Γελαδερόν

by ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ

Όταν γελάμε με μια μαϊμού, μια γάτα ή ένα σκύλο, γελάμε διότι αναγνωρίζουμε στις εκφράσεις τους κάτι ανθρώπινα κωμικό. Βλέπουμε τον εαυτό μας, έναν κόσμο αστείο αλλά υπέροχο.

Γελάμε με τα παθήματα των άλλων όπως και οι άλλοι γελάνε με τα δικά μας παθήματα.

Το γέλιο είναι υγεία όπως και η μαλακία. Το γέλιο ανήκει σ’ εκείνους που το προκαλούν, το ασκούν ή το υφίστανται. Το γέλιο δεν είναι χάπι ή υπόθετο να το πάρεις με πρόγραμμα όπως οι δυστυχισμένοι αμερικανοί μετά τη δουλειά.

Πολλές τραγωδίες προκαλούν γέλιο. Οι θεατές ξεσπούν με τρανταχτά γέλια όταν η υπερβολή ξεχειλίζει και γίνεται διδακτική βλακεία.

Τα θεάματα και δη τα κωμικά γίνονται για μια εύπορη τάξη που δεν τα καταφέρνει να γελάει με τον εαυτό της αλλά πηγαίνει στο θέατρο ή στο σινεμά για να γελάσει με τη διακωμώδησή της.

Αυτή τη δουλειά έκανε ο Αριστοφάνης. Διασκέδαζε την τάξη που δεν μπορούσε να γελάσει στο σπίτι της και να ευχαριστηθεί αλλά πλήρωνε τον οβολόν της για να γελάσει. Χρειαζόταν κάποιον που θα γινόταν κωμικός και θα μπορούσε να τσαλακωθεί.

Σκεφτείτε πόσο γέλιο προκαλεί σε μερικούς το κλάσιμο του κωμικού ηθοποιού στη σκηνή αλλά το κλάσιμο εντός της οικίας δεν φέρνει γέλιο αλλά γκρίνια και μπόχα.

Σκεφτείτε πόσο γέλιο προσφέρει το τραύλισμα του ηθοποιού στη σκηνή αλλά αν τραυλίζει το αγγελούδι μας είναι ντροπή.

Δυστυχώς το γέλιο περιχαρακώθηκε στο θέαμα. Μόλις κλείσουμε την τηλεόραση μετά την κωμωδία-συνήθως την αμερικάνικη για μην ξεχνάμε και τις ρίζες μας απ’ το μακρινό Αϊντάχο- πέφτουμε με τα μούτρα στα τσιγάρα τα ποτά και τα γουρουνόπουλα.

Γινόμαστε πάλι καταθλιπτικοί και σοβαροί. Μα οι άνθρωποι που μπορούν και γελούν χωρίς υποκατάστατα είναι υγιείς. Πραγματικά υγιείς κι ας έχουν ζάχαρο ή αρτηριακή πίεση.

Βεβαίως το γέλιο απαιτεί συντροφικότητα. Στο λεωφορείο ή στο βαγόνι του τραίνου, στο καφενείο ή στη δουλειά πολλές φορές οι συμπεριφορές μεταλλάσσονται, συμπαθητικά και εξομολογητικά λέγονται ιστορίες και ακούγονται γέλια. Μα για να μετάσχει κι ο ακριανός και ο διπλανός και ο άλλος θα πρέπει να μπει στο κλίμα, να τον δεχτούμε στην ομήγυρη.

Ο γελαστός άνθρωπος επωμίζεται τα αποσιωπημένα αίσχη των σοβαρών και των αγέλαστων.

Το γέλιο είναι η έσχατη εκδίκηση των μηδαμινών απέναντι στη θεολογική πρωτοκαθεδρία των προσωπείων.

Όποιος δεν μπορεί να γελάσει με τη μούρη ενός αρχιεπισκόπου, που, φορά στο κεφάλι του μια χρυσοποίκιλτη καμινάδα, τουτέστιν την αρχιερατική μήτρα που ο όγκος της ισούται με τον όγκο του μουνιού της όρκας ή με το ψεύτικο χαμόγελο ενός πολιτικάντη που μοιάζει με τον ξυρισμένο κώλο του Γκαστόνε, δημοφιλούς τραβελίου απ’ το Αμστελόδαμο, ε, είναι σοβαρός άνθρωπος. Ένδοξος απόγονος σφιχτοκούραδου χουντικού γυμνασιάρχη.

Πηγή: dromos