Εξαιρετικά αποκαλυπτική ήταν πρόσφατη ανακοίνωση της Γιούροστατ (26/2015) (εδώ το σχετικό έγγραφο) που για πρώτη φορά συγκέντρωσε και παρουσίασε το κρυφό χρέος των κρατών μελών της ΕΕ.
ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ
Πρόκειται για υποχρεώσεις που, όπως εξηγεί η ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία, δεν συνυπολογίζονται ακόμη στο χρέος, είναι ωστόσο πιθανό να συμβεί στο μέλλον. Περιλαμβάνουν τρεις κατηγορίες υποχρεώσεων: εγγυήσεις του δημοσίου, υποχρεώσεις που συνδέονται με συμπράξεις δημόσιου κι ιδιωτικού τομέα οι οποίες δεν έχουν εγγραφεί στον προϋπολογισμό και υποχρεώσεις επιχειρήσεων του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
222% το χρέος της Γερμανίας!
Εδώ φυσικά θα μπορούσε κανείς να αντιτείνει ότι ο κίνδυνος να μην πληρωθεί το αφανές χρέος και να μετακυλισθεί στο δημόσιο είναι ένα σενάριο τόσο μακρινό και υποθετικό που δεν αξίζει καν να το συζητάμε. Δεν είναι έτσι! Το σχετικό ρεπορτάζ των Financial Times στις 11 Φεβρουαρίου αφήνει να πέσει μια μικρή χαραμάδα φωτός στα όσα κρύβονται πίσω από την σχετική ανακοίνωση της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας. «Οι στατιστικοί της ΕΕ δεν παρέχουν μια ολοκληρωμένη εξήγηση για το τι βρίσκεται πίσω από τους αριθμούς. Αλλά η Destatis, η γερμανική στατιστική υπηρεσία δήλωσε στους Financial Times ότι το υπερβολικό σκιώδες χρέος της Γερμανίας προέρχεται πιθανά από υποχρεώσεις των δημόσιων τραπεζών. Αυτές περιλαμβάνουν την KfW, σε ομοσπονδιακό επίπεδο, τις κρατιδιακές τράπεζες (Landesbanken) και τις δημοτικές τράπεζες αποταμιεύσεων (Sparkassen)».
Κατά μία εκδοχή που υιοθετεί η βρετανική εφημερίδα το αφανές χρέος των γερμανικών δημόσιων και ημι-δημόσιων τραπεζών αφορά καταθέσεις των γερμανών πολιτών στις συγκεκριμένες τράπεζες, που εμφανίζονται στο σκέλος των υποχρεώσεων. Και καθώς οι λογαριασμοί που εμφανίζει η ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία δεν περιλαμβάνουν περαιτέρω λεπτομέρειες τα αντίστοιχα στοιχεία ενεργητικού δε εμφανίζονται με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια αμφισβητήσιμη εικόνα για τα δημόσια οικονομικά της Γερμανίας.
Τα του οίκου της Γερμανίας ποτέ εν δήμω
Η Γερμανία που απαίτησε και πέτυχε να έχει πρόσβαση, μέσω των οργάνων της τραπεζικής ενοποίησης για παράδειγμα και των τεστ αντοχής των τραπεζών που ολοκληρώθηκαν τον Οκτώβρη του 2014, στα στοιχεία όλων των τραπεζικών ιδρυμάτων της Ευρώπης, κατά παράβαση κάθε έννοιας ανταγωνισμού, εξασφάλισε αυθαίρετα, αξιοποιώντας την παντοδυναμία της, τα του οίκου της να παραμείνουν μια αυστηρά εσωτερική της υπόθεση. Χώρες αντίθετα όπως η Ελλάδα αναγκάστηκαν να δημοσιοποιήσουν τα πάντα: ό,τι όφειλαν κι ό,τι δεν όφειλαν (από το ύψος των κρατικών εγγυήσεων στις ΔΕΚΟ μέχρι τα ελλείμματα ΝΠΔΔ) με την αμέριστη βοήθεια υποτελών πολιτικών, όπως ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, για παράδειγμα που τοποθέτησαν σε κάθε δημόσια υπηρεσία κι έναν γκαουλάιτερ των δανειστών. Φροντίζοντας έτσι η Γερμανία πολύ έγκαιρα να ρίξει ένα πέπλο σιωπής για τα οικονομικά και το κόστος διάσωσης των γερμανικών τραπεζών, απομάκρυνε με αποτελεσματικό τρόπο την ίδια από το κάδρο της τραπεζικής κρίσης που άμεσα ή έμμεσα επηρέασε όλη την Ευρώπη, αλλάζοντας άρδην τους όρους του οικονομικού και πολιτικού παιχνιδιού κι αναβαθμίζοντας την θέση της. «Όλη την Ευρώπη, πλην της Γερμανίας», θα συμπλήρωνε η Μέρκελ. Μέχρι που ήρθε η ανακοίνωση της Γιούροστατ και σήκωσε ελαφρώς το χαλί, επιτρέποντας μας να αναρωτηθούμε κατά πόσο η Γερμανία θα μπορούσε να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις, να αλλάζει υπουργούς και να διατάζει ιδιωτικοποιήσεις για να κερδίσουν οι δικές της επιχειρήσεις αν το δημόσιο χρέος της εμφανιζόταν μεγαλύτερο από της Ελλάδας…
Πηγή: leonidasvatikiotis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου