ΠΟΣΕΙΔΩΝΙΑ 2016: Άρτοι κ θεάματα

Ή αλλιώς Πριβέ Πάρτυ,  business cards και ένας μαραθώνιος.. όλα με φόντο την ελληνική/ελληνόκτητη (?) ναυτιλία..


Από τους Μπλουζ Μπράδερς


«Δύο χρόνια τρως αγγούρι και στα Ποσειδώνια είσαι μούρη» (Αγνώστου Στελέχους Ναυτιλιακής)


Περίμενες δυο χρόνια υπομονετικά να έρθει αυτή η στιγμή, η εβδομάδα ΣΟΥ, οι πέντε ημέρες που θα διακριθείς επιτέλους από το υπόλοιπο υπο-αμοιβόμενο εργατικό δυναμικό της χώρας, η ώρα που ΕΣΥ ξεχωρίζεις από το σωρό των απλών υπαλληλίσκων γιατί ΕΣΥ φίλε μου δουλεύεις στη περήφανη ελληνική, ελληνόκτητη (ποιο τελικά είναι το σωστό?) ναυτιλία.


Μπήκε ο Μάιος κ κάτι άναψε μέσα σου..
Στα μέσα του μήνα ήρθε και η πρώτη πρόσκληση για  πριβέ πάρτυ στην αθηναϊκή Ριβιέρα (μη χέσω) και τότε αισθάνθηκες ικανοποίηση για την αναγνώριση ΣΟΥ από την ανφάν γκατε που έχει πλάσει το σάπιο σου το κεφάλι..


Έκανες πηγαδάκια με τους συναδέλφους σου στα φουαγιέ της, εισηγμένης ΣΟΥ εις τας Νέας Υόρκας, εταιρείας για το πώς θα μοιράσετε τις προσκλήσεις, πως θα καβατζωθείτε απρόσκλητοι και ποιο πάρτυ θα έχει τις πιο τσίτσιδες βίζιτες..

Δε θυμάσαι όμως, φίλε μου καλέ, τι έκανες ακριβώς ένα χρόνο πριν.. στο ίδιο φουαγιέ ήσουν, εκείνη τη φορά όμως τρομοκρατημένος, χεσμένος κ ανήσυχος με το μέλλον της χώρας, τα capital controls, εκείνον το μαλάκα τον Τσίπρα που εξαιτίας του έφτασες εκεί.. μεταξύ μας, βέβαια, αρχίδια προβληματισμένος ήσουν.. φοβόσουν μη σου χαλάσει το γλυκό, μη χαλάσει η μοιρασιά κ πάρεις μια από τα ίδια τρία της Ευρώπης που παίρνουν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι σε άλλους τομείς, βολεμένε δούλε..


Δε θυμάσαι τα μυστικά μίτινγκ που έκανε ο ‘Όμιλός σου με αντικείμενο τη φυγή από τη χώρα που τόσο πολύ αγαπούν οι εφοπλιστές – μπαμπάδες σου.. ναι τότε, που φοβόσουν ότι δε θα είσαι από τους λίγους και εκλεκτούς που θα ακολουθήσουν την εταιρεία σε νέα μέρη εξωτικά.. τότε που έπαιρνες τηλέφωνα και ρωτούσες έντρομος αν θα χρειαστεί να ακυρώσεις τις διακοπές σου τελικά..
Δε θυμάσαι τα non papers από τις διοικήσεις των ναυτιλιακών που ανακοίνωναν την ίδρυση της νέας έδρας της εταιρείας σε εκείνο το νησάκι, την Κύπρο λίγο πιο νότια από εδώ.. ξεχνάς ή είσαι τεράστιος και συγχωρείς, γιατί ναι ρε διάολε όπως γράφεις συχνά στο διαδίκτυο είσαι so proud για την εταιρεία σου..


Αντίθετα βέβαια θυμάσαι να μοιράζεσαι εβδομαδιαίως πως τις Δευτέρες “you are feeling blue” και δε μπορείς να σηκωθείς διάολε για δουλειά και τις Παρασκευές είσαι έτοιμος για τρελά σουκού με σκόνες και μπέλβε στη Γλυφάδα.. υπάρχουν όμως και κάποιοι που ξέρουν ότι τις Δευτέρες απλά σε χέζει ο προϊστάμενος σου ρε νούμερο γιατί το τρελό σου το σουκού δεν τσέκαρες τα μέιλ σου..
Ωστόσο τα φουσάτα πέρασαν για σένα και την Ελληνική Ναυτιλία που ποτέ δε πεθαίνει και για την ώρα οι εφοπλιστές στηρίζουν ακόμα έμπρακτα (!?) την οικονομία της χώρας που τόσο λατρεύουν, οπότε μπορείς και συ να επανέλθεις στους κανονικούς ρυθμούς του λακέ που είχες συνηθίσει εδώ και χρόνια… Εσύ δηλαδή, μιας και 2 στις 10 μικρές ναυτιλιακές ψιλο-βάρεσαν κανόνι, άλλες μετακόμισαν στη Κύπρο κ άφησαν άλλους wannabe CEOs, CFOs όπως του λόγου σου στο ταμείο ανεργίας.. αλλά μακριά από τον κώλο μας σωστά;


Έτσι λοιπόν, ενώ ένα χρόνο αναπαυόσουν από τα άγχη του περσινού καλοκαιριού και η χώρα (ή μήπως η ΕΕ;) έκανε το χατίρι και δε πείραξε τους «μπαμπάδες» σου, πας λοιπόν και μου τρέχεις το μισό Πειραιά προς χάριν και τέρψη των εφοπλιστάδων για το μέγα διακύβευμα που ταλανίζει τη χώρα «ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΝ ΤΑ ΠΟΣΕΙΔΩΝΙΑ ΣΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΤΟΥΣ ΕΔΡΑ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ»


Εν ολίγοις το συντομότερο που θα κατανοήσεις το “the below”, (βλέπεις μιλάμε την ίδια γλώσσα), τόσο το καλύτερο για σένα για να αποκτήσεις επιτέλους, αυτό το οποίο λείπει από το μεγαλύτερο ποσοστό των πολιτών αυτής της χώρας, ταξισυνειδησία..

Η ναυτιλία αποτελεί βιομηχανία εντάσεως κεφαλαίου. Τα πλοία αποτελούν περιουσιακά στοιχεία που απαιτούν μεγάλα κεφάλαια. Μια χώρα με ανεπαρκές κεφάλαιο μπορεί να εισχωρήσει στη ναυτιλία με εξαιρετική δυσκολία. Μια χώρα ωστόσο με περιορισμένο κεφάλαιο αλλά αφθονία εργατικού δυναμικού (βλέπε το τομάρι σου) μπορεί να επιτύχει να είναι ανταγωνιστική εφόσον ο παράγοντας εντάσεως εργασίας μπορεί να υπερκαλύψει την απουσία του κεφαλαίου[1].

Τσίμπα λοιπόν μια αρμαθιά business cards, τύπωσε το ταμπελάκι σου και δείχνε το σαν μετάλλιο Ολυμπιάδας σε κάθε περίπτερο μέσα στο εκθεσιακό για τσάμπα finger-food και αναμνηστικά power-bank με φωτάκι led και δόνηση. Την ώρα, βέβαια που εσύ θα χαριεντίζεσαι στα περίπτερα και τα κοκτέιλ πάρτι με κάποια γλάστρα συνάδελφο σου, η οποία ατύχησε με το «χάιερ μάνατζμεντ» και ξέμεινε μαζί σου, το πραγματικό παιχνίδι παίζεται αλλού, στα πίσω τραπέζια όπου ανταλλάσσονται τα φάκελα κ όχι οι καρτούλες..


Ναι χαρτογιακά φίλε μου,  αυτή η έκθεση – γιορτή είναι δική σου, δική σου δεν είναι και η ναυτιλιακή;


ΥΓ. Αγαπητέ δήθεν αριστερέ των Εξαρχείων και του ΠαΠει, φαντάζομαι οι σύντροφοί σου θα είναι περήφανοι για την παράτα σου προχθές στο μαραθώνιο στον Πειραιά.. Vive la revolution, vive le salon de bricolage..


[1] σε ελεύθερη απόδοση από “Leadership in World Shipping: Greek Family Firms in International Business, Theotokas, I., Harlaftis, G. )


Πηγή: nostimonimar