Από τον παραλογισμό στην τραγωδία;

Οσοι ζουν ή έστω παρακολουθούν τις εξελίξεις στην Ελλάδα γνωρίζουν πλέον καλά τι σημαίνουν εκφράσεις όπως «κρισιμότητα των στιγμών», «κλίμα έντασης», «ανατροπή των δεδομένων» ή «οριακή κατάσταση». Από τη Δευτέρα σ’όλα αυτά, και μάλιστα σε μια παροξυστική τους μορφή, έρχεται να προστεθεί κάτι καινούργιο: το παράλογο.

του Στάθη Κουβελάκη
Η λέξη μπορεί να φαίνεται περίεργη ή βαριά. Πώς αλλιώς όμως να χαρακτηρίσουμε την πλήρη αντιστροφή του νοήματος ενός συγκλονιστικού γεγονότος όπως το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, ώρες μόνο μετά το πέρας του και μάλιστα από τους ίδιους τους πρωτεργάτες του; Πώς να εξηγήσουμε ότι οι κκ. Μεϊμαράκης και Θεοδωράκης, δηλαδή οι επικεφαλείς του στρατοπέδου των (κατά κράτος) ηττημένων, να έχουν γίνει οι εγκεκριμένοι εκφραστές της γραμμής που ακολουθεί η ελληνική πλευρά και να περιφέρονται δεξιά και αριστερά θέτοντας τους όρους τους; Πως είναι δυνατό ένα σαρωτικό «όχι» στη συνέχιση των μνημονιακών πολιτικών λιτότητας να «ερμηνεύεται» ως πράσινο φως για ένα νέο μνημόνιο; Και για να το πούμε με όρους κοινής λογικής, αν ήταν να υπογραφεί κάτι ακόμη χειρότερο και δεσμευτικότερο από τις προτάσεις Γιουνκέρ προς τι το δημοψήφισμα ή μάλλον προς τι η μάχη του «όχι» και, φυσικά, προς τι η σαρωτική της επικράτηση;

Η αίσθηση του παράλογου δεν απορρέει όμως από αυτήν την ακαριαία αντιστροφή της δυναμικής της κατάστασης αλλά κυρίως από το γεγονός ότι όλα αυτά γίνονται «σαν να μην έχει συμβεί τίποτε», σαν να ήταν το δημοψήφισμα κάτι σαν συλλογική παραίσθηση, που διαλύεται απότομα και μας αφήνει απερίσπαστους να συνεχίσουμε μ’αυτό που κάναμε πριν. Επειδή δεν γίναμε όμως όλοι Λωτοφάγοι, ας μας επιτραπεί να αναφερθούμε εν συντομία σε όσα συνέβησαν στον απίστευτα πυκνό χρόνο των τελευταίων ημερών.

ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ

Να είσαι παράνομος και να κρύβεσαι, λογικό. Να επιμένεις όμως ότι είσαι νόμιμα εκλεγμένος στην εξουσία και να κρύβεσαι είναι ολίγον παράλογο. Γι’ αυτό, δε μπορούμε να αντιμετωπίσουμε λογικά την κυβέρνηση. Πρέπει να βρεθεί άλλος τρόπος. Δε μπορείς να αντικρούσεις κάποιο από τα «επιχειρήματά» τους με τη λογική. Δε μπορείς να αντιληφθείς με τη λογική τις κινήσεις που κάνουν, τα όσα λένε.

Κρύβονται από τη λογική, από την πραγματικότητα, από τις εκλογές κι από τον λαό. Διαδίδουν ότι είναι νόμιμη κυβέρνηση, αλλά καταγγέλλουν τις εκλογές. Επιμένουν ότι το δικαίωμα να καταστρέφουν τη χώρα τούς το έδωσε ο λαός, όμως στον λαό δεν απευθύνονται. Ψιθυρίζουν ότι υπερασπίζονται τα συμφέροντα των πολιτών, όμως κρύβονται από τους πολίτες. Κυβερνούν κρυμμένοι ως παράνομοι. Και ως παράνομους ήρθε η ώρα να τους αντιμετωπίσουμε, τώρα που η λογική δε βρίσκει χώρο να σταθεί.

Πριν μόλις 5 ημέρες η Ντόρα Μπακογιάννη ρωτήθηκε «Αν θα περάσουν από τη Βουλή τα νέα μέτρα». Η κ. Μπακογιάννη απάντησε λέγοντας: «Από τη στιγμή που έχουμε φτάσει στο τέλος της διαδρομής, δεν μπορούμε να τα τινάξουμε στον αέρα. Και αν θέλετε, προτιμώ να πέσω ηρωικώς, από το να πέσω ξεφτυλισμένη». Πριν μόλις 7 ημέρες ο ευρωβουλευτής της ΝΔ Γιώργος Κύρτσος δήλωνε «Ας υπογράφαμε λιγότερα, αλλά αυτά που υπογράψαμε, πρέπει να τα εφαρμόζουμε».

Πού βρίσκεται, λοιπόν, η διαπραγμάτευση σε όλο αυτό; Τι μπορεί να διαπραγματευτεί ο πρόεδρος ενός κόμματος από τη στιγμή που το κόμμα του δηλώνει ότι δεν πρέπει να διαπραγματευτεί τίποτα κι ότι πρέπει να αποδεχτεί τα πάντα; Σε ποια λογική στηρίζεται η πολιτική μιας συγκυβέρνησης από τη στιγμή που ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ δηλώνει ότι το μεγάλο πρόβλημα στις διαπραγματεύσεις με την Τρόικα είναι το δημοσιονομικό κενό ενώ ο πρόεδρος του συγκυβερνώντος ΠΑΣΟΚ δηλώνει ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ;

Πόσο λογικά να αντιμετωπίσεις το γεγονός ότι ενώ ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ δηλώνει ότι το πρόβλημα είναι το δημοσιονομικό κενό, έρχεται ο Άδωνις Γεωργιάδης να δηλώσει ότι «Για την αύξηση του ΦΠΑ στα ξενοδοχεία φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν συμφωνεί στην προεδρική εκλογή» και εντελώς συμπτωματικά ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ και ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι το ίδιο πρόσωπο; Αυτόν τον διχασμό πώς μπορείς να τον αντιμετωπίσεις με τη λογική;