έπρεπε να περιμένει μέχρι τον Ιούλιο 1994, και τις πρώτες προεδρικές εκλογές που διεξήχθηκαν στην χώρα, η οποία είχε αλλάξει – στο μεταξύ – όνομα, για να αναδειχθεί πρόεδρος της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας. Η αναμονή άξιζε τον κόπο, αφού παραμένει πρόεδρος μέχρι σήμερα, γεγονός που τον αναδεικνύει ως τον μακροβιότερο – μακράν – αρχηγό κράτους στην ευρωπαϊκή ήπειρο.

Αλεξάντερ Λουκασένκο: Ένας λάτρης της Ποπ μουσικής

Αλλά η Λευκορωσία δεν έχει να περηφανεύεται μονάχα για τα κατορθώματα του προέδρου της. Σ’ αυτήν τη χώρα συμβαίνουν κι άλλα θαυμαστά πράγματα.

Οι οικονομικές και κοινωνικές δομές ελάχιστα έχουν αλλάξει στη Λευκορωσία μετά την πτώση του «κομμουνισμού». Οι περισσότερες επιχειρήσεις, ανήκουν στο κράτος, το οποίο ελέγχει και το σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας, αν και κάποιες ιδιωτικές επιχειρήσεις υπάρχουν. Όσο για το τραπεζικό σύστημα, αυτό ελέγχεται πλήρως από την Κεντρική Τράπεζα της Λευκορωσίας, πρόεδρος της οποίας είναι ο ίδιος ο Λουκασένκο. Στο κράτος, δηλαδή στον Λουκασένκο, ανήκει και το 80% των αγροκτημάτων της χώρας.

Το οικονομικό σύστημα της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας, όμως, δεν ονομάζεται πλέον κομμουνισμός ή σοσιαλισμός, αλλά «σοσιαλισμός της αγοράς». Πρόκειται για κάτι μεταξύ του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού, το οποίο διοικεί ο Λουκασένκο.

Αλλά ούτε οι πρώην κομμουνιστές, που συνεχίζουν να διοικούν τη Λευκορωσία, δεν ονομάζονται πια κομμουνιστές. Ονομάζονται ανεξάρτητοι! Και τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι δεν κατεβαίνουν στις εκλογές με την υποστήριξη κάποιου κόμματος, αλλά ως ανεξάρτητοι υποψήφιοι! Και αφού εκλεγούν, στηρίζουν την Κυβέρνηση του Λουκασένκο, ο οποίος επίσης κατεβαίνει ως ανεξάρτητος! Και έτσι έχουμε το παράδοξο φαινόμενο, το πρώτο κόμμα να παίρνει 5%, όλα τα υπόλοιπα να παίρνουν άλλο τόσο, και οι ανεξάρτητοι υποψήφιοι να παίρνουν 90%! Και ποιο είναι το πρώτο κόμμα; Όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα το πρώτο κόμμα στη Λευκορωσία! Με 5 ή 6%!

Φοβερά πράγματα συμβαίνουν στη Λευκορωσία. Οι πρώην κομμουνιστές κατάφεραν να κρατήσουν το μαγαζί δίχως να χρειαστεί να φτιάξουν κόμμα, ούτε ν’ αλλάξουν πολλά πράγματα. Το μόνο που άλλαξαν, ουσιαστικά, είναι τα ονόματα: Ο σοσιαλισμός μετονομάσθηκε σε σοσιαλισμό της αγοράς, ενώ οι κομμουνιστές ονομάσθηκαν ανεξάρτητοι. Έτσι κι αλλιώς, ούτε οι κομμουνιστές ήταν κομμουνιστές, ούτε ο σοσιαλισμός ήταν σοσιαλισμός. Στα ονόματα θα κολλάμε τώρα;

Όσο για τους Λευκορώσους αριστερούς, ούτε και γι’ αυτούς άλλαξε τίποτα. Μειοψηφία ήταν και τότε, μειοψηφία είναι και σήμερα. Αν και πρώτο κόμμα….

Αζερμπαϊτζάν

To Αζερμπαϊτζάν κυβερνάει η δυναστεία Αλίεφ: από την δεκαετία του 1960 έως το 2003 κυβερνούσε ο Μπαμπάς Αλίεφ, ο Χαϋντάρ Αλίεφ, που ήταν πρώην πράκτορας της Κα Γκε Μπε και ο τοπικός ηγέτης του ΚΚ. Ύστερά, την σκυτάλη πήρε ο υιός Αλίεφ – ο Ιλχάμ. Η Δύση ονομάζει δημοκρατία το Αζερμπαϊτζάν επειδή κάνει μπίζνες μαζί του. Ούτε λόγος βέβαια για Αριστερά.

Το οικογενειακό δέντρο της δυναστείας Αλίεφ. Στη βάση διακρίνονται οι τρεις υποψήφιοι διάδοχοι. Φαβορί θεωρείται ο Χαϋντάρ τζούνιορ, αλλά εμείς θα προτιμούσαμε ο τίτλος του Μαχαραγιά τουΑζερμπαϊτζάν να πάει στη Λεϊλά Αλίεβα, γιατί όπως λέει η Λίτσα Γιαγκούση: «Κλαίει, κλαίει μια καρδιά/ κλαίει, κλαίει και πονά/ κλαίει, κλαίει  μια καρδιά/ κλαίει, κλαίει για τη Λεϊλά»!

Καζακστάν

Ο Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ είναι ο Σουλτάνος της Δημοκρατίας του Καζακστάν, αν και ξεκίνησε την καριέρα του ως γενικός γραμματέας του ΚΚ της σοβιετικής σοσιαλιστικής δημοκρατίας του Καζακστάν.

Στις εκλογές – παρωδία, που γίνονται κατά καιρούς, συμμετέχει και το ΚΚ Καζακστάν (με τ’ όνομα «Κομμουνιστικό Λαϊκό Κόμμα»), αν και απηυδισμένο από τη συμπεριφορά του πρώην ηγέτη του. Ο Ναζαρμπάγιεφ όμως, όντας μεγαλόψυχος, αφήνει τους πρώην συντρόφους του να παίρνουν 5 ή 6%. Για να μην τον πολύ- πρήζουν. Και για να τον αφήνουν να παίζει το χαβά του.

Το χαβά του, ο πρόεδρος – σουλτάνος Ναζαρμπάγεφ

Γεωργία  

Τι να πούμε γι αυτό το προτεκτοράτο; 1,24% πήρε κάποιο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, ενώ το 60% δεν συμμετέχει στις εκλογές… Πάντως το κόμμα του αμερικανo – σπουδαγμένου Σαακασβίλι έχασε στις προηγούμενες εκλογές από έναν ρωσόφιλο συνασπισμό κομμάτων στον οποίο συμμετείχαν και οι πρώην κομμουνιστές, ως κεντροδεξιοί αυτήν τη φορά

Το Ενωμένο(Ενιαίο) Κομμουνιστικό Κόμμα της Γεωργίας που ιδρύθηκε το 1994 με τη συγχώνευση των κομμάτων Κοινωνία Στάλιν (όπως λέμε, Κοινωνία Συνεχιστών του Καποδίστρια), Γεωργιανό Εργατικό Κομμουνιστικό Κόμμα και Ένωση Κομμουνιστών Γεωργίας, δεν εμφανίζεται πουθενά σήμερα. Στην ιδιαίτερη πατρίδα του πατερούλη η αριστερά έχει εξαφανιστεί. Τυχαίο….

Αρμενία

Εδώ κυβερνάει το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, ένα τυπικό μετά- σοβιετικό κόμμα εξουσίας, που αποτελείται κυρίως από ανώτερους κυβερνητικούς αξιωματούχους του παλαιού καθεστώτος, δημόσιους υπάλληλους και διαπλεκόμενους μπίζνεσμαν που εξαρτώνται από την κυβέρνηση. Η Αρμενική Επαναστατική Ομοσπονδία, ένα αριστερό, αν και αντισοβιετικό, εθνικιστικό κόμμα, προερχόμενο από την αρμένικη διασπορά, παίρνει 5,5%, ενώ το Αρμενικό ΚΚ παίρνει μόλις 1,5%, παρακολουθώντας αποσβολωμένο τους πρώην συντρόφους του, του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, να καταφεύγουν, για ξεκάρφωμα προφανώς, στον εθνικισμό.

Το έμβλημα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος Αρμενίας. Σας θυμίζει κάτι;

Τουρκμενιστάν

Το Τουρκμενιστάν κυβερνούσε ο Σαπαρμουράτ Νιγιάζοφ από το 1985 (ως γενικός γραμματέας του ΚΚΤ) έως το 2006 (ως δια βίου πρόεδρος της Δημοκρατίας του Τουρκμενιστάν), οπότε και απεβίωσε. Τη θέση του κατέχει τώρα ο Γκουρμπανγκουλί Μπερντί – Μουχαμεντόφ, πρώην υπουργός υγείας και προσωπικός οδοντίατρος (!!!) του Νιγιάζοφ…

Ο πρόεδρος – οδοντίατρος του Τουρκμενιστάν μας επιδεικνύει την άψογη οδοντοστοιχία του. Όμως είχε και «δόντι» , εδώ που τα λέμε, για να φτάσει να γίνει πρόεδρος….

Όσο για το πρώην ΚΚ, έχει μετονομαστεί σε Δημοκρατικό Κόμμα του Τουρκμενιστάν και έχει πρόεδρο τον οδοντίατρο. Στη χώρα υπάρχουν κι άλλα κόμματα: το κόμμα των συνδικαλιστών, το κόμμα των βιομηχάνων, το κόμμα των γυναικών και το κόμμα των φοιτητών. Παίρνουν όσες έδρες τους επιτρέπει ο οδοντίατρος. Αν κάνουν πως διαμαρτύρονται θα τους ξεδοντιάσει…

Ουζμπεκιστάν

Ο Ισλάμ Καρίμοφ κυβερνάει το Ουζμπεκιστάν από τότε που έγινε γενικός γραμματέας του κομμουνιστικού κόμματος, το 1989. Βέβαια, το Ουζμπεκιστάν δεν είναι πια κομμουνιστικό, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία για τον Καρίμοφ μιας και δεν ήταν και κομμουνιστής ποτέ του. Σημασία έχει ότι πρόλαβε, το 1991, να ανακηρύξει την ανεξαρτησία τουΟυζμπεκιστάν, οπότε κράτησε και το μαγαζί

Όλα τα κόμματα που υπάρχουν στο Ουζμπεκιστάν αυτοχαρακτηρίζονται σοσιαλιστικά, και όλα στηρίζουν τον Καρίμοφ.

Η κόρη του Ισλάμ Καρίμοφ, Γκουλνάρα Καρίμοβα. Λέτε να διαδεχτεί τον Μπαμπά της;

Τατζικιστάν

Το ΚΚ μετονομάστηκε σε Λαϊκό – Δημοκρατικό Κόμμα,  η ΣΣΔ του Τατζικιστάν μετονομάστηκε σε Δημοκρατία του Τατζικιστάν, αλλά ο Εμομαλί Ραχμόν συνέχισε να κυβερνά χωρίς να χρειαστεί ν’ αλλάξει τ’ όνομα του.

Για τους κομμουνιστές που δε θέλανε ν’ αλλάξουν όνομα, υπάρχει το Κομμουνιστικό Κόμμα του Τατζικιστάν, το οποίο παίρνει 7% στις εκλογές, οι οποίες διεξάγονται όποτε το θυμηθεί ο Εμομαλί

Κιργιστάν

Η επανάσταση της τουλίπας –  μια τυπική πορτοκαλί επανάσταση που έλαβε χώρα το 2005 –  στέρησε από τον Ασκάρ Ακάγιεφ τη δυνατότητα να σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ παραμονής στην εξουσία. Η ίδια ιστορία και δω: από αξιωματούχος του ΚΚ επί «κομμουνισμού», πρόεδρος επί «δημοκρατίας». Η διαφορά εδώ είναι ότι οι φράξιες της παλιάς νομενκλατούρας τρώγονταν μεταξύ τους, αφού κάποιες καλοέβλεπαν την πρόσδεση στη δύση. Ξανάγινε πάντως επανάσταση στο Κιργιστάν, και οι ρωσόφιλοι ξανάρθαν στα πράγματα. Τώρα κυβερνάνε οι σοσιαλδημοκράτες, που ήταν κι αυτοί πρώην κομμουνιστές….

Πολύ ξύλο πέφτει στο Κιργιστάν

Ρωσία

;vΤους έβαλε τα γυαλιά ο Πούτιν

Ολοκληρώνουμε το αφιέρωμα μας με τη Ρωσία. Από κει που άρχισαν, αλλά δεν ολοκληρώθηκαν, όλα. Και δεν έχουμε να πούμε και πολλά, αφού τα περισσότερα είναι γνωστά (Οι πρώην «κομμουνιστές» συνεχίζουν, υπό την καθοδήγηση της ΚΑ ΓΚΕ ΜΠΕ, να κυβερνάνε τη Ρωσία). Το Ρωσικό Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα, το πιο αριστερό από τα δύο ΚΚ, στηρίζει –για να μη διασπώνται, όπως λέει, οι ψήφοι των κομμουνιστών – στις εκλογές το ΚΚ Ρωσικής Ομοσπονδίας, ένα κόμμα – ρετρό, αριστερό άλλοθι του Πούτιν. Το ΚΚΡΟ πάντως  παίρνει περίπου 20%. Υπάρχουν κι άλλες αριστερές οργανώσεις, σχετικά μεγαλύτερες είναι το Αριστερό Μέτωπο – του Μπόρις Καγκαρλίτσκι –  και το τροτσκιστικής κατεύθυνσης «Σοσιαλιστικό Κίνημα», των οποίων όμως  η επιρροή  – προς το παρόν τουλάχιστον –  είναι μηδαμινή.

Αντί επιλόγου 

Τα πρόσωπα που κυβερνούσαν τις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού δεν ανατράπηκαν, δε χάθηκαν. Αλλάζοντας ονόματα και ιδεολογικές πεποιθήσεις, κατάφεραν να κρατήσουν τα μαγαζιά τους – εκτός κάποιων εξαιρέσεων. Και δεν κράτησαν την πολιτική εξουσία μονάχα. Άρπαξαν και τον πλούτο που είχαν δημιουργήσει οι εργαζόμενοι των χωρών αυτών, τον  οποίον διαχειρίζονταν εις τ’ όνομα του κομμουνισμού και της εργατικής τάξης.

Ούτε ο κομμουνισμός όμως χάθηκε, αφού δεν υπήρξε και ποτέ σ’ αυτές τις χώρες. Αντίθετα, χάθηκαν και ανατράπηκαν ορισμένες κατακτήσεις των εργαζομένων. Αυτές θα χρειαστεί να τις ξανά-  διεκδικήσουν.

Μανώλης Χριστοδούλου

Πηγή: seisaxthia