του Διονύση Ελευθεράτου
Η μπάλα της μαύρης μαυρίλας και τα ασυντόνιστα «άλλα ματς»
Κάποτε οι φίλοι των ποδοσφαιρικών συλλόγων διαδήλωναν για να πετύχουν κάτι απτό ή για να αποτρέψουν κάτι επίσης απτό που αφορούσε άμεσα την τύχη της ομάδας τους. Αυτό συνέβαινε, από τα οδοφράγματα των οπαδών της Λάρισας το 1988, όταν αξίωναν να μην τιμωρηθεί η ομάδα για τη χρήση αναβολικών εκ μέρους του Τσίγκοφ, μέχρι τις κινητοποιήσεις της τελευταίας εικοσαετίας που αποσκοπούσαν σε ρυθμίσεις (κατ’ ουσία παραγραφές) χρεών.
Μπορεί ως «καλό του συλλόγου» να εκλαμβανόταν και το ταμειακό όφελος της ΠΑΕ, μπορεί στο μυαλό του οπαδού να στροβιλίζονταν διαφορετικά μέτρα αποτίμησης του εκάστοτε «νόμιμου και ηθικού» (το κάνουν οι άλλοι κι είναι λαμογιά, το πράττουμε εμείς και γίνεται μαγκιά), αλλά κάπου, στον πυρήνα, δέσποζε η ομάδα.
Τα πάντα ρει, όμως. Στην πρόσφατη διαδήλωση μερικών εκατοντάδων οπαδών του Ολυμπιακού έξω από το κτήριο του Σκάι βασική αξίωση ήταν να πάψει το κανάλι να «στοχοποιεί» τον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ Β. Μαρινάκη. Η ομάδα «υπήρχε» στο συλλαλητήριο, αλλά όχι ως υποκείμενο κάποιας συγκεκριμένης διεκδίκησης. «Να μη συκοφαντείται», «να μην αμφισβητείται η αγωνιστική της ανωτερότητα». Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε, δηλαδή. Η ουσία ήταν μία: ο «άναξ» Μαρινάκης!
«Αλαφούζε, είσαι ανεπιθύμητος στον Πειραιά» φώναζαν οι συγκεντρωμένοι, πιστοποιώντας ότι με τη νίκη (δική τους, άραγε;) στις δημοτικές εκλογές εμπέδωσαν πλήρως την «κτηματική», ιδιοκτησιακή νοοτροπία. Το έχουμε ήδη πει: δεν πρόκειται για απομίμηση μπερλουσκονισμού αλλά για εξέλιξή του. Ένα από τα κύρια στοιχεία της εξέλιξης είναι η πανστρατιά. Το είδαμε στις δημοτικές εκλογές, μας το υπενθύμισε και η παρουσία δυο βετεράνων ποδοσφαιριστών, των Γεωργάτου και Αμανατίδη, στην πρόσφατη συγκέντρωση.
Ένας άλλος βετεράνος, Πράσινος αυτός, μιλώντας πριν από λίγες εβδομάδες στον Σκάι βγήκε… από τα δεξιά στους μπαμπιστές που αναζητούσαν τη σοβαρή Χρυσή Αυγή. Είναι μάλιστα και αντιπρόεδρος του Παναθηναϊκού ο περί ου ο λόγος Βασίλης Κωνσταντίνου… Τον ρώτησε μια δημοσιογράφος πώς σχολίαζε τον βαρύ τραυματισμό του οπαδού του Εθνικού Κώστα Κατσούλη, στην Κρήτη (ακόμη ήταν ζωντανός τότε ο Κώστας). Κι εκείνος τι είπε; Πως στον ξυλοδαρμό συμμετείχαν ξένοι, τους οποίους βεβαίως μόνον εκείνος είδε, καθώς και ότι εν γένει σε τραμπουκισμούς «συμμετέχουν άνθρωποι που δεν είναι Έλληνες, δεν είναι φίλαθλοι, και μπαίνουν στο γήπεδο για να δημιουργήσουν επεισόδια». Κάποια «πραγματολογική» αφορμή για τη διατύπωση ενός τέτοιου δόγματος; Τίποτε. Αυτό του ‘ρθε του «ελληναρά» αντιπροέδρου, αυτό είπε, και σ’ όποιον αρέσει. Μελαγχολικό παιχνίδι της τύχης: αφορμή γι’ αυτά τα λεκτικά εμέσματα η δολοφονία ενός αντιφασίστα κι αριστερού.
Στον αντίποδα αυτής της μαύρης μαυρίλας κινήθηκαν προ ημερών οι δύο βετεράνοι «Νουρέγιεφ» του ελληνικού αθλητισμού, του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ, που εκτός από κοινό προσωνύμιο διαθέτουν και κοινή οπτική για τα πράγματα. Ο Βασίλης Χατζηπαναγής κι ο Κώστας Πετρόπουλος συμμετείχαν, στην Πάτρα, σε εκδήλωση-«διαδήλωση» εναντίον της βίας και του ρατσισμού στα γήπεδα, καθώς και υποστήριξης των κινήσεων κοινωνικής αλληλεγγύης. Τη διοργάνωσε ο Ολυμπιακός Πατρών, συνεργάστηκαν επτά ακόμη αθλητικά σωματεία, σύλλογοι γονέων, πολιτιστικοί φορείς. Παρούσα ήταν και η πρωταθλήτρια στο άλμα Τόνια Στεργίου. Ανάμεσα στους βετεράνους αθλητές που συμμετείχαν συμπεριλαμβάνονταν ο μπασκετμπολίτσας Τάκης Πετρόπουλος (αδελφός του Κώστα) καθώς και οι παλιοί ποδοσφαιριστές Μάλλιαρης, Καραμανλής, Φράγκος, Σπανοσωτηρόπουλος, Ξένος.
«Απλές συμβολικές κινήσεις» ίσως σκεφτούν κάποιοι. Ναι, προφανώς δεν επαρκεί η αιγίδα δύο «Νουρέγιεφ» (και 102 να ήταν, δεν θα αρκούσαν) για να κλυδωνιστεί το καθεστώς των «τσάρων» και των «Ρασπούτιν» στον επαγγελματικό αθλητισμό. Αν δει όμως κανείς τι συμβαίνει στις τάξεις των ίδιων των οπαδών, θα διαπιστώσει αξιοπρόσεκτες τάσεις – κι ας εκφράζονται συχνά διά της αποχής ή διά των «σκόρπιων» παρεμβάσεων στο Διαδίκτυο. Παράδειγμα: στα περισσότερα γήπεδα λιγοστεύει η προσέλευση κόσμου, αλλά το «αραίωμα» στις κερκίδες των «ένθερμων» φίλων του Ολυμπιακού είναι αναλογικά εμφανώς μεγαλύτερο απ’ όσο θα «υπαγόρευε» η γενική μείωση που παρατηρείται στο ίδιο το «Γ. Καραϊσκάκης». Οι παροικούντες εν Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι η αποχή αυτή μαρτυρά δυσαρέσκεια ή και θυμό για πολλά, της «χρυσαυγίτικης» διείσδυσης συμπεριλαμβανομένης.
Δεν είναι λίγοι οι φίλοι της ΑΕΚ που αηδιάζουν με την πρακτική των τραμπουκισμών στη Ν. Φιλαδέλφεια, με την προοπτική «καρατόμησης» του άλσους και φυσικά με την εξοργιστική απαίτηση να δοθούν 20 εκατομμύρια κρατικού χρήματος, για να φτιάξει γήπεδο η ομάδα, που τώρα αγωνίζεται στο ΟΑΚΑ, μερικά χιλιόμετρα βορειότερα. Απαίτηση, μάλιστα, που προβάλλεται σε εποχή κατά την οποία η τραγική λιτότητα μεταξύ άλλων «κλείνει» κολυμβητήρια, στερώντας τους το πετρέλαιο, και απειλεί αναρίθμητες αθλητικές υποδομές των «κοινών θνητών».
Δεν λείπει η δυσφορία για τους «τσάρους» και τους «Ρασπούτιν». Λείπει η διάθεση συνεννόησης, ο συντονισμός και η δράση που θα τη μετέτρεπαν σε «αντίπαλο δέος». Κάθε προσπάθεια ή και ιδέα για την κάλυψη αυτού του κενού θα άξιζε απείρως περισσότερο κι από την πλέον εμπνευσμένη ελεεινολογία για το «πώς κατάντησε η μπάλα»…
Αναδημοσίευση από: eleutheriellada
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου