Αν για κάθε πνευματικό φελλό, που πλέει εν τρικυμία σε πελάγη κοινωνικής αποσύνθεσης, τσεπώναμε δυο μπακιρένια κέρματα, όχι μόνον τους διεθνείς τοκογλύφους θα ξοφλάγαμε, αλλά, θα βάζαμε κάβα και για διακοπές στο ηλιόλουστο Ακαπούλκο. Αυτό είναι μια μαύρη αλήθεια.
Μια άλλη αλήθεια, ομοίως μελανή, αποτελεί το γεγονός πως όποιος θέλει να υποδυθεί τον ρόλο του φελλού-περσόνας, της βιομηχανίας θεάματος, ας γνωρίζει καλά πως είτε, όταν περάσει η «μπογιά» του στο «πόπολο», είτε γιατί (όπως στην προ ημερών περίπτωση του γνωστού(;) λαϊκού αοιδού) εγκαταλείψει τα εγκόσμια, οι πρώτοι που με περισσή αγριότητα θα τον κανιβαλίσουν έως το μεδούλι, προς άγραν κέρδους, θα είναι οι ίδιοι που τον «ανέδειξαν»∙ δισκογραφικές πολυεθνικές, κανάλια κι έτερες «προσωπικότητες» του απανταχού εκμαυλισμού της ανθρώπινης υπόστασης.
Υπάρχει, ίσως, ένα εν μέρει αθέατο όριο ξευτίλας και σήψης, το όποιο, όταν ξεπερνιέται καταφανώς από κάποιους, σε κάνει να σαστίζεις βουβός εμπρός στο κτηνώδες της εικόνας∙ δεκάδες κινητά τηλέφωνα, εν είδη καμερών, να «απαθανατίζουν» τον νεκρό νεαρό αοιδό, μέσα στο φέρετρο, συμπεριφερόμενοι λες κι ο εν λόγω τραγουδιστής ήταν ακόμη εν ζωή στην πίστα σκυλάδικου της παραλιακής. Ελλάς, ελλήνων, τσιφτετελιστών.
Ο (μόνιμα) δικτυωμένος άνθρωπος ξαναχτυπά. Νεκρόφιλοι και Σία στο τηλεοπτικό-διαδικτυακό μεϊντάνι αλαλάζοντες, για μια χούφτα νούμερα τηλεθέασης. Τα Νούμερα.
Δεν αξίζει να μακρηγορήσουμε. Το βίντεο που ακολουθεί, στον αντίποδα των άνωθι, παρουσιάζει την άποψη ενός φωτισμένου δασκάλου, για το ποια οφείλει να είναι η στάση ενός ανθρώπου (κι όχι ενός αυτό-εξευτελισμένου ανδράποδου), εμπρός στο αναπόδραστο του θανάτου προσφιλών του προσώπων.
Αναρχική συλλογικότητα Πυργῖται
Πηγή: anarchypress
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου