Θεραπεία σοκ σε πακέτο Σύριζα

Κ.Μαραγκός για το Avantgarde

Την Κυριακή 22/5 η κυβέρνηση Τσίπρα ψηφίσε ένα από τα πιο ελεεινά ν/σ κλιμακώνοντας την 5ετη μνημονιακή επίθεση της αστικής αντεπανάστασης. Κι αυτό μόλις 2 βδομάδες μετά την υπερψήφιση του νόμου ταφόπλακα για το ασφαλιστικό με το οποίο περικόπτονται οι συντάξεις, επικουρικά και εφάπαξ κατά 30% μ.ο., την ώρα που έχουν ήδη πετσοκοφτεί άλλο τόσο με τα δύο προηγούμενα μνημόνια. Αν σε όλα αυτά συνυπολογίσει κανείς τις τη νέα περικοπή του αφορολόγητου, την αύξηση του ΦΠΑ από 19% που ήταν το 2009 στο 24% και των ειδικών φόρων σε τσιγάρα, καύσιμα και ποτά, η μείωση των εισοδημάτων ξεπερνάει κατά μέσο όρο το 50%.

Είναι προφανές ότι οι σχεδόν ανύπαρκτες αντιδράσεις στο αντιασφαλιστικό νόμο έχουν αποθρασύνει εντελώς τα μνημονιακά επιτελεία και κάνουν ακόμα προκλητικότερη την κυβερνητική προπαγάνδα εξαπάτησης για τα δήθεν οφέλη που θα φέρει η νέα συμφωνία στο Eurogroup της 24/5 για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας. Πρόκειται για τερατώδη παραμύθια που μόνο κοινοί απατεώνες μπορούν να πλασάρουν σε ένα κοιμισμένο κοινό. Γιατί αν ήταν αλλιώς οι διαθέσεις του κόσμου τότε δεν θα ήξεραν από πού να φύγουν. Ας όψονται όμως. Έχουν οι καιροί γυρίσματα.

Το νέο πολυνομοσχέδιο που έρχεται και αυτό με τη διαδικασία του κατεπείγοντος κινείται σε 5 άξονες που θα ζήλευε ο κάθε νεοφιλελεύθερος ζηλωτής της κλάσης Θάτσερ, Τζήμερου και Μητσοτάκη μαζί. Πρόκειται για ένα αίσχος, αντιγραφή των μεθόδων που εφαρμόστηκαν στην ανατολική Ευρώπη μετά την πτώση του «υπαρκτού», πλιατσικολογώντας στη δημόσια περιουσία και ό,τι είχε απομείνει σε κοινωνικές κατακτήσεις για τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα.

Κόφτης

Ο 1^ος άξονας ακούει στο όνομα «Αυτόματος Μηχανισμός Δημοσιονομικής Προσαρμογής του προϋπολογισμού της Γενικής Κυβέρνησης με σκοπό την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων που περιλαμβάνονται στο ν.4336/2015», σύμφωνα με το άρθρο 1 τροπολογίας που κατέβηκε τελευταία στιγμή, αφού πρώτα μας έλεγαν τα παπαγαλάκια του Μαξίμου ότι δεν θα περιλαμβάνεται στο πολυνομοσχέδιο. Πρόκειται για τον περιβόητο «κόφτη» περικοπής δαπανών από τον κρατικό προϋπολογισμό στο βαθμό που δεν θα επιτυγχάνονται οι στόχοι για τα εξωφρενικά πλεονάσματα που από το 2018 μέχρι το 2040 θα πρέπει να είναι 3,5% του ΑΕΠ (6,5 δις ευρώ) κάθε χρόνο. Οι μισθοί του δημοσίου και η συμμετοχή του κρατικού προϋπολογισμού στις συντάξεις ανέρχεται σήμερα κάπου στα 30 δις. Αν σκεφτούμε ότι πολλές δαπάνες εξαιρούνται από τον αυτόματο κόφτη μεταξύ των οποίων οι πληρωμές ιδιωτών που οφείλει το δημόσιο, το πρόγραμμα επενδύσεων κοκ, τότε η βασική δεξαμενή περικοπών θα είναι οι μισθοί και οι συντάξεις. Αυτό θα σήμαινε νέες περικοπές ακόμα και 20% προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι του 3ου μνημονίου που υπέγραψε η κυβέρνηση πέρσι τον 15αύγουστο. Όλα αυτά θα γίνονται στο τέλος του Μάη και στο βαθμό που η κυβέρνηση δεν βρίσκει τα ισοδύναμα για να καλύψει το στόχο του 3,5% πλεονάσματος.

Για την παρέμβαση στους κωδικούς του προϋπολογισμού που θα γίνουν οι περικοπές παρακάμπτεται η Βουλή με την έκδοση Προεδρικού Διατάγματος ως μια ακόμα «υποχρέωση που απορρέει από την ίδια τη συμφωνία». Στο βαθμό όμως που δεν βρεθούν οι κωδικοί από την κυβέρνηση τότε «θα ενεργοποιείται ο μηχανισμός δημοσιονομικής διόρθωσης με δυνατότητα παρέμβασης σε όλους τους κωδικούς, με εξαίρεση τους κωδικούς που αφορούν ευαίσθητες περιοχές» χωρίς καν… ΠΔ!!! Εδώ βρίσκεται και η ουσία του αυτόματου μηχανισμού. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση κωλυσιεργίας. Οι παρεμβάσεις θα γίνουν ούτως ή άλλως. Ακόμα μια νομοθεσία του κράτους έκτακτης ανάγκης που ακυρώνει στα ίσα τη νομοθετική εξουσία ενός από τους τρεις πυλώνες της αστικής δημοκρατίας. (Τι έγινε οπαδοί της διάκρισης των εξουσιών και της παπ…γίας του δυτικού πολιτισμού; Βγάλατε το σκασμό;) Η βουλή ψηφίζει από μόνη της την αυτοκατάργησή της. Ο ναός της… δημοκρατίας! (έχετε πολύ πλάκα τελικά) Και μάλιστα με τις ψήφους της «πρώτης φοράς αριστερά». Ελπίζουμε ότι οι βουλευτές του κυβερνώντος Σύριζα αντιλαμβάνονται ότι δεν υπάρχει κανένα άλλοθι στις πράξεις τους περισσότερο από τους βουλευτές που στις 4 Αυγούστου 1936 παρέδιδαν την εξουσία στον δικτάτορα Μεταξά και κάποιοι άλλοι 3 χρόνια νωρίτερα στον Χίτλερ. Εξυπακούεται επίσης ότι οι αηδίες περί ρύθμισης του χρέους μετά το ρεζιλίκι αυτό και της “εισόδου της χώρας σε τροχιά ανάπτυξης” δεν αποτελούν επίσης κανένα άλλοθι για τις εμετικές τους πράξεις. Επίσης όλοι αυτοί θα πρέπει να σκεφτούν όχι μόνο τι ψηφίζουν -ακόμα κι αν λένε αργότερα ότι εκβιάστηκαν- τώρα που το βαθύ κράτος συνεχίζει να τους προστατεύει, αλλά και τι θα απογίνουν όταν η κρατική ασυλία τους λήξει μαζί με την κυβερνητική τους θητεία. Είναι να αναρωτιέται κανείς αν βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία ή απλώς είναι ηλίθιοι. Όπως και να χει άγνοια σε αυτές τις θέσεις δεν αναγνωρίζεται.

Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων

2ος άξονας η ίδρυση υπερταμείου ιδιωτικοποιήσεων υπό τον επίσημο τίτλο “Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας Α.Ε.”. (άρθρα 184-209). Από την πρώτη στιγμή καθίσταται σαφές πως η «εταιρεία δεν ανήκει στο δημόσιο ή στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, όπως αυτός εκάστοτε ορίζεται, αλλά λειτουργεί χάριν του δημοσίου συμφέροντος, σύμφωνα όμως με τους κανόνες της ιδιωτικής οικονομίας». Και η διάρκειά του ορίζεται σε 99 χρόνια. Σύμφωνα με το άρθρο 196 ολόκληρη η περιουσία του δημοσίου μεταβιβάζεται χωρίς αντίτιμο στην Εταιρεία εκτός από δασικές εκτάσεις, αρχαιολογικούς χώρους και περιοχές Νατούρα. Μιλάμε για σκάνδαλο απύθμενου μεγέθους. Ο σκοπός της εταιρείας είναι η διαχείριση και η αξιοποίηση των περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου, δήθεν, “πρώτον, για να συνεισφέρει πόρους για την υλοποίηση επενδύσεων που συμβάλλουν στην ενίσχυση της ανάπτυξης και, δεύτερον, να συμβάλει στην απομείωση των οικονομικών υποχρεώσεων του Δημοσίου”. Στη μετάφραση αυτό σημαίνει ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας για να χρηματοδοτηθούν ιδιωτικά επενδυτικά σχέδια και έτσι τα λαμόγια να συνεχίσουν το ξεκοκάλισμα του δημόσιου πλούτου και 2^ον να πέσει ζεστό χρήμα στη μαύρη τρύπα του δημόσιου χρέους που σύμφωνα με το ΔΝΤ θα έχει ανέλθει το 2060 στο 300% του ΑΕΠ από 170% που είναι σήμερα. Μόνο στο διάστημα 2016-18 προβλέπεται να δοθούν για το χρέος από το ξεπούλημα τουλάχιστον 5,8 δις €.

Στο νέο ταμείο εκτός από τη δημόσια περιουσία περιέρχονται τέσσερις θυγατρικές: το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), που παραμένει πρακτικά ανεξάρτητο, το Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ), που επίσης διατηρεί την αυτονομία του και το χαρτοφυλάκιό του, την Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου Α.Ε. (ΕΤΑΔ) και τη νέα Εταιρεία Δημοσίων Συμμετοχών Α.Ε. (ΕΔΗΣ), η οποία συστήνεται τώρα για να κατέχει τις συμμετοχές του κράτους σε δημόσιες επιχειρήσεις, προκειμένου το ξεπούλημα να γίνει συντονισμένα και με ακόμα ταχύτερους ρυθμούς. Επίσης μεταβιβάζονται στην ΕΔΗΣ «αυτοδικαίως» συμβάσεις παραχώρησης εταιρειών που προβλέπονται σε ειδικό παράρτημα, το οποίο συμπληρώνεται μέχρι την τελευταία στιγμή και που σίγουρα θα είναι οι ΟΑΣΑ, ΣΤΑΣΥ, ΟΣΥ, ΕΛΤΑ, ΟΣΕ, κι ΟΑΚΑ. Είναι προφανές ότι αυτές μπαίνουν για πρώτη φορά στον κατάλογο της εξ ολοκλήρου ιδιωτικοποίησης, ενώ γίνεται λόγος για την ΔΕΗ, ΕΛΠΑ, ΔΕΠΑ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΔΑΘ ξεπουλώντας το νερό και την ενέργεια στο ιδιωτικό κεφάλαιο.

Το σκάνδαλο όμως ξεπερνάει κάθε φαντασία όταν διαβάσει κανείς τις αρμοδιότητες και τις υπερεξουσίες που αποκτά η Ανώνυμη Εταιρεία αφού της μεταβιβαστεί το σύνολο της δημόσιας περιουσίας. Πρώτα απ’ όλα τα βασικά όργανα του νέου ταμείου είναι το εποπτικό συμβούλιο, το διοικητικό συμβούλιο και οι ελεγκτές. Το εποπτικό συμβούλιο αποτελείται από 5 μέλη, τα 3 εκ των οποίων επιλέγονται από τον υπουργό Οικονομικών αλλά «κατόπιν σύμφωνης γνώμης Κομισιόν και ESM» και τα άλλα 2, μεταξύ των οποίων και ο πρόεδρός του, επιλέγονται από την Κομισιόν και τον ESM κατόπιν σύμφωνης γνώμης του υπουργού Οικονομικών. Όλες οι αποφάσεις θα λαμβάνονται «κατόπιν θετικής ψήφου τουλάχιστον τεσσάρων μελών» και με αυτό τον τόπο εξασφαλίζεται ότι δεν θα παρθεί ποτέ η λάθος απόφαση. Δεν πρόκειται για έλεγχο των δανειστών πάνω στο ταμείο όπως λέγεται. Πρόκειται για μια ακόμα δικλείδα ασφάλειας από την αστική αντεπανάσταση, ντόπια και ξένη, που λειτουργούν από κοινού. Το εποπτικό συμβούλιο θα διορίζει το Δ.Σ. που θα αποτελείται από 5-7 μέλη του οποίου επίσης ο πρόεδρος και ο διευθύνων σύμβουλος τοποθετούνται με την έγκριση του εποπτικού συμβουλίου και για να είναι τα πάντα σίγουρα ένας εκπρόσωπος που θα ορίζεται από την Κομισιόν και τον ESM θα παρευρίσκεται στις συνεδριάσεις του ως παρατηρητής. Από την ώρα που το δημόσιο παραχωρεί στην Εταιρεία το σύνολο της περιουσίας του παύει να έχει οποιαδήποτε εξουσία πάνω της. Η Εταιρεία μπορεί να τη διαχειρίζεται σαν να είναι τσιφλίκι της. Με αυτόν τον τόπο παύει και η κοινωνία να ασκεί τον οποιοδήποτε έλεγχο έστω και με όρους αστικοδημοκρατικής εκπροσώπησης. Κανένας πλέον δεν μπορεί να έχει λόγο πάνω στις αποφάσεις της Εταιρείας. Πρόκειται για ένα αίσχος -που παραβιάζει ακόμα και το Σύνταγμά τους- και ως εκ τούτου κανένας πολίτης, εργαζόμενος και κάτοικος αυτής της χώρας που έχει δικαίωμα χρήσης στη δημόσια περιουσία δεν είναι υποχρεωμένος να αποδεχτεί το νέο αυτό φεουδαρχικό καθεστώς.

«Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων»

Ο 3ος άξονας του πολυνομοσχεδίου αφορά τη μετατροπή της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων που μέχρι σήμερα υπάγεται στο Υπουργείο οικονομικών σε «Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων» από το 2017 και ο επικεφαλής της θα έχει τον τίτλο του διοικητή. Η Αρχή έχει λειτουργική ανεξαρτησία, διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια (θα έχει δικό της προϋπολογισμό) και δεν υπόκειται σε έλεγχο από κυβερνητικά όργανα, κρατικούς φορείς ή άλλες διοικητικές αρχές, ενώ ταυτόχρονα δεν υπόκειται και σε ιεραρχικό έλεγχο, από το υπουργείο Οικονομικών.

Στην πραγματικότητα το σύνολο των υπηρεσιών του Υπουργείου Οικονομικών περνάει στο έλεγχο μιας ανεξέλεγκτης αρχής. Αν δει κανείς το οργανόγραμμα του Υπουργείου αντιλαμβάνεται περί τίνος πρόκειται. Στην ΓΓΔΕ υπάγεται το 90% του οικονομικού μηχανισμού του κράτους. Όλος ο φορολογικός μηχανισμός, οι ΔΟΥ, το ΣΔΟΕ, τα τελωνεία, οι υπηρεσίες περί των ειδικών φόρων κατανάλωσης (καύσιμα, οινοπνευματώδη, καπνός), το Γενικό Χημείο του Κράτους, τα πάντα περνάνε στο έλεγχο μια αρχής φάντασμα στην οποία η εκάστοτε κυβέρνηση δεν έχει καμία εξουσία παρά μόνο για ποινικά κολάσιμες πράξεις. Το σκανδαλώδες πλαίσιο λειτουργίας καθώς και οι υπερεξουσίες της «Αρχής» συμπληρώνουν το αίσχος του υπερταμείου ιδιωτικοποιήσεων. Ο ένας στην εκτέλεση του προϋπολογισμού και τον έλεγχο των εσόδων δηλαδή των ταμείων του δημοσίου και ο άλλος στην περιουσία του. Δίπλα σ’ αυτά να θυμηθούμε και την ανεξαρτητοποίηση της Κεντρικής Τράπεζας που έχει υπό τον έλεγχό της τα νομισματικά εργαλεία και το παζλ έχει δέσει από όλες τις μεριές. Εδώ μπαίνει οριστικά ταφόπλακα σε κάθε μορφή αστική δημοκρατίας και συνεννόησης ανάμεσα στις τάξεις. Ο ρεφορμισμός όλων των ειδών μαζί και οι κάθε είδους εκπροσωπήσεις του μπορούν τώρα να κατέλθουν στον ανοιχτό τάφο που τους περιμένει με όλες τις τιμές. Δεν τους επέμεινε πια τίποτα για να πατήσουν προκειμένου να καλμάρουν τα πάθη του ταξικού ανταγωνισμού και να διαλαλήσουν τις ηλίθιες ευχές του τύπου win-win και δεν συμμαζεύεται. Ας επανέλθουμε όμως όσο κι αν είναι δυσκολεύεται κανείς να διατηρήσει την ψυχραιμία του.

Όργανα διοίκησης της Αρχής αποτελούν το συμβούλιο διοίκησης και ο διοικητής και ένας εμπειρογνώμονας από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Κατά την επιλογή του συμβουλίου διοίκησης θα μετέχουν και δύο στελέχη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Σίγα που θα λείπανε κιόλας. Όχι ότι αυτό δικαιολογεί τον οποιοδήποτε να συσκοτίζει την επέλαση της αστικής αντεπανάστασης παρουσιάζοντάς την ως εθνική τραγωδία. Επαναλαμβάνουμε, η παρουσία της ΕΕ και των δανειστών είναι ανάλογη της παρουσίας των Πρώσων στην καταστολή της Κομμούνας. Όχι για να καταληφθεί η αστική Γαλλία από τους Πρώσους αλλά για τη συντριβή του εξεγερμένου προλεταριάτου. Όσοι συνεχίζουν να μιλάνε για κατοχή το κάνουν μόνο για να κρύψουν τον ταξικό χαρακτήρα της επίθεσης, βγάζοντας λάδι την ντόπια αστική τάξη και τους πολιτικούς της εκπροσώπους που μπορούν να περιφέρονται ως εκβιαζόμενοι, κατακαημένοι και άμοιροι ευθυνών με τον ίδιο τρόπο που ο Τσολάκογλου και ο Ράλλης στην κατοχή ισχυρίζονταν ότι έκαναν υπόγεια αντίσταση στους Γερμανούς ενώ ήταν συνεργάτες στον κοινό αγώνα κατά του κομμουνισμού και για την επιβολή της ναζιστικής αστικής αντεπανάστασης σε όλη την Ευρώπη. Οι Συριζαίοι βουλευτές που θα σηκώσουν το χεράκι τους την Κυριακή δεν είναι εκβιαζόμενοι αλλά συνεργάτες στην αστική αντεπανάσταση, και ως κυβέρνηση πλέον οργανικό της κομμάτι, ανεξάρτητα αν στο τέλος η ντόπια αστική τάξη μαζί φυσικά με το ευρωπαϊκό διευθυντήριο τους πετάξει σαν λεμονόκουπες όταν θα τελειώσει η γελοία θητεία τους και αφού έχουν ξεφτιλιστεί στο άπαν.

Επανερχόμαστε όμως παρ’ αυτά.

«Ο πρόεδρος, τα μέλη του συμβουλίου διοίκησης, ο εμπειρογνώμονας και ο διοικητής, «κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους, δεσμεύονται μόνο από τον νόμο και τη συνείδησή τους και δεν υπόκεινται σε ιεραρχικό έλεγχο, ούτε σε διοικητική εποπτεία από κυβερνητικά όργανα. Το συμβούλιο απολαμβάνει προσωπική και λειτουργική ανεξαρτησία», όπως αναφέρεται ρητά στο σχέδιο νόμου. Το μόνο που μπορεί να κάνει ο εκάστοτε υπουργός Οικονομικών είναι να καταθέσει προτάσεις και να δώσει στρατηγικές οδηγίες σχετικά με τον σχεδιασμό για την υλοποίηση της κυβερνητικής πολιτικής. «Οι προτάσεις δεν μπορούν να επεκταθούν σε οργανωτικά και λειτουργικά ζητήματα της Αρχής σε θέματα του προσωπικού αυτής». Αρμόδιος για το προσωπικό είναι ο διοικητής, ο οποίος μπορεί να προάγει, να μετακινεί ή να κρίνει την επάρκεια ή ανεπάρκεια των υπαλλήλων αυτής. Ενδιαφέρον είναι το άρθρο 5 του νομοσχεδίου, στο οποίο επισημαίνεται ότι «ο υπουργός δεν δύναται για συγκεκριμένες υποθέσεις ή περιπτώσεις να καταθέσει προς την Αρχή αίτημα παροχής πληροφοριών ή να δώσει δεσμευτικές οδηγίες». (Άρθρο 5 παρ.2). Σε περίπτωση διαφωνίας του διοικητή με τον υπουργό Οικονομικών σχετικά με την φορολογική πολιτική αναλαμβάνει να δώσει λύση το συμβούλιο διοίκησης». (Καθημερινή 19/5/2016)

Απίστευτα πράγματα!!! Ο υπουργός δεν έχει πρόσβαση σε πληροφορίες που αφορούν τα δημόσια έσοδα και προφανώς στο σύστημα ΤΑΧIS, ούτε καν να προβεί σε αίτημα δεν μπορεί. Ενώ το συμβούλιο διοίκησης αποδεικνύεται ανώτερο όργανο από τον υπουργό μια εκλεγμένης κυβέρνησης. Εδώ φτάνουμε στην απόλυτη παράνοια. Ένα γελοίο ΔΣ που διορίζεται από ένα διευθυντήριο είναι ανώτερο από την κυβέρνηση και δήθεν διαιτητεύει ανάμεσα στον επικεφαλής του και τον αρμόδιο υπουργό. Όχι ότι έχουμε καμία σκοτούρα για τον κάθε υπουργό (παρόλο που η περίπτωση Βαρουφάκη έδειξε ότι οι δικλείδες αυτές που θωρακίζονται ακόμα περισσότερο έχουν τη σημασία τους σε κρίσιμες στιγμές). Αλλά μην μας λένε τώρα ότι έχουν και αστική δημοκρατία. Καραγκιόζηδες της πεντάρας. Και σεις ορφανά της ταξικής συνεννόησης και του απολεσθέντος κράτους πρόνοιας το σκασμό τώρα. Ο ρόλος σας τελείωσε εδώ. Μαζί και οι αυταπάτες που σερβίρετε για να δικαιολογείτε την ύπαρξή σας. Επανερχόμαστε όμως ξανά όσο κι αν αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο.

Η θητεία του διοικητή είναι πενταετής και μπορεί να ανανεωθεί μόνο μία φορά, και δεν πρέπει να έχει διατελέσει μέλος του ελληνικού ή του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου ή της κυβέρνησης ή των εκτελεστικών οργάνων πολιτικού κόμματος, κατά την τρέχουσα ή την προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδο. Μπορεί όμως να ήταν σύμβουλος του Θόδωρου Φορτσάκη, επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας της ΝΔ και από το 2010 Φορολογικός Σύμβουλος της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών. Μάλιστα: Αυτός είναι ο σημερινός επικεφαλής της ΓΓΔΕ Γιώργος Πιτσιλής ύστερα από την πρόσφατη αποπομπή της Κατερίνας Σαββαϊδου και για την οποία τόσο ντόρο έκαναν τα φερέφωνα των δύο πρώτων μνημονίων για να βγάλουν λίγο αργότερα το σκασμό όταν στη θέση της προσελήφθη -άνθρωπος της εμπιστοσύνης τους- και με την συμφωνία φυσικά της τρόικα ο νέος γγδε. Στις υπερεξουσίες του διοικητή πλέον της νέας «ανεξάρτητης Αρχής» θα ανήκει και ότι αφορά το εργασιακό μέλλον των υφισταμένων του λες και πρόκειται για ιδιωτική εταιρεία στην οποία παύει η ισχύς του δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα. «Η οργάνωση και διάρθρωση των υπηρεσιών της Αρχής, ο καθορισμός των αρμοδιοτήτων τους και των οργανικών θέσεων του προσωπικού αυτής, τα απαιτούμενα προσόντα των υπαλλήλων, οι κλάδοι από τους οποίους θα προέρχονται οι προϊστάμενοι των οργανικών μονάδων και η κατανομή των οργανικών θέσεων ρυθμίζονται από την Αρχή”. Ο διοικητής επιλέγει, παύει και μετακινεί προϊσταμένους κάθε επιπέδου της Αρχής, ενώ αποφασίζει τα κριτήρια και τις προϋποθέσεις πρόσληψης του προσωπικού της Αρχής, τις προαγωγές, τις μετακινήσεις και την εξέλιξή τους «κατά παρέκκλιση των κριτηρίων και τις διαδικασίες που προβλέπονται στις διατάξεις του υπαλληλικού κώδικα καθώς και κάθε άλλης ισχύουσας διάταξης», καθώς και για το μισθολογικό καθεστώς και τα μπόνους με τα οποία θα αμείβονται τα υπάκουα τσιράκια της Εταιρείας σαν να πρόκειται για ιδιωτική εισπρακτική εταιρεία της κακιάς ώρας!! Απίστευτα πράγματα και όμως αληθινά. Και με ψήφο της «αριστεράς» για να μην ξεχνιόμαστε. Λέμε τώρα.

Κόκκινα δάνεια και νέοι κεφαλικοί φόροι

4^ος άξονας η πώληση σε κερδοσκοπικά κεφάλαια όχι μόνο «κόκκινων» αλλά και ενήμερων δανείων, χωρίς καμία εξαίρεση ακόμα και των κατοικιών που έχουν αντικειμενική κάτω των 140000 ευρώ από 1/1/2018 όταν και παύει κάθε προστασία τους, επιταχύνοντας έτσι τους πλειστηριασμούς από τις τράπεζες ή τα κοράκια που θα τα αγοράσουν για να ξεζουμίσουν μέχρι θανάτου τους ήδη ξεζουμισμένους και απελπισμένους δανειολήπτες τους. Εξυπακούεται ότι το ξεπούλημα των δανείων θα προκαλέσει νέες ζημιές στις τράπεζες με αποτέλεσμα να χρειαστούν εκ νέου κεφαλαιοποίηση από το δημόσιο ίση. Αν υπολογίσουμε ότι τα κόκκινα δάνεια ανέρχονται σε 110 δις τότε μια χασούρα 25% το λιγότερο θα προκαλέσει ανάγκες κεφαλαιοποίησης σχεδόν 30δις τα οποία θα προστεθούν στο χρέος δηλαδή στις πλάτες μας.

Και τέλος ο 5^ος άξονας που περιλαμβάνει νέους κεφαλικούς φόρους με αύξηση του ΦΠΑ 1%, σταθερή τηλεφωνία 5%, συνδρομητική τηλεόραση 10%, καύσιμα 5-10%, τσιγάρα, ποτά, καφέδες 10% κλπ, αποσκοπώντας σε πρόσθετους φόρους ύψους 1,8δις που θα χτυπήσουν κυρίως τις φτωχές οικογένειες αποσπώντας από 500 μέχρι και 800 ευρώ ετησίως από το ήδη πενιχρό εισόδημά τους.

Η δήθεν ελάφρυνση του χρέους

Το Μαξίμου παρουσιάζει το νέο Αρμαγεδώνα σαν μια τεράστια επιτυχία της διαπραγμάτευσης που κάνει, έτσι ώστε να ανοίξει η συζήτηση για το χρέος. Πρόκειται για μια ακόμα απάτη. Αν πέρσι μας έλεγαν για εκβιασμούς και αυταπάτες σήμερα δεν έχουν καμία δικαιολογία. Βλέποντας ότι οι αντιδράσεις είναι εντελώς περιθωριακές νομίζουν ότι μπορούν να περιφέρουν το μακελειό ως τρόπαιο. Όμως σε ποιους απευθύνονται πλέον; Μέχρι πέρσι ο Σύριζα προσπαθούσε να πείσει τον κόσμο που τον έφερε στην κυβέρνηση για να απαλλαγεί από τα μνημόνια ότι πάλεψε με τα θηρία αλλά δεν τα κατάφερε. Τον Σεπτέμβρη ζήτησε μια 2^η ευκαιρία για κάποιο σχεδόν ανύπαρκτο παράλληλο πρόγραμμα. Τώρα όλα αυτά έχουν ξεχαστεί μαζί και οι δικαιολογίες. Ο λόγος του Σύριζα πλέον είναι μια οικτρή απεύθυνση στον οίκτο της άρχουσας τάξης. “Θα ανοίξει η συζήτηση για το χρέος” μας λέει. Ακόμα κι αν ήταν έτσι, δεν έχει πια καμιά σημασία. Η συζήτηση για το χρέος θα άξιζε αν ήταν να διασωθεί κάτι από το κράτος πρόνοιας, αν ήταν να μην ξεπουληθούν τα πάντα, αν ήταν να κρατηθούν οι μισθοί και οι συντάξεις έστω και στο επίπεδο που τις άφησαν οι Σαμαροβενιζέλοι, αν ήταν να μην ξεπουλήσουν τα πάντα από το δημόσιο. Τώρα κ. του Σύριζα γιατί να μας απασχολεί το χρέος; Για να επανεκκινήσει η οικονομία; Ποια οικονομία ρε υποκείμενα; Η οικονομία των γκάγκστερ καπιταλιστών που υπηρετείτε χωρίς ενδοιασμούς; Κάποτε ο Τσίπρας δίπλα στον Ζίζεκ και με φαντασιακό φόντο τον Τσάβες υποσχόταν ρήξεις και ανατροπές. Τώρα τρέχει σαν τον λακέ στα συνέδρια των ευρωσοσια-ληστών εκλιπαρώντας από τον Ολάντ να τον περιθάλψει στο εγγύς μέλλον. Πραγματικά η συμπεριφορά τους έχει γίνει ανυπόφορη.

Το 2016 θα καταβληθούν σε τοκοχρεολύσια 13 δις και μόνο το 4μηνο Μαΐου Ιουλίου 5 δις. Η κυβέρνηση με τα μέτρα που παίρνει ευελπιστεί να περάσει την αξιολόγηση και στις 24/5 στο Eurogroup να εγκριθεί μια δόση 8δις. Πιστεύει ότι έτσι θα κερδίσει λίγο ακόμα χρόνο και θα φέρει μια χειροπιαστή δέσμευση για το χρέος. Το χρέος όμως δεν πρόκειται ούτε να κοπεί, ούτε να ρυθμιστεί. Το ΔΝΤ ως κοινός προβοκάτορας προβλέπει ότι μετά από όλα αυτά τα μέτρα θα φτάσει στο 300% το 2060. Ακόμα και να τρολάρει δείχνει σίγουρα τις διαθέσεις. Στην πραγματικότητα δεν είναι πια το χρέος. Είναι η ίδια η αστική αντεπανάσταση που αντικειμενοποιεί το ρόλο της πίσω από κάποια διευθέτηση του χρέους. Είναι η διάλυση του προηγούμενου μοντέλου καπιταλιστικής διαχείρισης, το τέλος του κοινωνικού συμβολαίου, και του κράτους πρόνοιας. Δεν μας ενδιαφέρει αν πίσω από όλα αυτά υπάρχει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο ή απλά ο αδυσώπητος αγώνας του κεφαλαίου να εξασφαλίσει εκ νέου τις αποδόσεις του λεηλατώντας τις σάρκες της προηγούμενης διευθέτησης. Όντως το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί πλέον να αναπαραχθεί με τους όρους που το έκανε τις προηγούμενες δεκαετίες, στις συνθήκες που ακολούθησαν τον 2^ο παγκόσμιο πόλεμο. Αυτό όμως δεν είναι δικό μας πρόβλημα.

Καμία αριστερά δεν θα μπορέσει να επαναφέρει την ισορροπία εκεί που ήταν κάποτε, εμμένοντας αυτιστικά σε κάποια διαγραφή ή σε κάποια δραστική διευθέτηση του χρέους. Ας το πάρουν όλοι χαμπάρι όσο είμαστε ακόμα ζωντανοί. Ακόμα και να διαγραφεί το χρέος η εποχή της ταξικής συνεννόησης, των ρυθμισμένων εργασιακών σχέσεων, της μονιμότητας, των αδειών, των επιδομάτων, ενός κάποιου υπαρκτού ασφαλιστικού συστήματος μιας σύνταξης κάπου στα 60 και στο 100% σχεδόν του τελευταίου μισθού αν είχες 35ετία ή έστω στο 80% στη 15ετία έχει τελειώσει οριστικά. Σε λίγο θα τελειώσουν εξολοκλήρου και οι συλλογικές συμβάσεις. Το αστικό κοινοβούλιο και ο θεσμικός ρόλος των συνδικάτων που έδιναν μια αίσθηση εκπροσώπησης των από κάτω στις λειτουργίες του «ουδέτερου» κράτους τελειώνει μαζί με όλα τα υπόλοιπα. Στη θέση του αναδύεται ένα κράτος έκτακτης ανάγκης σε μόνιμη κατάσταση πολιορκίας που το βλέπουμε από τη Γαλλία του Ολάντ μέχρι τα πραξικοπήματα στην Βραζιλία και τον Βενεζουέλα που είναι σε πλήρη εξέλιξη. Οι αυταπάτες που πλασάρει η αριστερά της συνεννόησης τελείωσαν μαζί με την κυβέρνηση Τσίπρα που σέρνεται εκλιπαρώντας το έλεος του Σόιμπλε, του Γιούνκερ, του Ολάντ και του ΔΝΤ για να σώσουν το κεφάλι τους από την οργή της ελληνικής αστικής αντίδρασης για όσους διανοήθηκαν ότι μπορεί να ανακοπεί η επέλασή της.

Από δω και πέρα

Δυστυχώς τίποτα δεν προμηνύει ότι σήμερα το Σύνταγμα θα σείεται από αντιμνημονιακές διαδηλώσεις. Κάποιες λίγες χιλιάδες ίσως βρεθούν εκεί χωρίς καν να πιστεύουν ότι μπορούν να σταματήσουν τη βαρβαρότητα. Και οι περισσότεροι μπερδεμένοι χωρίς μια ξεκάθαρη προοπτική για το πώς μπορεί το κίνημα να σηκώσει ξανά κεφάλι. Όπως και να χει έστω και έτσι ο δρόμος πρέπει να μείνει ζωντανός, αλλά χωρίς άλλες αυταπάτες. Η αστική αντεπανάσταση θα περάσει και σήμερα πάνω από τα κεφάλια μας επιτυγχάνοντας μια ακόμα συντριπτική νίκη, σπέρνοντας ακόμα μεγαλύτερη απογοήτευση στο στρατόπεδό μας.

Δεν πιστεύομε ότι η υπάρχουσα αριστερά μπορεί να κάνει τη στροφή. Ίσως κάποιες ελάχιστες δυνάμεις να το καταφέρουν αφού πρώτα πειστούν ότι το κοντέρ έχει μηδενιστεί και ότι τα κεκτημένα της προηγούμενης ισορροπίας έχουν πάει οριστικά περίπατο μαζί με την εποχή που τα έφερε. Ο κόσμος της παλιάς αριστεράς μπορεί να αναστοχαστεί πάνω στα εργαλεία που έδωσε τις προηγούμενες δεκαετίες τη μάχη αλλά που δεν δουλεύουν πια. Κυρίως πρέπει να σκεφτεί πάνω στο τέλμα της ρεφορμιστικής αυταπάτης που συνέχιζε μέχρι προχθές να θεωρεί το κράτος συσχετισμό δύναμης και όχι όργανο στα χέρια της άρχουσας τάξης και εγγυητή της αναπαραγωγής των καπιταλιστικών σχέσεων εκμετάλλευσης. Θα πρέπει επίσης να σκεφτεί πάνω στα συνδικαλιστικά εργαλεία που δεν δούλεψαν όταν έπρεπε να υπερασπιστούν τα «κεκτημένα» αλλά δούλευαν φουλ όταν τα κονδύλια της εργατικής εστίας έπεφταν βροχή αλλά και όσο τα συνδικάτα ήταν ένας από τους πυλώνες της ταξικής συνεννόησης. Ενσωματωμένα πλήρως σε αυτό το ρόλο έδειξαν όλη την αδυναμία τους να διεξάγουν την άμυνα όταν τα κεκτημένα ενός αιώνα τα πήραν πίσω σε 3 χρόνια, ακόμα και όταν στην ηγεσία τους βρίσκονταν οι πιο αγνοί αδιαμεσολάβητοι και από τα κάτω αγωνιστές των παρεμβάσεων Συσπειρώσεων κινήσεων και των όμορων χώρων. Ο αναστοχασμός αυτός πρέπει επίσης να επεκταθεί και στο ρόλο του «περήφανου λαού που όρθωσε το ανάστημά του» διεκδικώντας την επιστροφή της παλιάς ισορροπίας με τον ίδιο τρόπο που οι απολυμένοι του Μάνεση (Χαλυβουργία) ζήταγαν από το αφεντικό τους να γυρίσει στα παλιά του λημέρια αντί να τον στείλουν στο διάολο μια και καλή.

Είμαστε σίγουροι ότι παρά την απογοήτευση ένα υπαρκτό μέρος του κόσμου της αριστεράς σκέφτεται ήδη πάνω σε αυτά. Και είμαστε επίσης σίγουροι ότι οι νέες γενιές που έρχονται δεν θα χρειαστεί καν να σκεφτούν πάνω σε κάτι που δεν το έχουν καν ζήσει. Ο κομμουνισμός μπορεί να επιστρέψει, όχι μόνο σαν αναστοχασμός, αλλά και σαν δύναμη κρούσης. Η εμπειρία και η συνείδηση είναι βασικά συστατικά και θα τα δώσει μια μικρή μειοψηφία που θα διασωθεί από την ήττα. Αλλά δε θα έχει καμία τύχη χωρίς τις μάχες που θα δώσει η νέα γενιά πέρα και και έξω από κάθε κοινωνικό συμβόλαιο. Σε αυτές τις μάχες τα ζόμπι της ταξικής συμφιλίωσης δεν θα έχουν να παίξουν κανένα ρόλο, ούτε το έδαφος για να αναπαραχθούν. Το κατάντημα του Σύριζα, μετά από αυτό της Δημάρ και των ποταμίσιων στελεχών του, προμηνύει το γελοίο ρόλο που τους αντιστοιχεί μαζί και το 0,8% που έλαβε στις προχθεσινές φοιτητικές εκλογές. Όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσουμε την νέα κατάσταση τόσο πιο γρήγορα θα μπούμε ξανά στην αρένα. Οι υπόλοιποι ας συνεχίσουν το λόμπινγκ στους ημιθανείς λάτρεις του «περήφανου λαού» και των «κατακτήσεων του προηγούμενου αιώνα». Αλλά ας θυμηθούν οι πάντες ότι χωρίς τον Οκτώβρη και τους μπολσεβίκους δεν θα υπήρχε κανένας 20^ος αιώνας για να πουλάνε παραμύθια τα ορφανά του Στάλιν, του Τολιάτι, του Μπερλίνγκουερ και του Μπρέζνιεφ και κάθε παρακλάδι της ειρηνικής συνύπαρξης.

Το απόγευμα της Κυριακής θα είμαστε στο Σύνταγμα χωρίς όμως αυταπάτες για ανατροπές και μητέρες των μαχών. Ούτε περιμένοντας το λαό να πάρει τη τύχη στα χέρια του. Αλλά με τη σκέψη πως το κομμουνιστικό κίνημα την επόμενη φορά θα επιστρέψει όχι για να διαπραγματευτεί, αλλά να ισοπεδώσει τους δυνάστες (και όχι μόνο τους δανειστές) και το σάπιο σύστημά τους. Έτοιμο αυτή τη φορά να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν για την επόμενη μέρα στέλνοντας το καπιταλιστικό χάος στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.

Πηγή: avantgarde2009