Δύο άνθρωποι που σημαίνουν πολλά ο ένας για τον άλλο δημιουργούν έναν κόσμο, συστήνουν έναν κόσμο, που υπάρχει μόνο όσο «είναι» μαζί. Όσο Είναι, δηλαδή. Ο κοινός χρόνος τους μετασχηματίζεται σε κοινό τόπο τους και οι σκέψεις του ενός για τον άλλο γίνονται η ιστορία του τόπου αυτού. Δύο άνθρωποι που σημαίνουν πολλά ο ένας για τον άλλο, όταν αγγίζονται, καθηλώνουν τον κόσμο για πάντα στην Άνοιξη
του Αντώνη Ανδρουλιδάκη
Ο κόσμος αυτός έχει τις δικές του λεωφόρους, τα δικά του δίκτυα επικοινωνίας, τις δικές του θάλασσες, τα δικά του χάρτινα καράβια, το δικό του ουρανό, τις δικές του Κυριακές, τα δικά του μεσημέρια, το δικό του κόκκινο, τη δικιά του «γλώσσα», το δικό του χώμα, τα δικά του κρουασάν και τις δικές του φράουλες. Δεν έχει μπάτσους, δεν έχει δικαστές, δεν έχει γραφειοκρατία, δεν έχει θεσμούς, δεν έχει στρατούς, δεν έχει, ούτε καν καλώς εννοούμενα, συμφέροντα κι ακόμη δεν έχει δημοσιογράφους, ούτε βέβαια τηλεόραση.
Σ’ αυτόν τον τόπο, ο χρόνος γίνεται χώρος, επιβεβαιώνοντας το χωροχρονικό συνεχές. Κάπως έτσι και η Ιστορία ενός Τόπου, ίσως δεν είναι τίποτα περισσότερο, παρά οι σκέψεις που κάναμε ο ένας για τον άλλο. Κάπως έτσι, και η Ιστορία ενός Τόπου δεν είναι τίποτα περισσότερο, παρά οι σκέψεις που κάναμε για τη θάλασσα, το κόκκινο χρώμα, τον ουρανό, τα μεσημέρια, τα κρουασάν και τις φράουλες.
Με τον καιρό, ακροπατώνταςστην αμοιβαία εμπιστοσύνη τους, οι δύο αυτοί άνθρωποι αρχίζουν να αποδέχονται τον κόσμο-δημιούργημα τους, σαν πραγματικό. Ίσως, σαν τον μόνο πραγματικό κόσμο. Η αμοιβαία εμπιστοσύνη τους χαράζει τα σύνορα της χώρας τους. Μερικοί,μάλιστα, παύουν πια να ανησυχούν για τον τυχόν χωρισμό τους,γιατί ξέρουν ότι θα ζήσουν για πάντα ο ένας μέσα στον άλλο.Κάπως έτσι, η Χώρα μας είναι ο Έρωτας μας κι ο Έρωτας μας γίνεται ο καινούργιος κόσμος μας.
Μια σχέση με έναν άλλο άνθρωπο είναι μια χώρα που δεν νιώθουμε μόνοι. Είναι ο τόπος όπου μπορούμε να είμαστε ένα ιδιαίτερο κομμάτι του εαυτού μας, εκείνο το ιδιαίτερο κομμάτι του εαυτού μας, όπου όταν κάτι πάει στραβά, ο άλλος ενδιαφέρεται, το ίδιο όπως κι εμείς, για να διορθώσει τα πράγματα. Κάπως έτσι, η Χώρα μας είναι εκείνος ο τόπος όπου δεν φοβόμαστε να αποκαλύψουμε εκείνο το κομμάτι του εαυτού μας που «κλωτσάει» μέσα μας και που, στα σίγουρα, αν κάτι δεν πάει καλά, κάποιοι θα είναι εκεί να «βάλουν ένα χέρι».
