Λεβέντες

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Είναι πολύ συνηθισμένο, στις μέρες της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου (1973), να ακούς συζητήσεις για τους… μπαχαλάκηδες.

‘Οχι, αλήθεια.


Η επέτειος του Πολυτεχνείου σε κάποιους δεν ξυπνάει ιστορικές μνήμες, αλλά τους δίνει την ευκαιρία να καταδικάσουν τα έκτροπα και τη βία -φυσικά, όχι την κρατική.
Φαντάζει λίγο υποκριτικό και ηλίθιο.


Να αγανακτείς για εκείνους που σπάνε τα μαγαζιά -απαιτώντας με λύσσα την τιμωρία τους- αλλά, όταν κάποιοι άλλοι φοράνε λουκέτο στα ίδια μαγαζιά, εκεί δεν τρέχει τίποτα.
Δεν μας πειράζουν οι άδειες βιτρίνες, παρά μόνο αν κάποιος τις σπάσει με πέτρα.
Δεν μας πειράζουν οι ξενέρωτοι και απάνθρωποι δρόμοι, παρά μόνο αν κάποιος τους πετάξει μολότοφ.


Δεν μας πειράζουν οι κενές μας ζωές, παρά μόνο όταν κάποιος φωνάζει «ζωή θέλω, όχι μόνο επιβίωση».


Δεν ήμουν ποτέ της γνώμης ότι το σημερινό αναρχικό κίνημα ξέρει τι κάνει, αλλά δεν θα δώσω και εύσημα στους ανύπαρκτους νοικοκυραίους που περιμένουν να πέσει το σύστημα με ευχέλαια και προσευχές.


Αν και ομολογώ, πως εδώ που είμαστε, δεν μου κάνει πια τίποτα εντύπωση.


Εξάλλου, είναι ξεκάθαρο πως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι.
Ελευθερία είναι να ζεις με τους δικούς σου όρους.


‘Οχι με τους όρους των αγορών.


Ελευθερία δεν είναι να περιμένεις να σκίσει τα μνημόνια ο Αλέξης ή ο Κούλης.
Αυτό κάτι άλλο είναι.


Οπότε, το μήνυμα της εξέγερσης παραμένει επίκαιρο και στις μέρες μας, απλά αντηχεί πλέον σε τοίχους και ντουβάρια.

Ποιο Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία;


Μνημόνια μέχρι να παγώσει ο ήλιος.


Κάποιοι, λοιπόν, προτιμούν να μιλάνε για σπασμένες βιτρίνες, καμμένες σημαίες και φλεγόμενα μπουκάλια.


Για το «ψέμα» με τους νεκρούς της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.


Για τους μπαχαλάκηδες που δεν θέλει τάχα μου να πιάσει η ΕΛΑΣ.


Για τον Τραμπ, την Κλίντον και τον Ομπάμα.


‘Εβλεπα τη φωτογραφία από το Μαξίμου με τον Ομπάμα, τον Αλέξη στα δεξιά του και δεξιά του Αλέξη ένας ρασοφορέμενος παππούλης -ο πρώτος ιεράρχης της χώρας- και αριστερά του Ομπάμα, ο Προκόπης και -αριστερά του Προκόπη- ο Πρόεδρος της Βουλής.


Πολύ ωραία εικόνα.


Αυτή είναι η Ελλάδα σήμερα.


Αυτή θέλει να είναι η Ελλάδα σήμερα.


Αυτή, ίσως, ήταν πάντα.


Πού ήταν εξάλλου οι περισσότεροι ‘Ελληνες τον Δεκέμβρη του 1973, μετά το Πολυτεχνείο;
Αλλά μην κοιτάμε το χθες, ας πούμε που είναι οι περισσότεροι ‘Ελληνες σήμερα.


Πουθενά.


Παρατηρητές.


Ραγιάδες που σπάζονται με όσους καίνε σημαίες, αλλά δεν έχουν πρόβλημα να τις βλέπουν στο ίδιο δωμάτιο, στο μέγαρο Μαξίμου, με εκείνους που τις κατουράνε καθημερινά.
Εντάξει, μεγάλη βλακεία οι σημαίες και όλα τα σύμβολα που συμβολίζουν πόσο πίσω είναι ακόμα η ανθρωπότητα.


Αλλά τουλάχιστον να υπάρχει και μια κάποια λογική αλληλουχία στους συμβολισμούς.
Ούτε αυτό, ότι εγκεφαλικό κύτταρο υπήρχε στη χώρα, έχει πάει πια περίπατο.


Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι καμιά χώρα δεν μπορεί να είναι προτεκτοράτο, αν δεν έχει και δούλους.


Οι περισσότεροι ‘Ελληνες, τελικά, είναι πιστά σκυλιά στα αφεντικά τους.


Πραγματικά, πιστεύω, πως θα βγει κάποτε με το πούρο ο τρισέγγονος του Μητσοτάκη και θα λαμπαδιάσει άθελά του την ελληνική σημαία.


‘Η πως θα βγει τρέχοντας στον μαραθώνιο της Αθήνας ο εγγονός κάποιου ολιγάρχη, σκεπασμένος με την ελληνική σημαία -όπως οι ολυμπιονίκες-, και θα την τσαλαπατήσει, με αποτέλεσμα να την σκίσει.


Και θα βγει που λες στο κανάλι να δικαιολογηθεί και θα πει «το έκανα, επειδή είμαι αναρχικός».
Και θα τους χειροκροτάνε τα χάπατα από κάτω γιατί τα έβαλαν με το σύστημα.


‘Ατιμο και αυτό το σύστημα, κομπανιέρο.


‘Εχουν πάθει όλοι το σύνδρομο της Στοκχόλμης.


Σε ξεσκίζει ο άλλος όλη μέρα και το βράδυ κάνεις τον Σουηδό.


Πιστεύω μάλιστα πως δεν θα έρθει κανένα μεγάλο ΜΠΑΜ ουρανοκατέβατο, ως επιβεβαίωση αυτών που λέμε.


Η ζωή είναι πολύ πιο σκληρή.


Απλά θα βλέπεις μια χώρα που αργοπεθαίνει μέρα με τη μέρα, μαζί με τους κατοίκους της.


Και θα αργοπεθαίνεις μαζί της.


Με όλο και λιγότερο ψωμί, παιδεία και ελευθερία.


Και ο Ελληνάρας για όλο αυτό που ζει, το μόνο που έχει να πει στην επέτειο του Πολυτεχνείου είναι ότι έπρεπε να είχαμε έναν Παπαδόπουλο ή πως τα κωλόπαιδα που καίνε την Αθήνα πρέπει να μπουν στην φυλακή.


Για τη δικιά του καθημερινή φυλακή, κουβέντα.


Καλά ούτε που με νοιάζει πλέον.


‘Αλλωστε, οι δούλοι βρίζουν τους ελεύθερους ανθρώπους και υμνούν τους δεσμοφύλακες τους, γνωστό αυτό.


Και της φυλακής τα σίδερα είναι για τους λεβέντες, που έλεγε και το τραγούδι.


Λεβέντες οι σημερινοί ‘Ελληνες.


Λεβέντες.


Τους έχουν πάρει τη χώρα και συνεχίζουν να λένε τις ίδιες παπαριές, ανάλογα και την περίσταση, για να υπάρχει «ποικιλία».


Με εκτίμηση
Άρης


(Αγαπητέ Άρη, ζούμε στην εποχή που μοιάζει να μην έχει σημασία τίποτα. Το να σου έχουν πάρει τη χώρα σου και να σοκάρεσαι από το κάψιμο της σημαίας της χώρας σου, είναι πάρα πολύ αστείο και κάποιος θα πρέπει να το πει στους σοκαρισμένους. Κάηκε όλη η χώρα, ποιος την γ@μάει τη σημαία; Σημαία δεν είναι το πανί από πάνω, αλλά το κορμί από κάτω που κρατάει τη σημαία. Και το χάσαμε το κορμί, πατριώτη. Άλλωστε, τα προτεκτοράτα δεν έχουν σημαία. Βέβαια, και οι άλλοι που καίνε τη σημαία του προτεκτοράτου το 2016, μου θυμίζουν παιδιά που δεν τα χάιδευαν μικρά και προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή επειδή θέλουν αγάπη. Άρη, η Ελλάδα έχει αρχίσει να μυρίζει και η αρρώστια εξαπλώνεται. Να γράφεις, για να μου κάνεις παρέα. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)


Πηγή: pitsirikos