Σούπερ Γκέιμ

Η ώρα περασμένη. Το βαπόρι έχει από ώρα αναχωρήσει από το λιμάνι. Οι ώρες που θέλει για να δέσει μοιάζουν ατελείωτες. Οι ώρες που θέλει για να δέσει δεν είναι ποτέ αρκετές.
Τα σαλόνια ξέχειλα. το κατάστρωμα γεμάτο.

Παιδιά, γονείς, γριές και γέροι, ζευγάρια και μοναχικοί ταξιδιώτες. Φοιτητές και δασκάλοι.
Επιστροφή. Από δουλειά ή διασκέδαση, για εργασία και χαρά ή βουτιά στην κατάθλιψη.
Σιωπή παντού. Κι όλοι μπλεγμένοι στον ίδιο ιστό.

Αλάτια, ήλιος, ψωμοτύρι, βόλτες, περίπατοι, μεθύσια, τσιγάρα, φίλοι, συγγενείς, μουσικές, αστέρια, πολλά αστέρια, ιώδιο, ντοματοσαλάτες, πιτόγυρα, περιοδικά, παραλίες, σπηλιές, μονοπάτια, κι άλλα μονοπάτια, πάθη, επιθυμίες, προσμονές και ευχές.

Όλα μπλεγμένα γλυκά σε μερικές χιλιάδες όνειρα που χαϊδεύουν την επιστροφή που ακόμα φαίνεται μακρινή κι ας διαρκεί ακόμα και για ένα δευτερόλεπτο.

Ώσπου…

Ώσπου τη σιωπή θα διαλύσει μια τσιριχτή φωνή που θέλει να μας μοιράσει μετρητά, εύκολα και γρήγορα, βγαίνοντας από μια οθόνη που η κατάρα της μας ακολουθεί παντού, λεκιάζοντας κι αυτά τα τελευταία καθαρά όνειρα του καλοκαιριού με το γαμημένο κυνήγι κεφαλών για το χρήμα.

Γαμώ το Σούπερ Γκέιμ!

Πηγή: rebeliskos