Ιδιωτικοποίηση των κερδών, κρατικοποίηση των ζημιών

Του Νίκου “Κέφι”

H ευρωπαϊκή κρίση που διαρκεί εδώ και τρία χρόνια, ως συνέχεια της κρίσης του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος με την κατάρρευση της Λήμαν Μπράδερς  το 2007 σοβεί ολοένα και περισσότερο. Αν εξετάσουμε ακόμα και επιδερμικά το φαινόμενο, θα παρατηρήσουμε πως αυτή η κατάρρευση φορτώθηκε στους ώμους των κυριάρχων κρατών από τότε.

Δηλαδή έχουμε μια ιδιωτική εταιρεία να πτωχεύει και να έρχονται τα κράτη να αναλαμβάνουν πλήρως τις συνέπειες αυτής της πράξης. Που στο διάβολο βρίσκεται ο καπιταλισμός μέσα σε αυτήν την πράξη ; Mα πουθενά !Στην ουσία είναι η επιτομή της έκφρασης «Ιδιωτικοποίηση των κερδών, κρατικοποίηση των ζημιών».

Ας δούμε όμως τι συνέβη . Κράτη με σοβαρά πρωταρχικά προβλήματα στο δημοσιονομικό τους τομέα ( Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιταλία)  ή στον τραπεζικό τους τομέα (Ιρλανδία, Ισπανία, Γαλλία, Βέλγιο) φόρτωσαν τον αντίστοιχο δικό τους απόηχο της αμερικάνικης κρίσης. Την ίδια στιγμή που οι Αμερικανοί έκοψαν χρήμα , κυνήγησαν με αυστηρότητα τους ενόχους  και έβαλαν τις βάσεις για να ξεπεράσουν την κρίση, όλες οι παραπάνω ευρωπαϊκές χώρες δεμένες με τη θηλιά της ακατάληπτης αρχιτεκτονικής  του  κοινού νομίσματος  δεν τόλμησαν να βρουν κοινή λύση στο πολυδιάστατο αλλά σοβαρότατο πρόβλημα.

Και τι έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν ; Δίνουν  ασπιρίνες  και ψευτοενέσεις , προστατεύοντας αποκλειστικά τις τράπεζες και εξωθώντας τους λαούς σε εξεγερσιακές καταστάσεις.  Οι ελληνικές διασώσεις, αλλά και η πορτογαλική και η ιρλανδική και η πρόσφατη ισπανική  έχουν ως κύριο άξονα την εφαρμογή των οικονομικών θεωριών της σχολής του Σικάγου. Λιτότητα έως θανάτου , τεράστια υποτίμηση αξιών, μέσων παραγωγής , εργασίας και ποιότητας ζωής με αστείες δικαιολογίες όπως η  «ανταγωνιστικότητα» είτε οι  «τεμπέληδες  λαοί» , τα PIGS που εντελώς τυχαία είναι οι πρώτοι σε μ.ο. εβδομαδιαίων εργατοωρών  και μέσα σε αυτές τις συνθήκες οικονομικής δυσπραγίας έως και ασφυξίας  να συμβαίνει το πιο ξεδιάντροπο ξεπούλημα της περιουσίας των λαών, δημόσιας και ιδιωτικής.  Οι νόμοι της αγοράς και της ζωής μπορεί να λένε «πούλα όταν κάτι έχει αξία και αγόρασε όταν κάτι είναι φτηνό», αλλά εδώ βλέπουμε την εφαρμογή μόνο του 2ου κομματιού.

Σε όλο αυτό το αυστηρό πλαίσιο δημοσιονομικού και τραπεζικού αρμαγεδώνα , ως δια μαγείας απουσιάζει η οποιαδήποτε αναπτυξιακή διάσταση. Όταν ο σκοπός δεν είναι να ιάνεις, να δώσεις λύσεις αξιοπρέπειας ,τότε απλά δίνεις καταπραϋντικά, από τα πιο φτηνά μάλιστα , για να μη σου πεθάνει ο άρρωστος, αλλά δεν διστάζεις να του δώσεις ακόμα και μορφίνη για να «αντέξει στον πόνο» και να εθιστεί σαν πρεζάκι σε αυτή και να σου ζητά όλο και περισσότερο τη δόση του.

Εκεί ακριβώς είμαστε , εκεί ακριβώς εισέρχονται κι οι Ισπανοί που γλιτώνουν τις σκληρές και άμεσες δόσεις μορφίνης, αλλά πέφτουν κι αυτοί στο μαλακό ναρκωτικό μιας έξτρα δανειακής σύμβασης η οποία καλείται να σώσει την επιχειρηματική αποτυχία των τραπεζιτών τους.

Οι ισπανικές λοιπόν τράπεζες είναι  σε δεινή θέση για το λόγο ότι δάνειζαν σε ότι πετούσε και σ’ ότι περνούσε από μπροστά τους. Και αντί να δανειστούν οι ίδιες κι οι μέτοχοί τους, για να μπαλώσουν τις ζημιές, τις οποίες αυτές δημιούργησαν, βάζουν μπροστά τους ίδιους τους Ισπανούς να δανειστούν για χάρη τους. Είναι σαν να έχεις εσύ πρόβλημα ρευστού και να αναγκάζεις με το στανιό τον γείτονα να πάρει δάνειο, να σου το παραδώσει και επιπλέον να αναλάβει την υποχρέωση να το εξοφλεί, μειώνοντας δραματικά το βιοτικό του επίπεδο, λόγω της έκτακτης αυτής υποχρέωσης. Πώς θα αποκαλούσε τον γείτονα ένας τρίτος; Δεν χρειάζεται σκέψη. Από «μ» αρχίζει.

H όποια λύση δεν μπορεί παρά να περιλάβει στις ζημιές και στα κέρδη τους πάντες. Μόνο τότε μπορεί να εδραιωθεί ισονομία και  ισοπολιτεία. Πρέπει να πληρώσουν όλοι και αναλογικά με την ικανότητα τους. Πρέπει να έχουν όλοι ίσες ευκαιρίες για ανάπτυξη, δουλειές, παραγωγή κι όχι μόνο οι «πλούσιες» χώρες που εμφανίζονται ως οι αφεντάδες του μεσαίωνα.

Διαφορετικά, αν συνεχίζουν να δίνουν ασπιρίνη για τον καρκίνο πολύ σύντομα η κοινωνική έκρηξη που συντελείται θα λάβει μορφή εξέγερσης επί δικαίων και αδίκων. Η ευρωπαϊκή ιστορία έχει πολλά παραδείγματα..

Πηγή: all4fun.gr